...against perfection!!!
Μέσα στο κλίμα της μουσικής ανομβρίας όταν ξεπηδά ένα νέο γκρουπ στο πλασάρουν αμέσως οι κύκλοι της μικρής indie κοινωνίας μας ως το νέο next big thing, δημιουργείται γύρω τους το ανάλογο hype και τρέχει ο ένας πιο γρήγορα από τον άλλο να τους ανακαλύψει και σπεύδει να γράψει τους πρώτους διθυράμβους για αυτούς.
Αναρωτιέμαι πως λοιπόν στο υπάρχον συναινετικό έως επαινετικό καθεστώς όλων ανεξαιρέτως των ντεμπούτων lp's μπορώ να πείσω το αναγνωστικό κοινό ότι το πρώτο δείγμα γραφής των νεοζηλανδών The Veils ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ που διανύουμε και ανεβάζει το επίπεδο της indie σκηνής, που παραπέει βομβαρδιζόμενη από τον συρφετό της απαίδευτης ανακύκλωσης και των στημένων αστείων συγκροτημάτων της μετριότητας που έχουν διάρκεια ανάλωσης κάνα εξάμηνο το πολύ!
Τρέξε στη δισκοθήκη σου λοιπόν, και ξέθαψε το 'Giant steps' των Boo Radleys, τους Ride, τους Auteurs, βάλε στο τέρμα την ένταση και άσε τη βελόνα να αυλακώνει το 'Sunshine smile' των Adorable, ονειρέψου ότι είσαι σε μια συναυλία που ποτέ δε βρισκόσουν και μοιραζόσουν τη μαγεία των Smiths ή το γλυκό νωχελικό θείο, του θανατά, "πέσιμο" των Died Pretty. Ίσως τότε μπορέσεις να δεχτείς το "Runaway found" και να το χαρακτηρίσεις σαν ένα αριστούργημα που φαντάζει ως τη μύγα μέσα στο γάλα των Vines, Coral ή και των πιο πρόσφατων Franz Ferdinand, Rapture, Von Bondies etc.
Οι επιρροές πάντα υπάρχουν σε ένα γκρουπ αλλά εδώ δεν προσφέρονται απαίδευτες για να μας θυμίσουν πως παιζόταν κάποτε στην "άγρια δύση" το ροκ, το post punk, η pop, indie, alternative, americana, italiana ή όπως αλλιώς. WHATEVER!!!
Και το φοβερά μοναδικό με τους Τhe Veils είναι ότι αν ακούσεις όλα τα τραγούδια τους δεν μπορείς να διακρίνεις ποιά βρίσκονται μέσα στο lp και ποιά έμειναν απ' έξω σαν b- sides. Ψάξτε και κατεβάστε ΟΛΑ ΤΑ Β-SIDES: "A break in the waves', 'One of us must go', 'Death & co', 'Red curtain', 'Citadel', 'Us in leaves', διότι είναι απίστευτα και εφάμιλλα των εξαιρετικών 10 album tracks αν όχι ανώτερα!!! Δεν κυκλοφορούν μόνο οι Doves και οι Coldplay μοναδικά b-sides.
Την πρώτη και πιο εμφανή μουσική αρετή των The Veils συναντούμε στα 'Guiding light', 'The tide that left and never came back', 'The wild son', 'The leavers dance'. Ευθύς συνθετικός οίστρος, springtime pop απείρου κάλους και επιτέλους με πολύπλευρη εκτελεστική δεινότητα και αριστουργηματική ενορχήστρωση που κυριαρχεί ολοκληρωτικά στις αισθήσεις σου.
Τη δεύτερη, πιο βαθιά και ανεξίτηλη συνθετική αρετή την ξεδιπλώνουν στις μελαγχολικές στιγμές του "Runaway found", που δεν είναι άλλες από τις μεθυστικές μπαλάντες, 'Lavinia', 'Talk down the girl', 'Vicious traditions', άγριας ομορφιάς, δομημένες πάνω στο γλυκό χάος της αβύσσου της ψυχής τους.
Eίναι τιμή να γράφεις κριτική για ένα δίσκο που αποτελεί πραγματική απόλαυση, αληθινή και πιστή συντροφιά, που με απόλυτη βεβαιότητα ξέρεις πως δε θα σε προδώσει ποτέ!
Μπορεί μετά από αυτά να υπάρχει κάτι αρνητικό σε αυτή την πρώτη κυκλοφορία των The Veils; Kαι όμως υπάρχει... Η φωνή του τραγουδιστή Finn Andrews αμφιταλαντεύεται μεταξύ της υπέρμετρης αγριάδας και του απόλυτου νοσταλγικού λυρισμού. Αυτό δεν είναι κακό αλλά θέλει ακόμα περισσότερη προσπάθεια για να μας απογειώσει και στις δύο φωνητικές κατευθύνσεις. Ο Μorrissey μας το δίδαξε με τραγούδια όπως το 'London' και το 'Well i wonder' και μετά την πρώτη απόπειρα δε βλέπω το λόγο να μην τα καταφέρει και ο Finn μας!