Vintage
Παράλληλα με το:
Μιχάλης Χατζηγιάννης - Κολάζ (Universal)
1. Άννα, 2.Αν είσαι (πως θες να το ξέρω), 3. Παραδώσου, 4. Γελάς, 5. Ξημερώνει Κυριακή, 6. Ο τηλεφωνητής, 7. Κρύψε με, 8. Θα αναζητάς, 9. Δε θέλω πια να ξαναρθείς, 10. Στη λεωφόρο της αγάπης, 11. Με την πρώτη στάλα, 12. Δεν φταίμε εμείς
Τα προφανή λένε ότι ο Βασιλικός είναι σημαντικός για όλους εμάς που γράφουμε και όλους εσάς που διαβάζετε. Και ότι ο Χατζηγιάννης είναι απεχθής εκπρόσωπος μιας δήθεν ευαίσθητης τραγουδιστικής ανταλλακτικότητας, που ήρθε να φέρει στα ίσα της την κρίση στα πραγματικά μπουζούκια. Για κάποιους όμως ο Βασιλικός είναι που αφαίρεσε από την ελληνική ροκ τον όρο "σκηνή" και έδωσε σε αυτή άλλοθι να συνυπάρχει με ό,τι μέχρι τότε της ήταν εμπόδιο και όχι βήμα διαλόγου. Αν μη τι άλλο αν είναι κάτι για το οποίο ελαφρά τη σκέψη λοιδορούνται αμφότεροι, αυτό είναι η κινητή τηλεφωνία και η σχέση της με την μουσική φορητότητα και την αφόρητη αυτής ελαφρότητα. Και αν θυμάμαι καλά ο Χατζηγιάννης δεν έχει εμφανιστεί σε κάποιο Fame Story... ΟΚ, αυτό το σχόλιο ήταν προς λαϊκή κατανάλωση!
Το vintage είναι η κάλπικη έννοια δια της οποίας την βγάλανε καθαρή τα 00s. To rock τους γεννήθηκε vintage στα skinny άκρα των Strokes και πέθανε τέτοιο στην ασυδοσία του Jack White. Το vintage είναι η λατρεία του παρωχημένου στο βαθμό που να περνάει από το τώρα στο αύριο. Το Κολάζ τι είναι; Το Κολάζ είναι κάτι που ενώ αρχικά υπήρξε καινοτόμο και φουτουριστικό, γρήγορα οι εξελίξεις το κατέστησαν παρωχημένο και cult στα όρια του γραφικού. Ένα χειροτεχνοποιήτο φωτογραφικό κολάζ σήμερα είναι σαν να γράφεις κασέτα στην υποψήφια καλή σου. Τόσο "χθες" όσο και hot tomorrow. Ωραία ιδέα το λοιπόν να κυκλοφορήσουν τα δύο άλμπουμ κάτω από τον ίδιο τίτλο. Ακόμη καλύτερη το ότι κανένα από τα δύο δεν δόθηκε "πρόσφορο" (=1. Ψωμάκι μνημοσύνου 2. Επιμνημόσυνη δισκογραφική δέηση...) σε κάποια εφημερίδα. Ακόμη τουλάχιστον.
Προς τί η απαραίτητη σαχλαμάρα στο περιεχόμενο; Τους τα διαλέγουν ή τα διαλέγουν; Ο Θεός ο ίδιος να είσαι (δηλαδή είτε ο Billy Mackenzie, είτε ο Γιώργος Ρωμανός αντίστοιχα, είτε ο Fabrizio De Andre καθολικά) "σούπες" όπως το Δεν Θέλω Πια Να Ξαναρθείς και το You' re My Destiny όπως και να τις σερβίρεις "σούπες" θα παραμένουν... Άδικος κόπος, άστοχος στόχος. Το πρώτο μάλιστα ενορχηστρώθηκε καρναβαλικά, το, δε, δεύτερο -ακόμη χειρότερα- καραοκικά... Τραγούδια που έχουν χάσει την ψυχή τους από αιώνες και που αν βρεθεί κάποιος κάποτε να τους την ξαναδώσει τότε θα έχουμε να κάνουμε με τον νέο Sinatra. Επί του παρόντος μηδέν εις το πηλίκο. Για να μην πω μείον...
Πάμε στα ζόρια....Windmills Of Your Mind... Συλλαβιστά-ψιθυριστά, που έλεγε και το τραγούδι. Έτσι το πάει ο Πατρινός και καλά κάνει. Όντας τραγούδι που θέλει να το ακολουθήσεις για να το καταφέρεις. Και το καταφέρνει με τρόπο που -προσωπικά τουλάχιστον- από τις εκατό επιλογές που έχω όταν θέλω να ακούσω το εν λόγω τραγούδι στο μέλλον, αυτή η εκτέλεση θα διεκδικεί πάντα μια θέση στην πρώτη δεκάδα. Και αυτό είναι απόλυτο ζητούμενο μιας διασκευής. Να την αποζητάς όταν ζητάς το τραγούδι, που ήδη σου προσφέρεται σε ποικιλία. "Άννα"... Μέσα στα δέκα καλύτερα ελληνικά -και όχι απλά τέτοια- ερωτικά τραγούδια. Ερωτικά σε φάση Πάριου, αλλά πολύ πριν τα γαρύφαλλα και τα άσπρα ριχτά πουκάμισα. Με ένα σόλο σαξόφωνο στο τέλος που κάπου στο 1979 είδε όλα τα 80s να έρχονται κατά πάνω του (David Lynch, αν δεν κάνω λάθος...). Ο μέγας Κώστας Καράλης το έχει πει όπως δεν θα το έλεγε ούτε ο Gainsbourg, ούτε ο Cohen. Ο Χατζηγιάννης -ευτυχώς- αναμοχλεύει το ξεκίνημα της καριέρας του δίπλα στον Γιάννη Σπανό και χαρίζει στο τραγούδι μια ελαφρότητα τέτοια, όσο για να την βαστάξεις. Νεόκοπη, αλλά ατόφια. Μπράβο του! Μπράβο και στους δύο που εδώ αναμετρώνται με το άπειρο και δεν βρίσκονται στο κενό....
Στο μεσοδιάστημα των παραπάνω, τραγούδια όπως το If You Go Away και το Με Την Πρώτη Στάλα. Για το πρώτο δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Είναι το τραγούδι με το οποίο έχουν αναμετρηθεί οι πάντες και έβαλε κάτω τους περισσότερους. Το δεύτερο ανήκει στο απόλυτα προσωπικό secret sin του υπογράφοντος. Ο Φίλιππος Νικολάου το είχε πει πάνω σε άδικη philarmonica/μπουζούκι ενορχήστρωση, αλλά το "πίστεψε" ερμηνευτικά όπως ο Elvis το Don't Be Cruel. Τραγούδι που χρήζει προστασίας για να πάψει να εκφυλλίζεται. Όπως και το If You Go Away που πέφτει στα χέρια κάθε άβαρου τροβαδούρου. Στο μέλλον όταν θέλω να τα ακούσω τα ονόματα Βασιλικός και Χατζηγιάννης δεν θα είναι τα πρώτα που θα μου έρχονται στο μυαλό. Αν τελικά όμως δεν έχω άλλη επιλογή, δεν θα με πειράξει και τόσο η από τούτων ακρόαση τους.
Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω και για τα υπόλοιπα 11 + 10 τραγούδια έκαστου δίσκου, αλλά θα πάει μακριά η βαλίτσα και θα είναι και υπέρβαρη. Οπότε θα περιοριστώ σε ανάλαφρα σχόλια επικαιρότητας. Ο Βασιλικός εν γένει το κρατάει το μέτρο. Ο Χατζηγιάννης - έρμαιο της συνήθειας του εύκολου κοινού που για κάτι τέτοια τον αποθεώνει- αρκετές φορές υπερβάλλει ερμηνευτικά. Το ρεφραίν του "Τηλεφωνητή" ας πούμε είναι κατά βάση παραιτημένο, σχεδόν μηδενιστικό. Δεν θέλει κορώνες. Λάθος! Κρίμα για τέτοιο τραγούδι. O Βασιλικός πάλι στο All Tommorow's Parties ερμηνευτικά και από άποψη παραγωγής στέκεται χιλιόμετρα πίσω από το τραγούδι που είναι σαν να μην το ερμήνευσε ποτέ. Μιας και φτάσαμε σε ζητήματα παραγωγής/ ήχου κλπ τον Βασιλικό δεν τον προδίδει, ούτε τον ενισχύει η ηχητική του κάλυψη. Πάει κάπως να κολλήσει στην αισθητική του τίτλου ο γενικότερος ήχους του δίσκου. Διαβάζω για κάποιους φημισμένους και αλλοδαπούς συμβαλλόμενους, αλλά αυτό που ακούω δεν ξεφεύγει από τα ψηφιακά μέσα και τεχνάσματα των καιρών. Έστω και αν πάει να ξεγελάσει. Ο Χατζηγιάννης εν πολλοίς "πουλιέται" από τους συνεργάτες του. Αν έπαιρνε και τα δώδεκα τραγούδια και έβρισκε έναν πραγματικά ανεξάρτητο στην σκέψη μουσικό-παραγωγό (τον Cayetano ας πούμε... γιατί όχι;) θα τα πήγαινε πολύ μακριά; Μπορεί και να τα πήγαινε, λέω εγώ...
Έχω από την μία τον Φώτη τον Βαλλάτο που τον εκτιμώ και τον αγαπώ και είναι Βασιλικότερος του Βασιλικού και μαζί με τη γνώση συνδυάζει ένα πάθος που δίνει στο Vintage μια διαφορετική διάσταση. Τη διάσταση του οπαδικού icon που όλοι μας το έχουμε ανάγκη και για το οποίο ποτέ δεν κρίναμε, όπως έπρεπε, το Kicking Against The Pricks. Έχω από την άλλη έναν σωρό κόσμο που τον αγαπώ, χωρίς να ξέρω αν τον εκτιμώ και τόσο ως προς το αισθητήριο του, που περνάει από τον Χατζηγιάννη στους James, κλείνει τραπέζια στην Barbarella, χτυπιέται στους Pet Shop Boys και το "παλεύει" να μη διαλέξει για "γαμήλιο τραγούδι" το Χέρια Ψηλά, προτείνοντας εναλλακτικά U2, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει. Λογικά θα υπάρχει ένας τρόπος να τους μαζέψω όλους αυτούς στην ίδια παρέα και να έχει και νόημα η συνεύρεση στο τέλος...
