War stories
"Οι άνδρες περνούν μαμά" μονολόγησε ο James Lavelle καθώς ξεφύλλιζε τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες απ'τις ηχογραφήσεις των "Psyence fiction" και "Never never land". "Ο Tim Goldsworthy με άφησε για τον David Holmes, ο DJ Shadow προτίμησε να γίνει μέντορας του hyphy movement στην πατρίδα του, o Badly Drawn Boy κυνηγάει την καριέρα του, ο Joel Cadbury τους South του, ο Thom Yorke το παίζει πολυάσχολος, ο Richard Ashcroft μπορεί και να μη ζει μετά το τελευταίο του φιάσκο, o Ian Brown ούτε ο ίδιος ξέρει πού είναι. Μόνο ο Robert Del Naja κι ο Josh Homme μου απέμειναν. Ο ένας καμένος, ο άλλος ροκάς μέχρι το μεδούλι".
Απ'τη στιγμή που ξεκινάει το "War stories", μετά το αχρείαστο intro δηλαδή, πάει σαν intercity. Χωρίς καθυστερήσεις, γεμίσματα, εξυπνακίστικα κόλπα. Κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το δέκατο τέταρτο κομμάτι που μας βάζει για ύπνο με τα βιολιά και τις ακουστικές. Δεν περίμενα να επικροτήσω ένθερμα κάποιον που θα άφηνε το ψάξιμο για να κάνει ένα δίσκο straight rock τραγουδιών, αλλά το κάνω. Γιατί είναι ένας δίσκος πολύ καλών τραγουδιών που δε σ'αφήνουν περιθώρια για αναλύσεις. Που πρέπει να τα χορεύεις και να το βουλώνεις. Μάλλον καλύτερα να τα χορεύεις και να τραγουδάς.
Υπάρχουν όμως κι άλλα τρία σημεία που πρόσεξα και θέλω να σημειώσω. Πρώτα η αίσθηση πως τα κομμάτια δεν τα έχει γράψει ο κιθαρίστας ή ο μπασίστας και κάτι πρέπει να παίζει απ'την αρχή ως το τέλος - άσε που στη σκηνή δεν μπορεί να κάθεται σα χάνος χωρίς να παίζει τίποτα για δύο λεπτά. O κιθαρίστας είναι συμπρωταγωνιστής, απ'αυτούς όμως που παίρνουν όσκαρ β'ρόλου. Χορταστικός, για να το πω απλά. Σκέφτομαι τον Lavelle σα συνθέτη κλασικής μουσικής που έδωσε σε κάθε μουσικό όσο χρόνο απαιτεί το έργο του.
Η παραγωγή είναι επίσης διαφορετική από του μέσου indie rock δίσκου. Αν οι UNKLE βγουν στη σκηνή, φανταστείτε τους με δύο μπάσα που ξεσκίζουν τα γούφερ, δύο ντραμς, έναν κιθαρίστα, έναν που βαράει τουμπελέκια, κουδούνια και αυτοσχέδια κρουστά και βέβαια 6-7 τραγουδιστές που εναλλάσσονται.
Οι καλεσμένοι τραγουδιστές και μουσικοί στους UNKLE δίσκους είναι θεσμός σαν τα δώρα τα Χριστούγεννα. Στην επιλογή των πρώτων ο James είχε έμπνευση όπως ο θεός όταν έφτιαχνε την Liz Taylor. Τα "Burn my shadow" και "When things explode" με βοήθησαν να ξανανακαλύψω τον καλό Ian Astbury (ναι, αυτόν των... Doors). Η Liela Moss των Duke Spirit λέει ένα κομμάτι ραμμένο στα μέτρα της (90 αγριείλα, 60 νάζι, 90 ποπ ουουίσματα). Είναι η μόλις η τρίτη γυναικεία φωνή που ακούμε σε δίσκο των UNKLE μετά την Alice Temple και την Atlantique Khan. Άσος εκ μανικίου ο Gavin Clark των Clayhill - η γλυκιά και συγκρατημένα παραπονιάρικη φωνή του με στέλνει να αναζητήσω τους δύο δίσκους τους.
"Γιε μου είσαι πιο ροκάς κι απ'τον Lemmy αλλά λόγω επαγγέλματος το ξεχνάς. Άλλο το νυχτοκάματο και τα ριμίξ κι άλλο η αυθεντική δημιουργία. Χαίρομαι που το κατάλαβες, απομάκρυνες χιπχοπάδες, χαουζάδες και τερνταβλιστές κι έβγαλες τον πιο μεστό σου δίσκο. Να'χεις την ευχή μου καμάρι μου".
