The Long Walk
Έπειτα από τις πρώτες γρήγορες και απανωτές ακροάσεις του νέου δίσκου των Uniform μου δημιουργήθηκε η απορία για το ποια άραγε αυτιά στοχεύουν με την μουσική που παίζουν. Δεν είναι ότι προβληματίστηκα κιόλας με το αν έχουν απήχηση ή όχι οι Αμερικανοί στον γενικό πληθυσμό που καταναλώνει μουσική, αυτό το έχω σαν δεδομένο ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Απλά για λόγους καθαρά μουσικού δημοτολογικού ενδιαφέροντος, εντός εκτός και επί τα αυτά της μικρής μουσικής κοινότητας μας, κάθομαι και αναρωτιέμαι για την μπάντα αυτή με το τόσο ιδιαίτερο ύφος μουσικής και την έντονη αγριότητα με την οποία εκφράζονται, για το που αυτά τα αισθητικά χαρακτηριστικά βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Και έγραψα, «της δικής μας κοινότητας» ενώ τώρα που το σκέφτομαι ήθελα να αναφερθώ γενικότερα, σε μια πιο μεγάλη κλίμακα, γιατί «η δική μας μουσική κοινότητα» μοιάζει λίγο αστεία όταν μιλάμε για τους Uniform και την καθαυτή αποδοχή τους από το εγχώριο κοινό.
Αλλά δεν φταίμε εμείς, αλήθεια. Άσε δε που και αυτοί οι Χριστιανοί (Καθολικοί γαρ, αλλά η έκφραση κολλάει καλύτερα έτσι. Στο κάτω κάτω δεν είναι δουλειά μας να κολλάμε σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες τώρα) δεν το κάνουν και καθόλου εύκολο για κανέναν υποψήφιο ακροατή.
Οι δε «μεταλλάδες» παραείναι προσκολλημένοι σε παραδοσιακές, παρωχημένες φόρμες για να ασχοληθούν με κάτι το οποίο δεν προέρχεται από το συγγενικό δίκτυο που τους τροφοδοτεί με μουσική. Και οι «εναλλακτικοί» από την άλλη, που (μπορεί να) γνωρίζουν την Sacred Bones (έστω και ονομαστικά) επ’ ουδενί δεν θα «λερώσουν» τα αυτιά τους με τέτοιες μουσικές που θυμίζουν μέταλ, μαυρίλα και αγριότητες. Οπότε τι μας μένει από την σύγκλιση των δυο αυτών μουσικών κύκλων; Τα μαύρα πρόβατα, οι τρελοί του χωριού, που δεν χωρούν σε κανέναν κύκλο και απλά λοξοκοιτούν μια στον ένα και μια στον άλλο για να τσιμπολογάνε όλους τους μουσικούς παρίες και απροσάρμοστους που φεύγουν εκτός της γνωστής φόρμας. Αυτοί οι λίγοι που βαριούνται με την –κομ ιλ φο- «εναλλακτικότητα», χασμουριόνται στην ντεμέκ γραφική αγριάδα του μέταλ και «καίνε» ανά τακτά χρονικά διαστήματα τους μόρτηδες των τελευταίων χρόνων που τόσο αγάπησαν για να τους αντικαταστήσουν με νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτοί, οι τελευταίοι των Μοϊκανών αποτελούν και το fan base των Uniform ή τέλος πάντων είναι οι λίγοι φίλοι της μπάντας.
Και μπορεί σε πρώτη ανάλυση όλα τα παραπάνω να μοιάζουν παρελκόμενα, αλλά δεν είναι και τόσο, καθώς σκιαγραφούν εν μέρει την μουσική ταυτότητα του "Long Walk" και κυρίως φωνάζουν για τον ιδιαίτερο του χαρακτήρα του. Με μια γρέζα, παραμορφωμένη φωνή που σε προτρέπει να ασχοληθείς με την περίπτωση τους και να γίνεις μάρτυρας ενός από τους πιο ανόθευτους δίσκους της φετινής χρονιάς. Μια cyber-punk μπουνιά στα μούτρα, που σπάει την μονοτονία των προβλεπόμενων ακουσμάτων και στραβώνει την μούρη των περισσοτέρων στο άκουσμα της μουσικής τους.
Στις λεπτομέρειες του πράγματος, σε αυτό το νέο δίσκο, το δίδυμο των Berdan & Greenberg έχουν μαζί τους ακόμα έναν τρελάρα, τον Greg Fox, ντράμερ των Liturgy και Zs, με μακρά εμπειρία πίσω από αντισυμβατικές φόρμες και αμφιλεγόμενους δίσκους να προσδίδει και αυτός την δική του οπτική στο "Long Walk" και κυρίως να δίνει έναν ελαφρώς πιο «ανθρώπινο» χαρακτήρα στην παραγωγή με τα φυσικά του τύμπανα, πέρα δηλαδή από τα samples και τα triggers. Βάζει τις δυναμικές και το χαρακτήρα του μέσα στα τραγούδια δίνοντας έτσι σε όλο το σύνολο μια ηχητική χροιά ελαφρώς πιο κοντά σε νορμάλ φορμά μπάντας.
Οι προκάτ, σχεδόν τυπικές περιγραφές που συνοδεύον τον νέο αυτό δίσκο, γράφουν για τον πιο σκοτεινό, γεμάτο συναισθήματα και βασανιστικό δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας των Αμερικανών. Και όμως, ακόμα και έτσι με την υπερβολή των προτάσεων αυτών στα δελτία τύπου να ξεχειλίζει, με μια απλή ακρόαση καταλαβαίνεις ότι τελικά οι χαρακτηρισμοί ισχύουν στο απόλυτο.
Ακουμπάς την βελόνα στον πλαστικό δίσκο και μπαίνεις σε έναν ασφυκτικό λαβύρινθο καταιγιστικής έντασης και αγριότητας. Ένα γλυκόπικρο μαρτύριο για γερά νεύρα και αυτιά που απλώνεται σε μικρομεσαίας διάρκειας τραγούδια, μια σχεδόν μαζοχιστική διαδικασία ακρόασης ενός δυστοπικού, cyber punk μανιφέστου που δεν φτιάχτηκε για όλους, παρά μόνο για εκείνους τους τρελούς του χωριού που έγραφα στην αρχή του κειμένου.
Μπορεί το "Long Walk" να μην έχει την στόφα για να μείνει στην ιστορία, υπάρχει αρκετός δρόμος για τους Uniform για να φτάσουν σε τέτοια επίπεδα. Τους λείπει η εμπειρία ακόμα και η περαιτέρω εγκόλπωση των μουσικών προσλαμβανουσών που ακούγεται ότι έχουν. Μπορεί ακόμα τούτος εδώ ο δίσκος να ξεχαστεί και να μείνει να επιπλέει ανάμεσα σε τόσα άλλα δημιουργήματα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα μνημονεύεται από μερικούς σαλεμένους σαν ένα ηχητικό κόσμημα μονολιθικού παραμορφωμένου θορύβου και άκρατης τσαντίλας που συνόδευε το 2018 σαν το τέλειο δισκογραφικό δεκανίκι του.
