Ένα Album Για Να me Σκέφτεσαι
Μια γνωριμία με έναν μυστηριώδη άγνωστο μπορεί να κρύβει εκπλήξεις. Μη το σκέφτεσαι λοιπόν... Του Πάνου Πανότα
Από πού άραγε θα ’ταν προτιμότερο να πιαστεί η αρχή ενός κειμένου για τον μυστηριώδη UnknownArtist;
Απ’ τις αληθινά προσωπικές ιστορίες που περιέχουν οι δίσκοι του, κι ιδίως ο παρών δεύτερος; Από την ιδεαλιστική σχέση που εγκαθιδρύει μεταξύ περιβάλλοντος πόλης κι ανθρώπινης αποξένωσης; Ή απ’ το πιο απλό, το ότι καταφέρνει να πυροδοτήσει στον ακροατή κοινά με τα δικά του συναισθήματα; Όσοι δεν αντέχουν τα ενδοστρεφή ερωτήματα (όποτε κι αν ξυπνούν, τώρα λ.χ), ίσως ήρθε η στιγμή να δουν τα πράματα με κάποιαν άλλη σειρά…
Το αυθόρμητα θετικό στοιχείο λοιπόν, γνωρίζοντας το μουσικό μικρόκοσμο του νεαρού Θωμά Μπαλογιάννη από την Θέρμη της Θεσσαλονίκης, είναι πως σου δημιουργεί απορίες που δεν μοιάζουν εύλογες. Η πρώτη αφορά σίγουρα στο προσωνύμιο που διάλεξε για να υπογράφει τη δουλειά του και τη συνειδητή αποποίηση της ίδιας της οντολογικής διάστασής του ως δημιουργού που αυτό μας θέτει. Δεν είναι όμως κι η σημαντικότερη. Τουλάχιστον σε σχέση με το πόσο εσκεμμένη ήταν εδώ η πλούσια άντληση εκφράσεων απ’ την electronic αισθητική δεξαμενή των εγχώριων 90s.
Με δυνατή την εντύπωση ότι κάπου τα έχουμε ξανακούσει, το διαδραστικό πρόκριμα των καλύτερων απ’ τα τραγούδια τού «Ένα Album Για Να me Σκέφτεσαι» δεν είναι τελικά τόσο είδους όσο βαθμού. Όντως, η τραγουδοποιΐα του UnknownArtist δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μόνον το απλό άθροισμα των αποτυπωμάτων των Στέρεο Νόβα και της Λένας Πλάτωνος. Εξάλλου η ηλεκτρονική ποπ εκτός από στιλ κατεξοχήν ήταν και φαντασίωση.
Ο UnknownArtist δοκιμάζει κι έπειτα υιοθετεί, εκτιμούμε ακούσια (εννοώντας πως έτσι του βγαίνει), μια ερμηνεία παρόμοια σε τονισμούς και κρατήματα με του Κ. Βήτα. Μερικές φορές ωθείται ωστόσο σε εντονότερη από εκείνον χρήση εφέ κι επιτήδευσης –«Όταν Έρχεται Αυτό», «Θάλασσα», «Πρωινό Τραγούδι» κι αλλού–, πιθανόν λόγω της κάπως υποδεέστερης χροιάς του μα και της εν εξελίξει προσπάθειας που δίνει για ένα ευδιάκριτο προφίλ. Συμβάλει σ’ αυτό κι ο κοφτερός, ευθύς, συχνά ποιητικός, λόγος του, πολύ ουσιαστικός παράγων σε τέτοιες καθαρά ατομικές εξιστορήσεις.
Το άλμπουμ βγήκε μέσα (και μετά) από δίχρονη ζύμωση κι εμφανίζει τον UnknownArtist βήματα πιο μπροστά απ’ το «Δωμάτιο» του ’15. Στα εξαιρετικά «Σουπερμάρκετ», «Κωνσταντινουπόλεως», «Σάββατο Βράδυ», τρακ που γράφει μόνον όποιος συνθέτης σκύψει οραματιστικά και με αφοσίωση στις ιδέες του, καταγγέλλεται (η λέξη θα μπορούσε να ’χει κι εισαγωγικά, αν και δεν χρειάζονται) η ύπουλη κι υπόγεια νέκρωση του σύγχρονου ανθρώπου. Πρόκειται για κομμάτια που δείχνουν αμέσως τον ευκρινώς τρέχοντα χαρακτήρα τους και νομίζεις πως εκδόθηκαν κυρίως για να ακουστούν στο παρόν, στο θνήσκον σήμερα αλλιώς.
Το «Ένα Album Για Να me Σκέφτεσαι» έρχεται να παρεμβληθεί στην αφήγηση μιας εποχής που αν κανείς την πει ομαλή θα υποπέσει σε καίριο σφάλμα (και τούτο δεν θέλει περαιτέρω εξήγηση). Έτσι κι αλλιώς όμως δεν είναι και δίσκος που σχετίζεται ή μπορεί να συσχετιστεί γενικότερα με την ομαλότητα. Πού εντοπίζεται επομένως η διαφορετικότητά του; Στο γεγονός πως καταγράφεται στην κόψη, η μεγάλη διάρκεια κι η επανάληψη προς το τέλος τον αποδυναμώνουν, ως δίσκος σπουδαίος δίχως να έχει προτείνει να ξαναγραφτεί τίποτα απολύτως, μα τίποτα, από ό,τι γνωρίζαμε για την ηλεκτροπόπ ως τα τώρα.
