What Is This That Stands Before Me?

Η ευρύτατη αποδοχή που δικαίως απολαμβάνουν οι Black Sabbath ως μία από τις σπουδαιότερες περιπτώσεις της μεγάλης του rock 'n' roll οικογένειας, έχει το θετικό της εν ζωή αναγνώρισης των ανθρώπων που πραγμάτωσαν αυτόν τον μύθο, αλλά έχει και τις παρενέργειές της: σε μια εποχή δίχως ισχυρές μουσικές «φυλές», η «βεντάλια» άνοιξε και πολλοί ένιωσαν άνετα να περάσουν από την πόρτα που άνοιξαν τα πρώτα τους άλμπουμ με τον Ozzy Osbourne, συν το Heaven And Hell του 1980 με τον Ronnie James Dio. Θα μου πείτε, είναι κακό κάτι τέτοιο; Γενικώς, όχι· δεν είναι. Ανά περιπτώσεις, όμως, μπορεί να γίνει.

Ενδέχεται λ.χ. να σε κάνει να πιστέψεις ότι διαθέτεις ανοιχτά αυτιά και ότι «ακούς και metal», ενώ δεν αντέχεις ούτε νότα από τους Judas Priest –κι αν δεν καταλαβαίνεις το λάθος που σκιαγραφείται εδώ, κανένα άρθρο δεν πρόκειται να σε διαφωτίσει. Ή ίσως, αν είσαι καλλιτέχνης, να θεωρήσεις ότι ναι, μπορείς κι εσύ να διασκευάσεις Black Sabbath. Στην εδώ περίπτωση, μάλιστα, έχουμε 9 τέτοιες περιπτώσεις, μαζεμένες. Οι οποίες ρισκάρουν αυτό το βήμα στο κενό φορώντας τη βαριά για τον εναλλακτικό χώρο φανέλα της Sacred Bones, που εγγυάται νεύματα συμπάθειας πριν καν ακουστεί το αποτέλεσμα.

Στην προσπάθειά του να αξιοποιήσει τις Bandcamp προσφορές για ενίσχυση των καλλιτεχνών που πλήττονται οικονομικά από την επέλαση του κορωνοϊού, το νεοϋορκέζικο label δεν αστειεύεται: η αποκλειστική αυτή συλλογή ξεκινά με τις μαύρες καμπάνες να χτυπούν και τους Soft Moon να ρίχνονται στο "Black Sabbath". Παρακάτω, δε, ανάμεσα σε λιγότερο γνωστά ονόματα, συναντάμε κι άλλα βαριά χαρτιά –σαν τους Moon Duo, τη Zola Jesus, τη Marissa Nadler και τους συζητημένους εσχάτως Molchat Doma από τη Λευκορωσία.

Φυσικά, είναι ακριβώς αυτή η εξίσωση Sacred Bones + Black Sabbath = What Is This That Stands Before Me που προσφέρει εξαρχής ενδιαφέρον: άλλωστε, αν κάτι αναζητείται ως αξία σε μια διασκευή, είναι το «ιερόσυλο» πνεύμα· η απόπειρα να φέρεις ένα διαφορετικό μέγεθος στα δικά σου μέτρα χωρίς να του στερήσεις την πρωτότυπη αύρα, ακόμα κι αν στην πορεία το κάνεις φύλλο και φτερό. Είναι λοιπόν προς δόξα και τιμή (για να το πούμε και λίγο ...μεταλλικά) της Sacred Bones που οι καλλιτέχνες της έδειξαν διάθεση να «ασελγήσουν» πάνω στη βαρύτιμη σαμπαθική κληρονομιά. Η Marissa Nadler, μάλιστα, παρά την τάση να νιαουρίζει τους στίχους, ίσως αξίζει και εύσημα τόλμης για το πώς αντιμετώπισε το "Solitude", προκειμένου να το φέρει στα indie νερά της.

Οπωσδήποτε, πάντως, την προσοχή κλέβουν περισσότερο τα post-punk πλήκτρα των Molchat Doma στο "Heaven And Hell", ο τρόπος που απλώνουν το τζαμάρισμά τους οι Moon Duo στο "Planet Caravan" και η γενναιότητα με την οποία ανασχεδίασαν οι Soft Moon το "Black Sabbath", ώστε να πλησιάσει στη δική τους αισθητική περί alternative θορύβου. Άλλες περιπτώσεις, όμως, δεν δούλεψαν αναλόγως: η Zola Jesus πήρε τον εύκολο δρόμο προς το "Changes", εκθέτοντας με το αποτέλεσμα τόσο το πρωτότυπο τραγούδι, όσο και εαυτόν· το "Symptom Of The Universe" κατάπιε τους Uniform αντί να το καταπιούν εκείνοι, ενώ εγώ τουλάχιστον δεν κατάλαβα τι προσπάθησε να κάνει ο (κατά τα λοιπά διακεκριμένος συνεργάτης του David Lynch) Dean Hurley με αυτήν τη «bar band version» στο "Warning".

Πάντοτε βέβαια κάτι κερδίζεις/κάτι χάνεις με περιπτώσεις σαν του What Is This That Stands Before Me. Ωστόσο το συγκεκριμένο ζύγισμα αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση: σε πρώτη, μπακαλίστικη εντύπωση θεωρείς ότι πας προς το κέρδος, μετρώντας αρκετές διασκευές με ρίσκα. Σε ωριμότερη όμως αποτίμηση, έτσι δείχνουν τα πράγματα από το μετερίζι αυτών που πλησιάζουν εδώ ως ήδη θιασώτες της Sacred Bones. Αντιθέτως, αν έρχεσαι από τις τάξεις όσων έχουν ιδρώσει τα ακουστικά τους με τη δισκογραφία των Black Sabbath, λείπει κάτι κρίσιμο: το σκοτάδι των Βρετανών έχει δώσει τη θέση του στην αμφιλύκη, η βαριά τους μπασοκρατία στέκει θρυμματισμένη (στην καλύτερη περίπτωση σε ό,τι παρουσιάζουν οι Thou στο "Supernaut"), οι παρανοϊκές «γωνίες» του Ozzy και το ancien régime μεγαλείο του Dio έχουν εκλείψει. Μένεις μάλιστα με την ενοχλητική εντύπωση ότι όλα τούτα πετάχτηκαν με ευκολία εκτός και ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν ως αξίες που έπρεπε να χωρέσουν, κάπως, στο όλο «παιχνίδι». 

Ο δίσκος καταλήγει λοιπόν σε ένα άβολο κομψί κομψά: περισσότερο σχετίζεται με τη θέση των Black Sabbath στο ευρύτερο indie/alternative φαντασιακό της τρέχουσας εποχής (όπως το ορίζει και η Sacred Bones), παρά προσφέρει φρεσκαρισμένες οπτικές στην κληρονομιά τους. Επιβεβαιώνοντας έτσι το παροιμοιώδες σλόγκαν «έκαστος στο είδος του», με ή χωρίς τον Λουμίδη και τους καφέδες.