Sex with an x
Ποτέ δεν υπήρξαν τόσο συναρπαστικοί, ώστε να τους συγκρίνεις με το sex. Και ελάχιστοι νομίζω ότι δηλώνουν και αισθάνονται τόσο φανατικοί τους, ώστε να τους θεωρούν σήμερα μία τρόπον τινά "πρώην αγάπη". Σε πείσμα όμως όλων αυτών των κλισέ που προκαλεί ο σημειολογικά διφορούμενος τίτλος της -και δισκογραφικής πλέον- επιστροφής τους, οι Σκωτσέζοι που έδρασαν σε λάθος χρόνο, παραδίδουν ατόφια πανάλαφρο λευκό blues, με τις καλύτερες μελωδίες της συγκοπτόμενης καριέρας τους και την επιτέλους ορθή χρήση της αναφοράς περί γλυκόπικρων καταστάσεων.
Από τα reunion που έγιναν καταρχήν όχι τόσο για την εξαργύρωση, αλλά για το κυνήγι της δεύτερης ευκαιρίας (με την πρώτη να μην υπήρξε σχεδόν ποτέ) αυτό των Vaselines, έχει αρκετές ομοιότητες με εκείνο των Superchunk, μόνο που οι πρώτοι δεν απολαμβάνουν την επιχειρηματική ευμάρεια των δεύτερων. Δηλαδή κατά βάση, τίποτε δεν απολαμβάνουν, ούτε και φαίνεται να έχουν απολαύσει ποτέ. Ούτε καν τα 80s δηλαδή, για τα οποία καθότι δεν ήμασταν εκεί, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως δεν ήταν γεμάτα μόνο από Duran, Duran, Duran, Duran. Ε, τότε γιατί σπεύδουν να δηλώσουν ότι τα μισούν;
Από όλα τα συγκροτήματα που δεν χρειάζεσαι, οι Vaselines είναι πλέον αυτό που πιο επίμονα θα διαπιστώσεις να σε συντροφεύει. Προσόν τους οι αντιηρωικές κιθάρες και εμμονή τους ένα groove που διαρκώς το κυνηγάνε, αλλά ποτέ δεν το "έχουν" απόλυτα. Αν σκεφτείς ότι αυτό είναι το δεύτερο τους άλμπουμ σε μία εικοσαετία, ήδη από το εναρκτήριο Ruined επιδεικνύουν μια τεράστια λαχτάρα να αποκτήσουν ρυθμό. Με δύο μπελοσεμπαστιανούς και έναν εκ των 1900s, να βοηθάει ειδικά στην παραπάνω λαχτάρα, σκέφτεσαι ότι από τους αυθεντικούς Vaselines μάλλον παρά-απουσίαζε ένας ικανός drummer. Καλώς τον και ας άργησε το λοιπόν.
H Sub Pop συνεχίζει να τους φροντίζει, ανταποδίδοντας με κάποιον τρόπο τα όσα καλά έκαναν κάποτε για αυτήν και τα τέκνα της. Ο Eugene και η Frances σε αρκετές στιγμές σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο σε όσους πάντοτε τους αναγνώριζαν ως χρυσή μετριοπάθεια, παρότι όχι μόνο η φωτογραφία στο εξώφυλλο, αλλά και το clean & cut στιχουργικό περιεχόμενο επιβεβαιώνουν τα χρόνια που πέρασαν (και παράπεσαν) και το Whitechapel στέκει λίγο πριν το τέλος του δίσκου να διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού που έγραψαν ποτέ οι Vaselines. Ναι. Καλύτερο και από... εκείνο.
Αν μετάνιωσα που δεν το άκουσα μες στο 2010 και το άφησα εκτός κάθε λίστας; Όχι φυσικά. Η περίπτωση τους έχει δείξει ότι δεν επηρεάζεται σε τίποτε από έννοιες όπως ο χρόνος, η αποτίμηση και η αγωνία περί αυτών.
