Contra
Πέρασε ήδη από το Νούμερο 1 του Τοπ-200 του Billboard και έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά γι' αυτό το άλμπουμ πριν και μετά την κυκλοφορία του. Δεν ξέρω αν πέρασε απ' αυτή τη θέση επειδή θεωρήθηκε και για τους πολλούς - Αμερικάνους - αξιόλογο, ή γιατί λειτούργησε αποτελεσματικά το μπλοκάρισμα του downloading από την εταιρεία τους. Έχουμε όμως έναν παραπάνω λόγο να μην εντυπωσιαστούμε από την πρωτιά του σε ένα τοπ που ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρει, ή δεν θα' πρεπε να ενδιαφέρει όσους διαβάζουν αυτές τις σελίδες για να συμπληρώσουν την ενημέρωσή τους. Έχουμε επίσης πολλούς λόγους να μην υπακούμε στο ξέφρενο hype που τους περιβάλλει, σε σημείο που να μοιάζει εμπόδιο να τους κρίνουμε σωστά όταν ακούμε στιγμές τέτοιας απίστευτης ομορφιάς.
Ενοχλούν ακόμη και οι συγκρίσεις με μεγάλους άσους της ίντι αισθητικής όπως οι Animal Collective (αληθινοί ή απατεώνες;) και οι Dirty Projectors (τους ακούσατε ή δεν σας το επέτρεψε το hype του Pitchfork;).
Οι Vampire Weekend και ειδικά αυτό εδώ το δεύτερο άλμπουμ τους είναι το πιο δουλεμένο δείγμα ποπ μπολιασμένης με αφρικάνικες πινελιές και προγκ αναφορές, ικανό να σας κάνει να αναθεωρήσετε απόψεις του παρελθόντος. Δουλεμένο είπα, δεν είναι πια στα lo-fi μονοπάτια του πρώτου τους, πολλοί θα το θέλαμε κάπως έτσι, αλλά και πάλι αυτό δεν αφαιρεί από τον τελικό παρονομαστή, το επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Μια ξεκάθαρα καλοκαιρινή ιστορία στην καρδιά του χειμώνα, με τις Δυτικοαφρικάνικης ποπ αισθητικής ηλεκτρικές κιθάρες και τα ρομαντικά - επιθετικά φωνητικά που νοσταλγούν τον Buddy Holly, να παίρνουν τη σκυτάλη από πρώτο τους άλμπουμ, αλλά και το περσινό Bitte Orca των Dirty Projectors, το Graceland του Paul Simon, και τον King Sunny Ade ... Μια ιστορία τόσο '80s θα μου πείτε, και τους Koenig, Batmanglij, Tomson και Baio με τέτοια αντι-ροκ εμφάνιση (πρώτοι διδάξαντες εδώ οι Wolfhounds - ποιος τους θυμάται;) στο nerd ύφος των Feelies βέβαια, και στο κολεγιακού ραδιοφώνου "φοιτητικό" στυλάκι. Με ποπ καταβολές από την άλλη, όχι σαν αυτές των Orange Juice και Josef K, αλλά στο σχεδόν DIY στυλ των Beat Happening, ντυμένο με πιο ακριβή και σύγχρονη παραγωγή.
Όμως είναι τα τραγούδια που βαραίνουν στο τέλος στη ζυγαριά και όχι το περιτύλιγμα, και απ' αυτά έχουν μπόλικα. Δεν είναι όλα επιτυχημένες ασκήσεις, αλλά εκεί που τα καταφέρνουν είναι πραγματικά αξεπέραστοι. Από τα δύο πρώτα σινγκλ, το Horchata προσωπικά δεν μου πάει, αλλά το Cousins είναι αποφασισμένο για να μείνει. Το Diplomat's Son με το σαμπλ των Toots & The Maytals, ίσως το καλύτερο τρακ του άλμπουμ, πλάι πλάι στο τελευταίο I Think You' re A Contra, με τους σκοτεινούς στίχους και για πρώτη φορά χρήση ακουστικής κιθάρας, να δείχνει το μέλλον του γκρουπ αν θέλετε τη δική μου γνώμη. Ένα σκαλί πιο κάτω τα Giving Up The Gun και California English, πιο ψηλά από την πλειοψηφία ποπ τραγουδιών που θ' ακούσετε φέτος.
Αφήστε λίγο στην άκρη τα αυστηρά και σύγχρονα γυαλιά που επιμένετε να φοράτε για να τους επιτρέψετε τα ακούσματα. Δεν θα σας απογοητεύσουν αν είστε πραγματικά ανοιχτοί και ειλικρινείς απέναντί τους ...
