High Fidelity
(...το High Fidelity, ως βιβλίο αρχικά, κυρίως όμως σαν ταινία αρκετά αργότερα, αντιμετώπισε τους «παθιασμένους με τη μουσική» ως ένα καλά διαφοροποιημένο «γένος» ανθρώπων και λίγο-πολύ κατάφερε να εντοπίσει τις ιδιαιτερότητές τους (και για αυτό να τους συγκινήσει). Τo soundtrack πόσα από τα υπο-είδη αυτού του γένους θα καταφέρει να ικανοποιήσει άραγε;...)
Εξηγώ. Είσαι -λέμε τώρα, όχι εσύ ντε και καλά... ο οποιοσδήποτε- πάνω κάτω σαν τον τύπο που ενσαρκώνει στην ταινία ο Κιούζακ. Έχεις όλα αυτά τα κολλήματα, τις εμμονές και τα βιώματα τα οποία και δε χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ (το έκανε ο Nick Hornby για εμάς!), διαβάζεις το βιβλίο, ταυτίζεσαι, συγκινείσαι... βλέπεις και την ταινία (ωραία δεν είναι ο εαυτός μας στην οθόνη; Πλάκα δεν έχει;) και είσαι ικανοποιημένος που σε ανακάλυψαν και σένα και έγινε επιτέλους κάτι για να αναδειχθεί η ιδιομορφία σου (βέβαια όταν τελειώσει το νταβαντούρι, να δω ποιος θα ασχολείται με όσους περνάν μέχρι και τα απογεύματα της Δευτέρας στα δισκάδικα...). Αν τώρα τα τραγούδια της ταινίας πιάσουν και τις δικές σου μουσικές αδυναμίες, όλα πάνε μια χαρά. Σαν να έγινε για σένα το όλο πράγμα. Αν όμως όχι;
Και ενώ στο βιβλίο μπορούν να αναφερθούν εκατοντάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες, στην επιλογή των τραγουδιών για το soundtrack τα πράγματα δυσκολεύουν. Με δεκαπέντε κομμάτια πως να ικανοποιήσεις τους πάντες; Ξεκινάς από τους «κλασσικούς» που ως πιο παλιούς (πιο έμπειρους, και πιο «πονεμένους» με την όλη ιστορία) πρέπει να τους σεβαστείς. Και το κάνεις μια χαρά. Με ένα από τα οριακά κομμάτια της ψυχεδέλειας των '60ς που τίποτα λιγότερο δεν προκαλεί από ανατριχίλες ('You're gonna miss me'-The Thirteenth Floor Elevators).{Και βάζεις και Love φυσικά (πολύ σωστά αποφεύγεις τους Doors. Εύγε!)} Με το να βάζεις όχι ένα, αλλά δύο τραγούδια από το απόλυτο mainstream (πλέον) cult της ροκ ιστορίας, δηλαδή τα 'Oh! Sweet Nuthin', 'Who loves the sun' από τους Velvet Underground και το Loaded lp (ένα ιδιοφυώς γλυκό και ένα... συγκλονιστικό!). Kinks φυσικά για να πιάσεις τη μεγάλη Βρετανική παράδοση, χωρίς να πέσεις όμως σε Beatles & Stones (πολύ κάρφωμα θα ήταν!) Εντάξει ο Bob Dylan μπορεί να ρέπει προς τα πολύ «αβανταδόρικα», γίνεται όμως να τον αφήσεις από έξω; (αλλά πάλι βάλε κάτι πιο σύνθετο από το 'Most Of the Time'). Πετάς και κάτι ξεκάρφωτα για να δείξεις ότι οι music maniacs δεν κολλάνε πάντα στα ονόματα, αλλά με... μανία αναζητούν το καλό τραγούδι, όπου και αν βρίσκεται αυτό (τώρα για τη Sheila Nichols το στοιχείο του καλού ελέγχεται...). Πολύ έξυπνα τέλος χώνεις Smog, Stereolab και Royal Trux για να πιάσεις και τους ψαγμένους των '90ς, και τους προοδευτικούς από τους «παλιούς» και για να δώσεις όμως τον τόνο του σήμερα. Το 'Inside game' των τελευταίων έρχεται από το Radio Video e.p. και βγάζει προς τα έξω το πραγματικά intelligent πρόσωπο της μπάντας (ροκιές με λούπες!), ενώ για τους δύο πρώτους επιλέγεις κομμάτια από τα πιο κλασσικά τους. Χώνεις και δύο ερωτικά (μιας και στο βιβλίο/ταινία η επίδραση της μουσικομανίας ις ερωτικές σχέσεις βρίσκεται σε πρώτο πλάνο!). Στο ένα πετυχαίνεις (ο John Harding διασκευάζει Marvin Gaye και 'Let's get it on') στο άλλο... άσ'το καλύτερα (Stevie Wonder στα πολύ χλιαρά του...). Α, έχει και Beta Band, αλλά το Dry The Rain πιο παλιό και από τους Elevators ακούγεται...
Ο.Κ.; Τους ικανοποίησες όλους; Όλοι ευχαριστημένοι; Νομίζεις αγαπητέ μου. Που είναι τα '80ς ; Που είναι η πανκ αντίδραση, η new wave ευαισθησία και η '80ς pop αμηχανία; Fall, Joy Division, Smiths, Cure, Felt, έστω New Order... κάτι έπρεπε να βάλεις. Έτσι εύκολα αφήνουμε ολόκληρες γενιές ακροατών απ' έξω; Νομίζεις ότι καθάρισες με μια πολυφορεμένη μετριότητα του Elvis Costello ('Shipbuilding' με τους Attractions). Μεγάλη η έλειψη. Όχι ότι θα άλλαζε τίποτα δηλαδή... όποιοι ενδιαφέρονται, σίγουρα δεν περίμεναν να τα ακούσουν εδώ! Απλά, έτσι για το... γαμώτο! Για να τιμηθούν τελικά οι αδυναμίες όλων μας (και μην ακούσω τώρα ότι όλα αυτά είναι πολύ Brit για μια χολυγουντιανή ταινία...).
Και δεν έχει πλάκα που το soundtrack του High Fidelity ασχολείται κυρίως με καλλιτέχνες ...χαμηλής πιστότητας; Μήπως θα έπρεπε να βάλει μόνο Spector-ικά μεγαλεία και λουσάτες ηλεκτρονικές παραγωγές; Αν αρχίσουμε πάλι όμως δε βλέπω να τελειώνουμε ποτέ!
