Sunday Cloudy Sunday

Τουλάχιστον στη μουσική, με λίγο ψάξιμο στο τρίγωνο "καλλιτέχνης-γκρουπ", "τραγούδι-δίσκος", "κοινό-εποχή" αποκτάς τη δυνατότητα να τοποθετηθείς για το τι περίπου εννοείται με τη φράση "πρόσωπο μιας γενιάς". Μπορείς και με παραδείγματα, από κείνα που διαρκούν πολύ και καταλαβαίνουν όλοι. Ντέμης Ρούσσος και Aphrodite's Child, "Rain And Tears", τέλη των 60s. Τόλης Φασόης και Sharp Ties, "Get That Beat", αρχές των 80s. Βασιλικός Σακκάς και Raining Pleasure, "Fake", αρχές των ευρω-00s.

Βρισκόμαστε πεντέμισι χρόνια μετά απ' το "Who's Gonna Tell Juliet?" μα ο Vassilikos συνεχίζει να μην κυκλοφορεί καινούργιο δικό του υλικό. Δεν χρειάζεται να σταθούμε πολύ στο γεγονός, μάλλον είναι απλά θέμα χρόνου. Εξάλλου και το "Vintage" ήταν απ' τους δίσκους που δίνει ένας δημιουργός μπαίνοντας αβίαστα στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα αγαπημένα του κομμάτια από άλλους. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι θα ακολουθήσει ένα σετ με αγγλόφωνα του Μάνου Χατζιδάκι, όμως η πρόσκληση της Άννας Βλαβιανού τις προσπέρασε και μας πήγε αλλού, στο "Sunday Cloudy Sunday" και στον Βασίλη Τσιτσάνη.

Περιγραφικά, ο Vassilikos πήρε και δούλεψε δώδεκα λαϊκά τραγούδια, χιλιοτραγουδισμένα τα πιο πολλά, ενός κατεξοχήν λαϊκού συνθέτη, ιδιαίτερα δημοφιλούς, χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου μπουζούκι, το όργανο πάνω στο οποίο προφανώς χτίστηκαν τα αυθεντικά. Εγχείρημα δύσκολο, ακροβατικό, αλλά και με μεγάλο ενδιαφέρον ανεξαρτήτως της επιτυχίας του. Διότι σ' αυτές τις περιπτώσεις κρίνονται αρκετά κι απ' το πώς θα εναρμονιστεί το αλλαγμένο περιβάλλον με την παλιά στιχουργία.

Το "Reflections" έρεε ως σύνολο αξιοθαύμαστα άνετα και πολύ εκφραστικά. Να το πάρουμε ως βάση; Όχι, ο νέος δίσκος δείχνει το αντίθετο, τη διαρκή παρέμβαση και διεκδίκηση ενός συνθέτη κι ερμηνευτή νεότερου, με κυρίως ποπ υπόβαθρο, από έναν κόσμο αισθητικής μακρινό και τελείως διαφορετικό απ' του ιδίου. Εν μέρει, αυτή λίγο πολύ είναι κι η απόσταση μεταξύ Μάνου Χατζιδάκι και Βασίλη Τσιτσάνη όπως ήδη την ξέραμε.

Ήταν αναμενόμενη η αποδόμηση σε πρώτο βαθμό που προβαίνει ο Vassilikos. Δεν σημαίνει όμως ότι σ' αυτήν τελειώνει κι η κάθε σχέση του με τον κόσμο των πρωτότυπων τραγουδιών. Ανατολίτικες κλίμακες πάνε μαζί με ηλεκτρονικά, ο Vassilikos τραγουδάει όπως δεν πιστεύεις πως μπορούσε και σε στιγμές το αποτέλεσμα παίζει στο νήμα. Μα κι έτσι όντας, χαμογελάς που ο εμπνευστής του κατορθώνει να παρουσιάσει ανέλπιστα εξαιρετικές τις "Γκιουλμπαχάρ" και "Σεράχ", μάλιστα χωρίς να μεταφέρει απολογητικά το ύφος του Τσιτσάνη.

Ανατρέχοντας στα πεπραγμένα, σε άλμπουμ όπως "Το '62 Του Μάνου Χατζιδάκι" και "Transformations", λέμε πως ηλεκτρονικός Μάνος Χατζιδάκις δημιουργήθηκε επιτυχώς από μαθητές του. Κάτι ανάλογο με τον Βασίλη Τσιτσάνη απαιτεί άλλες αναλογίες, ιδιαιτερότητες και προϋποθέσεις. Ο Vassilikos δεν κατάφερε να τις βρει όλες για την προσπάθειά του. Αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του έξω απ' τα μέχρι τώρα δεδομένα του κι αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Το "Sunday Cloudy Sunday" είναι βήμα ωρίμανσης. Παρόλο που δεν κατέχεται από εμπορικό ρίσκο και δεν δίδεται από κάποιον που 'χε με τον Τσιτσάνη σχέση δάσκαλου-μαθητή. Πότε θα βρεθεί τρόπος όμως ώστε να ξεμπλέξουν ελληνικότητα κι έντεχνο (γιατί κι εδώ οι αρμονικές τους πάλι εφάπτονται);

Μια εποχή στο MiC κάναμε αφιερώματα διαβάθμισης 2β (βάθους και βάρους). Είχαμε κι ένα με κεντρικό θέμα τις διασκευές. Είναι προσωπική μου πεποίθηση (και τότε ήταν) πως δεν μπορεί να γεννηθεί μεγάλη διασκευή αν δεν υπάρξει μια κάποια "ασέβεια" προς την πρωτότυπη σύνθεση. Οπότε, κι όποιος θέλει το κρατάει, το "Sunday Cloudy Sunday" είναι ένας πράγματι διδακτικός δίσκος. Αρκεί αυτό; Και ναι και όχι, το πρώτο περισσότερο. Η περίφημη προσωπική ματιά, η οποία θα ξεχειλώσει απ' τις κατά κόρον φορές που θα χρησιμοποιηθεί σε κείμενα για το εν λόγω cd, είναι ένα απείρως ωραίο τιπ, αλλά είναι κι ένας απ' τους συναρπαστικότερους συγγραφικούς μύθους με ευτυχισμένο τέλος.