I thought it was all over
Κι όμως είμαι εγώ! Αλλά δεν είμαι έτσι! Ή πέρασα σε άλλη διάσταση ή πήρα χαλασμένα χάπια. Σίγουρα είμαι εγώ, αλλά ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζω τη μορφή μου. Ποια ομίχλη καταστρέφει τη δική μου πραγματικότητα; Από μηχανής Θεέ της μουσικής, σε παρακαλώ, στείλε σε ένα χρυσαφένιο σύννεφο την αιτία και την εξήγηση, πριν κατεδαφιστεί ολοκληρωτικά η λογική μου!
Αυτό θα μπορούσε να σκέφτεται κάποιο από τα τραγούδια του Plus (+), του προηγούμενου άλμπουμ των συντοπιτών μας Universal Trilogy,ακούγοντας το καινούργιο τους "I thought it was all over", το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια του Plus (+) σε νέα μορφή. Αιτία και εξήγηση αυτής της ιστορίας είναι ο John Anthony, ο Άγγλος παραγωγός, του οποίου τα χεράκια έχτισαν τον ήχο συγκροτημάτων όπως Van der Graaf Generator, Genesis, Queen, Roxy Music και πάει λέγοντας. Το κοννέ του συγκροτήματος με τον παραγωγό, έγινε με τη μεσολάβηση της εταιρείας Music Kitchen.
Μετά τη γνωριμία, επήλθε η αμοιβαία έλξη και η συνέχεια ήταν η ηχογράφηση δέκα τραγουδιών, αρκετά από τα οποία υπήρχαν στο Plus (+) σε νέα εκδοχή υπό την καθοδήγηση του κου Anthony. Ο γενικός χαρακτήρας τραγουδιών του "I thought it was all over"απέχει αρκετά από την προηγούμενη μορφή τους, καθώς είναι έντονος ο κιθαριστικός προσανατολισμός της ενορχήστρωσης και της παραγωγής, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την παντελή έλλειψη του γνωστού τριλοτζικού ηλεκτρονικού ήχου.
Πιο αναλυτικά για τα τραγούδια του "I thought it was all over", το εξασκημένο αυτί σου αγαπητέ αναγνώστη μπορεί να εντοπίσει στο εισαγωγικό 'Biggest sky cry' το πιγκ πογκ της κιθάρας και τα διπλά φωνητικά που χαρακτηρίζουν το τραγούδι, όπως και τα break που τονίζουν το παιγνίδι της αυξομείωσης της έντασης. Στο 'Evening sunrise' χαρακτηριστικό είναι το γρήγορο beat και η φωνητική μελωδία υψηλών προδιαγραφών, ενώ το ύφος του παραπέμπει στους Porcupine Tree. Το 'Inside blue' ρίχνει στροφές και παρουσιάζεται σαν μια mid-tempo σύνθεση, στην οποία κυριαρχούν η κιθάρα, οι φωνές και τα τύμπανα που η παραγωγή τα βγάζει σε πρώτο πλάνο και αμυδρά σε στέλνει στο 'Butterfly on the wheel' των Mission. Στον ίδιο ρυθμό κινείται και το 'Make my day', το οποίο στα κουπλέ έχει τάση ενορχηστρωτικού μινιμαλισμού, ενώ η κορύφωση έρχεται με τη φαζαριστή κιθάρα και καταφέρνει να αποκτήσει ενδιαφέρον με το break που για ορισμένα λεπτά στέλνει αλλού το τραγούδι. To 'Last breath' ξεκινά με τη φωνή σχεδόν γυμνή και μετά ξεσπά το παραλήρημα, με τα τύμπανα τόσο ογκώδη που φέρνουν στο μυαλό το μακαρίτη John Bonham των Zeppelin.Το 'Spider' που ακολουθεί είναι ένα καθαρόαιμο rock track με κοφτές και επιθετικές κιθάρες και παίζει με τη ρυθμονομία στο break. Το 'Butterfly' μαζί με το 'Inside blue' είναι οι κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ και διαθέτει μία από τις πλέον εμπνευσμένες φωνητικές μελωδίες της εποχής, ξετυλίγει μια rock funk διάθεση και απογειώνεται με τα αιθέρια φωνητικά του ρεφραίν που είναι σε αντίστιξη με τη hard κιθάρα. Το 'Technohead' στηρίζεται κυρίως στο ρεφραίν του, το καθορίζει το break με τα τύμπανα και είναι μία up-tempo σύνθεση που κάπου έχει κρυμμένο ένα χαμόγελο των Prodigy. Στο 'Information' έντονη είναι η παρουσία του ηλεκτρονικού ήχου και το πάντρεμα του funk που καθιέρωσε ο Prince με την techno αισθητική. Τέλος το 'I'm not me' φλερτάρει με το funk και το rap metal, διαθέτει αρκετό scratch και χαρίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη φωνή και στην κιθάρα.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Anthony επέλεξε να συνεργαστεί με τους Universal Trilogy, ανοίγοντας νέες προοπτικές για το συγκρότημα τόσο σε επίπεδο ηχητικής δομής, όσο και ευρύτερης καταξίωσης. Καλά θα είναι να τους κάτσουν οι συγκυρίες και το εγχείρημα αυτό να προσφέρει στο συγκρότημα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το αξίζουν αναμφίβολα!
