Από μηχανής τραγούδια

Χρειαζόμαστε δίσκους ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Αυτό δεν είναι καν διαπραγματεύσιμο. Ακόμα και στην περίπτωση που συμφωνούμε (και όντως συμφωνώ εγώ προσωπικά) με αυτό που γράφει ο ίδιος ο παραγωγός αυτού του δίσκου, ο Αλέξης Βάκης, στο πρόσφατο βιβλίο του περί απουσίας πραγματικού λαϊκού τραγουδιού ένεκα της αλλαγής συντεταγμένων στον κοινωνικό ιστό, ακόμα κι έτσι όμως, χρειαζόμαστε λαϊκό τραγούδι. Όχι για να ομορφαίνουν τα βράδια τους οι συνταξιούχοι αναπολώντας τα παλιά ενώ παρακολουθούν την νιοστή εκτέλεση κάποιου κλασσικού άσματος από τον όποιο τυχόντα περνάει έξω από το στούντιο του Σπύρου Παπαδόπουλου και είναι πρόθυμος να πει «στην υγεία μας ρε παιδιά», αλλά επειδή αυτή τη γλώσσα ομιλούμε. Και ακριβώς με τον τρόπο που κατάφερε μια άλλη καταξιωμένη λαϊκή γλώσσα, όπως το fado, να βρει νέες μορφές χωρίς απλά να επιβιώσει με …παπαδοπουλικά χάπια.

Ο Βασίλης Κορακάκης είναι υιός του γνωστότατου Βαγγέλη Κορακάκη. και έχοντας τον γνωρίσει σε επαγγελματικό επίπεδο, μιας και με το Χάρη Συμβουλίδη τον είχαμε καλεσμένο στην ‘Συχνοτική Συμπεριφορά’, τολμώ να πω ότι είναι από τους ελάχιστους Έλληνες του λαϊκού χώρου οι οποίοι είναι όχι μόνο απολαυστικοί αλλά και διεξοδικά επεξηγηματικοί για την δουλειά τους. Η δε παρουσία του την τελευταία τετραετία όπου αποτελεί σταθερό μέλος της ορχήστρας του Γιώργου Νταλάρα δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αταβιστική, διότι είναι γνωστό ότι ο τελευταίος είναι περφεξιομανής σε εξοντωτικό βαθμό.

Να όμως που στον δίσκο του αυτό ο δημιουργός δεν αρκέστηκε στη δεδομένη αρτιπαιξία του, αλλά προσπάθησε μαζί με τον Βάκη να εμφυσήσουν ένα χλωρό αέρα σε ενορχηστρώσεις και ηχογράφηση. Πράγμα που τολμώ να πω ότι επετεύχθη. Υπάρχουν και πειράματα που δεν βγαίνουν όπως το τραγούδι "Της ερημιάς η βρύση", όμως το ζητούμενο που κατά τη γνώμη μου είναι μια μη-εξεζητημένη λαϊκή κατάθεση, ένα πόνημα το οποίο δεν προσπαθεί να φανεί λαϊκό αναμασώντας τροφές του παρελθόντος, αυτό επιτυγχάνεται στο 100%. Και μπορεί έναν σπουδαίο ρόλο να παίζει και η πολύ ωραία μάζωξη μουσικών (φυσικά και ο ίδιος ο Κορακάκης στο μπουζούκι αλλά και στην ηλεκτρική κιθάρα), σίγουρα όμως ο δημιουργός του είχε αποδεσμευτεί κατά τη διάρκεια τόσο της σύνθεσης όσο και της ηχογράφησης από το σύνδρομο του “πρέπει να αποδείξω" (είτε για ποιο λόγο θεωρείται, παρά το νεαρό της ηλικίας του καλός παίχτης, είτε ως συνεχιστής ενός βροντερού νήματος της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής).

«Το ανικανοποίητο» δε είναι το πλέον άξιο να φέρει τον χαρακτηρισμό "λαϊκό" τραγούδι που άκουσα τους τελευταίες πολλούς μήνες -για να μην πω χρόνια- αναπολώντας τα «Μπετά» της συνεργασίας Μάλαμα-Καρρά.

Ένα μπράβο πάει επίσης στον Βασίλη Γραβαρίτη ο οποίος επιμελήθηκε το γενικότερο artwork του δίσκου, μιας που κατάφερε να ενώσει στο εξώφυλλο νεωτερικούς και παραδοσιακούς αρμούς (αν και στο εσωτερικό κινήθηκε σχεδόν διεκπεραιωτικά, ειδικά στην παράθεση φωτογραφιών των συντελεστών).

Περισσότερες τέτοιες λαϊκές δουλειές παρακαλώ, φρονώ ότι είναι επιτακτική η ανάγκη.