Universe217

Για κάποιους, το να σου φωνάζουν ότι είσαι μέταλ πειραματιστής μοιάζει κάπως σαν να σου γράφουν δημόσια στο μητρώο σου ότι τρέφεσαι με ωμό κρέας. Οι Universe217 ανήκουν σε αυτήν τη μερική κατηγορία και μάλιστα σε μια τραβηγμένη στιγμή αυτοκριτικής ονομάζουν τη μουσική τους "no-tempo rock". Και είναι μόνον η αρχή...

Πριν, όμως, να φτάσουμε στα τραγούδια, θεωρώ φρόνιμο να κάνουμε μια στάση στο πρόσωπο του Μάνου Γεωργακόπουλου, ο οποίος πέρα από ένας κιθαρίστας που δίνει πολλά σε όλα εκείνα που ξέραμε και δεν ξέραμε για την doom χρήση των εφέ, είναι κι αξιόλογος εικονογραφιστής, ένας τυπωτής της παράνοιας που θα μπορούσε να κάνει άψογο ταίρι με τον Βασίλη Αρναούτογλου εφόσον ζούσε ακόμη, αν και δουλεύει με άλλες πρακτικές και τρόπους. Το 2003 δε, τη χρονιά που σχηματίστηκαν οι Universe217, είχε κερδίσει και τη θέση του χάλκινου σε διαγωνισμό του περιοδικού "9" με θέματα που έντυσαν τα δύο πρώτα demo της μπάντας, "Obscene" και "Chapters Of Despair". Άκρως ενδιαφέροντα και τρόπον τινά συμπληρωματικά είναι και τα κινηματογραφικά του φιλμ. Και σ' αυτά κρατεί περγαμηνές... Το βίντεο που είχα δει στο "The Underground Video Clip Collection Vol.1" (και τελευταίο) του "Pop+Rock", πριν το κλείσουν το μαγαζί τους, με είχε πικάρει, ήρθε η στιγμή για μια φορά να το πω... Και αφορά το "I Don't Give A Damn", όπως τιτλοφορείται στο άλμπουμ, το οποίο είναι μια διαφορετική version του "In Your Head", με έξυπνη psych εισαγωγή πάνω σε φολκ, ινδικούς δρόμους σε κιθάρες, μπάσο και κρουστά...

Για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με τα ελάχιστα ψήγματα φωτός που υπάρχουν στο "Universe217", οι "happy pages", όπως με χιούμορ αναφέρονται, της Χριστίνας Τσέβη στο ένθετο, είναι η μοναδική αναφορά. Διότι, ως γνωστόν, το πηχτό, σε υγρή μορφή, σκοτάδι κάνει και τη δυνατότερη φλόγα μια χαψιά. Μια επίσκεψη, ωστόσο, στο πιο αθώο www.crosti.net αρκεί για να καταλάβεις πώς τις εννοεί, εφόσον δεν μπόρεσες.

Καιρός να πάμε στη μουσική, με μια παγιδευτική ερώτηση. Τι μπορεί να θέλει κάτι που έρχεται σαφέστατα από τις Black Sabbath-ικές ρίζες του stoner rock, με δυνατές κιθάρες και "βραχώδες" drumming, για να χυθεί σαν λάβα μέσα στα απαγορευμένα της ατμόσφαιρας και της προοδευτικής ψυχεδέλειας; Όχι και πολλά, για την ακρίβεια. Να δύο λ.χ.: Οι ιθύνοντες να έχουν μαθητεύσει με "λίαν καλώς" στους ηθικούς διδασκάλους νορβηγούς In The Woods... στα τελευταία τους και Madder Mortem στα πρώτα τους, και να δίνονται με έμφαση σε μια γυναικεία φωνή που ψάχνεται διαρκώς με τις φωνητικές της δυνατότητες, που ξυπνάει τα βράδια με το πού και πώς μπορεί να φτάσει, που αποκαλύπτεται, ανησυχεί, εξερευνά.

Αμφότερα υπάρχουν στο παρόν επίσημο ντεμπούτο, που σαν από καρμική συνακολουθία βγαίνει από νορβηγικό label και μας έρχεται εισαγόμενο. Τα πάντα που αφορούν τα εν λόγω sessions, ηχογράφηση, παραγωγή, μείξη κ.λπ. είναι κι αυτά μόχθος του συγκροτήματος, εκτός από το mastering που έγινε από τον Tom Kvalsvoll στο Strype Audio του Όσλο.

Η τραγουδίστρια -ερμηνεύτρια άνευ γνωστών περιορισμών για την ακρίβεια- Τάνια Λεοντίου, πίσω από το μικρόφωνο και των Liquidust αλλά και στους γκεστ του πρόσφατου των Echo Tattoo, καλά το θυμάμαι, έχει μια αστείρευτη ενέργεια. Παραμιλάει, ουρλιάζει, ψιθυρίζει, απλώνεται σε πολλαπλές εγγραφές που ενορχηστρώνονται πονηρά ώστε να έρχονται με διαφορά χρόνου, αλλά κι έντασης, γίνεται το κέντρο του κάθε κομματιού, κυριεύει την ακοή. Το γκρουπ τη σιγοντάρει ή την ακολουθεί, εκρήγνυται μαζί της ή χαμηλώνει για να της παραδώσει το μεγαλύτερο μερίδιο χώρου που επιζητεί, το οποίο μετά αυτή το καίει, το κάνει στάχτη, το κάνει καθαρό πάθος. Εδώ όλα μετατρέπονται πανεύκολα σε σαρδόνια διήγηση...

Κορυφαία στιγμή αυτού του 7τράγουδου δίσκου, το "Harmless" βέβαια, ακριβώς μόλις περάσετε το κέντρο. Χειροπιαστό και στην κόψη, με τις λιγοστές δυνατές επιτηδεύσεις. Το εκφράζω έτσι, διότι κάποτε αναμένουμε το εύλογο φορμάρισμα αυτής της σαγηνευτικότατης σκοτεινής αγριάδας κατά ένα τουλάχιστον σκαλοπάτι, σε μια πιο ανοιχτή, πιο εξωστρεφή, με πιο πολύ συνθετικό πλουραλισμό, δεν είμαι σίγουρος πως γράφω κατανοητά ότι οι εμβολιασμοί στον προκείμενο κορμό μπορούν να οδηγήσουν το πράμα ακόμα μακρύτερα. Μέχρι τότε, από μόνη της η εν λόγω τελετουργία είναι ένας δρόμος...