Οι διαδοχικές καλές δουλειές ενός γκρουπ μοιάζουν συχνά δίκοπο μαχαίρι. Οι προσδοκίες των μουσικόφιλων αυξάνουν, οι δισκογραφικές ποντάρουν πάνω τους για κέρδη, οι κριτικοί (καλοπροαίρετοι ή όχι) τους περιμένουν με υψωμένο το φρύδι και έτοιμη την πένα και τα ίδια τα μέλη της μπάντας προσπαθούν να αυτοεπιβεβαιωθούν, να αποδείξουν ακόμη μια φορά το ταλέντο ή το αισθητήριό τους. Κάπως έτσι δηλαδή πρέπει να έχει το στόρι, με μικρές ή μεγάλες αλλαγές στην κεντρική του ιδέα.
Κάτι μπάντες σαν τους Underworld είναι αυτές που πάνε κόντρα σε αυτό το σκεπτικό και περιμένουν να τους βγει. Αφού χόρεψαν κυριολεκτικά τον πλανήτη με μεγάλα και ακόμα μεγαλύτερα χιτ, αφού γέμισαν τα στάδια με πλήθη, αφού έφεραν το ροκ εν ρολ στα μέτρα της μουσικής τους (σχηματίζοντας έτσι μια αόρατη «λέσχη» με άλλα επίτημα μέλη γκρουπ όπως οι Chemical Brothers για παράδειγμα), αφού πήραν με το μέρος τους τους κριτικούς... τι έκαναν; Έμειναν δυο από τρεις (μάλλον το ντουέτο είναι τελικά ένα πολύ ευέλικτο σχήμα, βλέπε Orbital, Chemical Brothers, Crystal Method) και ξεκουράστηκαν δημιουργικά.
Κυκλοφόρησαν ένα ζωντανό δίσκο (αυτό και αν είναι ειρωνεία-σαν να χαρακτηρίζεις ζωντανό έναν διασωληνωμένο ασθενή), σαν σφραγίδα, σαν τέλος στο προηγούμενο κεφάλαιο της πορείας τους και άρχισαν πάλι να ηχογραφούν μουσικές χωρίς να δημιουργήσουν κανένα είδος hype για την επόμενη δουλειά τους.
Φαντάζομαι στη δική τους περίπτωση ο θόρυβος γίνεται άμα τη κυκλοφορία της δουλειάς τους, μόνο έτσι εξηγείται το πλήθος των άρθρων που διάβασα με αφορμή το "A hundred days off". Το οποίο τι είναι; Είναι το «επόμενο βήμα» που όλοι πιστεύουν, μια διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που κάνουν μουσική; Εγώ πάντως δεν το είδα έτσι, δεν άκουσα καμιά φοβερή αλλαγή στο στυλ τους όπως πολλοί ίσως θα περίμεναν. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει εύκολα, και ακόμα και όταν κάποιος αποχωρεί το σχήμα προσαρμόζεται για να αποδώσει τα ίδια.
Από την άλλη πλευρά ο νέος δίσκος δεν είναι το "Beaucoup fish 2". Εκείνος ο δίσκος ήταν λίγο πιο πειραματικός, λίγο πιο σκοτεινός, λίγο πιο υπόγειος. Με πιο τολμηρές ενορχηστρώσεις και ήχους πιο στρυφνούς, πιο παγωμένους. Η νέα δουλειά τους είναι πιο ανάλαφρη, δίνει την αίσθηση μιας ελευθερίας. Να προέρχεται από το γεγονός ότι πλέον είναι δυο (Karl Hyde, Rick Smith) ή μήπως αποφάσισαν να αδιαφορήσουν για την οποιαδήποτε πρωτοπορία που τους χρεώνουν και είπαν να κάνουν έναν δίσκο ΠΟΛΥ χορευτικό, ΠΟΛΥ ποπ (με την καλή έννοια ) διατηρώντας πάντα εκείνο το στοιχείο που τους «κάνει» Underworld;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και άνευ σημασίας. Η μουσική μετράει, αυτή μένει στο τέλος. Αν έχετε ακούσει το πρώτο σινγκλ με τίτλο "Τwo months off" έχετε μια αρκετά πλήρη ιδέα του κλίματος αυτής της δουλειάς. Εκστατικά μπιτ, λάτιν περάσματα (όχι για λόγους μόδας αλλά γιατί πραγματικά εξυπηρετούν την οικονομία του κομματιού), φωνητικά φιλτραρισμένα, ασυνάρτητοι στίχοι, μισοτελειωμένες λέξεις που λειώνουν μέσα σε παραμορφώσεις. Άκουσα ακόμα κομμάτια που βρίσκονται πιο κοντά στην παραδοσιακή φόρμα τραγουδιού και έχω την αίσθηση ότι αν καταλήξουν σε μια τέτοια κατεύθυνση στο μέλλον ίσως και να αποτελέσουν επιρροή για τις νεότερες μπάντες.
Η αλήθεια είναι ότι έψαξα με αγωνία για ένα κομμάτι-ύμνο με το εκτόπισμα ενός "Born slippy" αλλά ματαίως, είπαμε εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο σπαρακτικά, είναι όμορφα, ηλιόλουστα (εντάξει δεν μετατράπηκαν σε Cardigans σε ένα βράδυ, πάντα για τα δικά τους δεδομένα μιλάμε), ρυθμικά και ευχάριστα. Για παραγωγή και ήχους δεν μιλάω καθόλου, άσκοπο θα ήταν.
Σε δέκα χρόνια δεν μπορώ να μαντέψω πως θα αντιμετωπίζεται αυτή η δουλειά, τι θέση θα έχει στην ιστορία του γκρουπ, αυτό που ξέρω είναι ότι το φθινόπωρο έρχεται (ήρθε δηλαδή) με έναν δίσκο που πολλοί θα καταγράψουν σε χαρτιά και μέσα τους σαν έναν από τους καλύτερους του 2002.