Neurodiversity fight back!
Υπάρχει ο κόσμος των κανονικών, των φυσιολογικών, των υγιών (εισαγωγικά κατά βούληση). Υπάρχει και άλλος όμως. Κι έχει και την μουσική του... του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Μπορεί να το επιδιώκουμε και να το προσπαθούμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε όσα θα θέλαμε να γράφουμε εδώ στο MiC συχνότερα για πράγματα που είναι κάπως εκτός, κάπως “χαμένα» (και …καμένα), και εννοώ τον μυστηριώδη υπόγειο κόσμο μιας κουλτούρας παρασκευής μουσικής που κινείται -όχι πάντα ηθελημένα- έξω από τους συνηθισμένους διαύλους διοχέτευσης και διακίνησης, χωρίς δελτία τύπου, χωρίς διαφήμιση (αν και μέσω του internet τα πάντα κάπως μπορούν να διαφημιστούν-ευτυχώς) και τυμπανοκρουσίες. Πάντως ενίοτε το κάνουμε προς τιμήν μας (χεχε). Αυτή η μουσική επί το πλείστον είναι σπιτική, do it yourself, «ερασιτεχνική» και πολύ συχνά, για όποιο είδος κι αν μιλάμε, δεν είναι άξια λόγου. Αρκετές φορές όμως είναι. Γι’ αυτό, όταν είναι, πρέπει να προβάλλεται και να παρουσιάζεται με την ίδια θέρμη και σεβασμό που παρουσιάζεται και η “επαγγελματική» μουσική, η οποία επίσης πολύ συχνά είναι ανάξια λόγου.
Συνήθως αυτές οι εκδόσεις, είτε δίσκων και κασετών, είτε σε άυλη μορφή είτε ως download, κινούνται στον λεγόμενο πειραματικό χώρο, αυτόν δηλαδή του noise, του dark ambient, του industrial, του «κανείς δεν ξέρει πώς να το πει» και όλα τα ενδιάμεσα και αποσυνάγωγα. Αυτή είναι και η περίπτωση της συλλογής “Neurodiversity Fight Back!” που κυκλοφορεί σε κασέτα από την ιταλική HgM και την οποία επιμελείται η …Veronica Moser. Όχι η ηθοποιός, αλλά μια μουσικός που νοίκιασε το όνομα της ηθοποιού ως alter ego της ηχητικής ζωής της. Eκτός της Veronica, τα άλλα ονόματα που συναντούμε είναι οι Dora Maar, Mai12, Saturn Drive, Twofaces, Zeitgeist, Glass Earth, Narog, Immersion, Paramorphosi, Solar Anus και Yorgas Helmet. Το συνολικό αίσθημα που αφήνει η συλλογή είναι της γλυκόπικρης ενατένησης προς το ηλιοβασίλεμα μιας μέρας συνηθισμένης σε έναν post-industrial και μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου η πανταχού παρούσα σκόνη είναι μωβ όπως και ο θόρυβος.
Είναι δύσκολο πράγμα η επιμέλεια μιας συλλογής. Δεν φτάνει να μαζέψεις καμιά δεκαριά πράγματα και να τα πετάξεις μέσα σε ένα 70λεπτο. Ακόμα κι όταν είναι όλα ΑΑ, δεν είναι δεδομένο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Η ιδέα (αν υπάρχει) πρέπει να μελετηθεί, να βρεθούν οι χρυσές τομές που θα βοηθήσουν τη σωστή τοποθέτησή της. Λοιπόν εδώ τα πράγματα πάνε πάρα πολύ καλά. Υπάρχει ποικιλία υφών χωρίς να γίνεται αχταρμάς το πράμα. Η ακολουθία των κομματιών δεν διασαλεύει την πολυπόθητη αρμονική ροή και η αισθητική πληρότητα επιτυγχάνεται. Αλλιώς σχεδόν πάντα βαριέται κανείς να ακούει συλλογές που ακόμα κι όταν περιέχουν ενδιαφέροντα πράγματα θα τα ψάξει το καθένα ξεχωριστά και τη συλλογή θα τη φάει η μαρμάγκα.
Ακούμε λοιπόν στο ‘Gaslight 52’, τη συνεργασία δηλαδή της Veronica Moser με τους Dora Maar (όχι δεν είναι η γνωστή φωτογράφος και μούσα του Πικάσσο), ένα βαρύ isolationist trip, ένα industrial ambient κομμάτι που η μινιμαλιστική του ανάπτυξη θυμίζει κάτι από τις μεταλλαγμένες raga του La Monte Young στο πιο chemical. Καπνός και δακρυγόνα.
Η θυσία της παρθένου σε παγανιστική τελετή. Αυτός είναι ο τίτλος του κομματιού των Two Faces. Κλασικό drone–noise με συνοδεία ψαλμωδών μοναχών. Οι Glass Earth με το Garageband Untitled αφήνουν μια μελωδική χαραμάδα ανοιχτή από την οποία δεν προλαβαίνει φυσικά να μπει φως, απλώς το παχύρευστο σκοτάδι των πυκνών synth και των noise κιθαρισμών, τη χρησιμοποιεί για να διαφύγει δημιουργώντας με την τριβή σπινθήρες. Πολύ ενδιαφέροντα τα πράγματα και στους Immersion σε ένα ρυθμικό ατμοσφαιρικό electro drone.
Το πολύ ωραίο «ξύλο» αρχίζει βέβαια να πέφτει στο κομμάτι ‘m2’ των Veronica Moser και Zeitgeist. Τσιτωμένο harsh noise με ενδιαφέρουσες παύσεις σε σημεία για να ενταθεί του ακροατή η τσίτα στο έπακρο και μετά να ψάχνει μουδιασμένος και βαρήκοος τα εντόσθιά του που επιχείρησαν να δραπετεύσουν μέσα στο 7λεπτο από το γκάζωμα.
Τέλος γυρνάμε πάλι σε isolationist περιβάλλοντα με το εκπληκτικό ‘Yemeni Space Fighters’ του Yorgas Helmet. Πρόκειται για ένα απόκοσμο trance (όχι αυτό με τα μπήτια, το άλλο) μαξιμαλιστικό νεφέλωμα, μαξιμαλιστικό με την έννοια ότι ο ήχος αναπτύσσεται όντας πολύ πυκνός, σχεδόν αποπνικτικός, φτάνοντας όσο περνάει η ώρα να θυμίζει την υποθαλάσσια απαγόρευση αναπνοής του Thomas Koner, λίγο μετά το σημείο με τα απίθανα κροταλίσματα κάπου στο τέταρτο λεπτό κι ας εκτυλίσσεται η δράση στο διάστημα.
Φυσικά όλα τα κομμάτια έχουν ενδιαφέρον αλλά είπα να πω δύο κουβέντες γι’ αυτά που προτιμώ, μη γίνει το σεντόνι που γράφω πανί ιστιοφόρου.
Καλή κατάβαση στην νευροποικιλότητα!
