Etidorhpa

Κουαρτέτο πια οι Vault of Blossomed Ropes. Άννα Λινάρδου στα φωνητικά, Νίκος Φωκάς στα ηλεκτρονικά, Στέλιος Ρωμαλιάδης στο φλάουτο και Γιώργος Βαρούτας κιθάρα και live sampling. Περιμέναμε καιρό αυτό το δεύτερο άλμπουμ από αυτή την παρέα μουσικών που όλοι τους ο καθένας ξεχωριστά κάθε χρόνο κάτι σκαρώνουν. Κάτι που υπερβαίνει τα συνήθη και τετριμμένα, κάτι που είναι μουσική και έχει να προσφέρει απλόχερα. Και παρόλο που η περίοδος που διανύει η κοινωνία μας είναι στεγνή, σε βαθμό που οτιδήποτε αληθινό, ουσιαστικά φιλόδοξο και ευεργετικό για αυτήν σχεδόν πετιέται στα σκουπίδια, τα παιδιά αυτά επιμένουν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που επιμένουν να κρατούν τον πολιτισμό υγιή ή έστω όχι ετοιμοθάνατο. Να υπάρχει ρε παιδί μου κάτι θερμό στα κάρβουνα για να αναζωπυρωθεί η φωτιά όταν ξανάρθει η ώρα (γιατί θα ξανάρθει). Έστω κι αν τώρα λίγοι δίνουν σημασία.

Το άλμπουμ ‘Etidorhpa’ αποτελεί απόδειξη ότι η υπομονή και η δουλειά, με αίσθηση του μέτρου, χωρίς υπερβολές και θεατρινισμούς, είναι πάντα ένας δρόμος πολύ σοβαρός για τους καλλιτέχνες. Οι VOBR ως σχήμα έχουν ωριμάσει. Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος είναι ακόμα καλύτερος από τον πρώτο τους που κυκλοφόρησε το 2014 ο οποίος ήταν ήδη πολύ σημαντικός. Ο ήχος τους είναι ακόμα πιο συγκεντρωμένος, πιο συνολικός και ενιαίος, πιο έτοιμος να εκφράσει αυτό που θέλουν να «πουν», εντελώς άμεσα και με σιγουριά. Τι θέλουν να εκφράσουν; Συνεχίζουν σε αυτό το μοτίβο του άχραντου μυστηρίου, του χώρου ενδιάμεσα στους χώρους, εκεί που η λογική δεν έχει θέση, όχι γιατί δεν είναι σημαντική αφού ούτως ή άλλως κανένα έλλογο ον δεν μπορεί να την αποφύγει και σαφώς χρησιμοποιείται ως άλλο ένα υλικό ή όργανο, αλλά γιατί κάτι άλλο, κάτι πιο πολύτιμο και πιο δυνατό την υπερβαίνει. Η λογική δεν είναι το θέμα ούτε ο στόχος στην τέχνη. Αλλιώς αυτή (η τέχνη) θα ήταν σκέτα μαθηματικά. Δεν είναι απλώς όργανα που συνταιριάζονται και παίζουν παράλληλα, είναι ένα πνευματικό ον, άυλο, αυτό που δημιουργείται. Η τέχνη δηλαδή στην πραγματικότητα είναι αυτό που από πάντα ο άνθρωπος είχε ονομάσει μαγεία, η πράξη αυτή που οδηγεί σε έναν «άλλο τόπο», που εμφανίζει άλλες δυνατότητες στον άνθρωπο, που τις έχει αλλά δεν το συνειδητοποιούσε. Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά της τέχνης γενικότερα απλώς σπάνια τα βλέπουμε γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να γίνουν και να εμφανιστούν. Λίγοι κάνουν τέχνη. Πάντα λίγοι έκαναν, είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι. Δεν είναι λίγοι βέβαια επειδή δεν μπορούν οι υπόλοιποι αλλά γιατί δεν θέλουν. Αρνούνται να εισχωρήσουν, να καταλάβουν την γλώσσα αυτή, να λάβουν και να προσφέρουν με τη σειρά τους.

Θα μπορούσαμε να επεξηγήσουμε τι είδους μουσική παίζουν οι VOBR με διάφορους υπότιτλους αλλά στ’ αλήθεια δεν έχει νόημα γιατί θα χαθεί έτσι κάτι από την ιδιαιτερότητά τους διότι πιστεύω πως υπερβαίνουν τις ταμπέλες σε όποιες από αυτές και αν τους κατατάξει κανείς. Μπαίνουν με θάρρος μέσα στον πυρήνα αυτού που λέμε δημιουργία μέσα από μια συνειδητή αφαίρεση όλων των ευκολιών που υποβοηθούν τους ακροατές να ακολουθήσουν ή να... εγκρίνουν. Δεν είναι πειραματική όμως η μουσική αυτή, δεν προσπαθεί να είναι υπερφίαλα «έξυπνη», είναι μια αληθινά έντεχνη μουσική απογυμνωμένη από φλυαρίες και λόγια του αέρα. Μόνο τα πνεύματα του αέρα, του νερού, του χώματος, των φασμάτων της φύσης πριν τον άνθρωπο ντύνουν αυτούς τους ήχους. Και ο άνθρωπος σήμερα καλείται να τα ξαναγνωρίσει και να τα καταλάβει.