Sinking As A Stone
Τραγούδια σε στίχους που καταλαβαίνουν μόνο 5 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Του Πάνου Πανότα
Δεν είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούμε στην Μέση Ανατολή λόγω κάποιας αξιοσημείωτης μουσικής που ανακαλύψαμε στα μέρη της. Κι αναλογιζόμαστε, σχεδόν μονίμως αμήχανοι, πως εκεί, κι ίσως περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού, οι γενιές αλλάζουν λες για να ποτίζουν με φρέσκο αίμα το δέντρο του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους, ενώ πολιτικές και σκοπιμότητες συμπαρασύρονται συνεχώς προβάλλοντας καταδικασμένες να αποτύχουν μετααποικιακές λύσεις. Μας είχε συμβεί και με μια εξαιρετικής δύναμης πρόζα-απαγγελία της Rafeef Ziadah πριν καιρό και τώρα μας ξανασυμβαίνει καθώς το "Sinking As A Stone" κινείται γύρω απ' το κέντρο του στο πλέιερ, ανοίγοντάς μας εκ νέου τα άσχημα του θέματος στο θυμητικό.
Στις post everything εποχές μας, όμως, δεν μας ξαφνιάζουν πια τέτοιες σκέψεις αφού μπορούμε τεχνηέντως να φύγουμε πέρα από κάθε συνθηκολόγηση με την πολιτική, και το ενίοτε απάνθρωπο πρόσωπό της, για να μιλήσουμε για τραγούδια. Επί του προκειμένου αυτά των Vaadat Charigim, του τρίο που δημιούργησε το '12 ο Yuval Haring των TV Buddhas επαναπατριζόμενος απ' το Βερολίνο στο Τελ Αβίβ, κίνηση που υπήρξε πλούσια στα αποτελέσματά της όπως πολύ καλά μας έδωσε να καταλάβουμε εδώ.
Οι Vaadat Charigim λοιπόν ενδιαφέρονται σφαιρικά, μα και με τον αυθεντικά δικό τους τρόπο, για το μοντέρνο ποστ ροκ. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσο χρόνο αφιέρωσε ο Haring σε πεταλιέρες για να βγει ο ήχος που ακούμε απ' τις κιθάρες του. Ούτε αν έχουν τα μέλη της μπάντας μελετήσει τους πρώιμους Sigur Ros, τους Galaxie 500, τον Robin Guthrie, την βρετανική shoegaze ποπ των 90s ή τους παλιότερους ομοεθνείς τους Plastic Venus. Αλλά στο "Sinking As A Stone" δείχνουν να έχουν αφιερωθεί πολύ επισταμένως στη λεπτομέρεια των όσων μόλις αναφέραμε ώστε να φτάσει να γίνει η μουσική τους αρκούντως αναπαραστατική.
Ωστόσο, έστω κι έτσι, η ουσία των Vaadat Charigim μοιάζει πολλές φορές απόμακρη, μη αποκαλυμμένη, με σκοτεινά μυστικά. Το γεγονός πως ο Yuval Haring επέλεξε να τραγουδήσει στα εβραϊκά, μας ενέπλεξε σ' ένα μεγάλο, διαισθητικό άλμα προς το άγνωστο. Και μόνον με αυτήν του την απόφαση, ο Haring περιέβαλε τα τραγούδια του σε γοητευτικό πέπλο αλληγορίας. Κάτι που βοηθήθηκε κι από την θαυμάσια δουλειά του ντράμερ Yuval Guttmann, του οποίου η γεμάτη ρούλους, τολμηρή οδήγηση έφερε τα τραγούδια σε λιγότερο ασφαλείς κι αχαρτογράφητες περιοχές, και του μπασίστα-κολώνα Dan Bloch.
Για του λόγου το αληθές, στα κομμάτια από το 11λεπτο εναρκτήριο "Neshel" και μέχρι τουλάχιστον το "Impena Achrona" οι ήχοι ασκούν, με την πυκνότητα και τον αριθμό τους, μία μαγεία που ευτυχώς δεν είναι απατηλή, ενώ εξ αυτών, το πιο σύντομο σε διάρκεια "Ein Li Makom" φαίνεται να κερδίζει τον τίτλο της κορύφωσης του cd. Οι Vaadat Charigim επαναδηλώνουν την έμφυτη τάση του ανθρώπου προς το τραγικό, τη μελαγχολία, προς καταστάσεις δεμένες με την ίδια του τη φύση δηλαδή, και ταυτόχρονα αμφισβητούν το ό,τι θεωρείται δεδομένο γύρω τους στη σύγχρονη μουσική, κάνοντας με το δεύτερό τους άλμπουμ ένα βήμα βαθύτερα στην έκφραση της έννοιας του πάθους. Κατά τον παλιό, και πάντοτε πληθωρικό νοήματος, γήινο τρόπο που μετά τον παραδειγματικό Ian Curtis επεδίωξαν να ακολουθήσουν και κάμποσοι άλλοι από τα πιο απίθανα μέρη της υφηλίου.
Δεν μπορεί κανείς, είτε εύκολα είτε δύσκολα, να προσθέσει ή να αφαιρέσει δομικά στοιχεία απ' το "Sinking As A Stone". Ο δίσκος ρέει κι απλώνεται διαχυτικά και αν πειραχτεί το οτιδήποτε κινδυνεύει να αποσυνδεθεί και να καταρρεύσει. Οι Vaadat Charigim ακουμπάνε την ανάταση. Ακόμη κι η σημασία της αδύναμης στιγμής στην περίπτωσή τους αποκτά διαφορετική της συνηθισμένης της διάσταση. Εξάλλου η μουσική είναι μία γλώσσα παγκόσμια επειδή ακριβώς μιλάει σε όλους, και προπάντων επειδή μπορεί να είναι τόσο σαφής για τον ψυχικό κόσμο όποιου τη δημιούργησε όσο καμία άλλη. Τούτο, ένας τιμονιέρης όπως ο Yuval Haring, αφοσιωμένος στο να εκθέτει παραβολές τελικά, το γνωρίζει άριστα. Όπως γνωρίζει και το πώς να το αξιοποιήσει περαιτέρω...
