This is music: the singles 92-98
... γυρίζουμε το χρόνο κάμποσες εβδομάδες πριν, μπαίνουμε στα γραφεία της Hut και φανταζόμαστε το διάλογο των ανθρώπων της εταιρείας τους...
* * *
- Ρε συ, πρέπει να βγάλουμε κάτι καλό για τα Χριστούγεννα. Καιρό έχουμε να δούμε άσπρη μέρα. Λες να κυκλοφορήσουμε καμιά συλλογή;
- Κοίτα, Smashing Pumpkins βγάλαμε. Κάποια στιγμή θα βγάλουμε και δεύτερη - δηλαδή πιο έξυπνη είναι η Warner που κυκλοφορεί best των The Smiths κάθε δύο χρόνια; - αλλά όχι ακόμα. Για Embrace δεν το βλέπω να πουλάει τίποτα. Για Gomez και The Auteurs ούτε λόγος. Ποιος άλλος μένει;
- Τι λες για τους Verve;
- Έτσι στο ξεκάρφωτο; Τούς θυμάται λες ο κόσμος;
- Δεν έχει σημασία. Θα τους θυμηθούν. Θα τηλεφωνήσω και στη Vodafone μήπως θέλουν να βάλουν και το "Bitter Sweet Symphony" σε κανένα σποτάκι τους μπας και ξαναμπεί στα charts.
- Πάντως οι Verve ήταν από τα καλύτερά μας σχήματα, έτσι;
- Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Και ναι και όχι. Όπως και να'χει, είχαν πάντα κάτι το ξεχωριστό, έστω κι αν ασχολούνταν με τα πιο τετριμμένα πράγματα.
- Βασικά, λίγοι ερμηνευτές είχαν τη δυναμική του Richard. Και ελάχιστοι κιθαρίστες διαθέτουν τη δημιουργική τρέλα του Nick McCabe. Που να'χει χαθεί αυτό το παλικάρι;
- Τελευταία φορά που άκουσα για αυτόν ήταν όταν έκανε παραγωγή στο πρώτο EP των The Beta Band.
- Kι άλλη φανταστική μπάντα. Γιατί δεν τούς υπογράψαμε αυτούς εμείς πρώτοι;
- Μη φεύγεις από το θέμα. Λοιπόν, βγάζουμε best των Verve, οk; Όλα τα singles, και δύο κομμάτια - αυτά που είχαν ξεμείνει από το "Urban Hymns". Ωραίο μου ακούγεται. Κάνει και καλό χριστουγεννιάτικο δώρο.
- Κι από το πρώτο mini album τους; Το "A Man Called Sun" είναι από τις κλασικότερες συνθέσεις τους. Άλλωστε, ήταν το τραγούδι που βάφτισε τους Mansun.
- Συγκεντρώσου. Kαταρχήν απαξιώ να σου πω τη γνώμη μου για τους Mansun. Έπειτα, εκείνο το mini album δεν το βγάλαμε εμείς, αλλά η Vernon Yard. Εμείς τούς πήραμε αμέσως μετά.
- ... και κυκλοφορήσαμε τρία singles πριν βγει το πρώτο album. Θυμάμαι.
- Τι ακριβώς θυμάσαι;
- Πως εκείνα τα τρία singles ήταν απίστευτα. 'All In The Mind': Πέρα για πέρα ψυχωτικό. 'She's A Superstar': Άσβεστο πάθος. 'Gravity Grave': Ασυγκράτητη ένταση...
- Εκείνη την εποχή γράφανε ότι ο Richard ήταν τρελός. Θυμάσαι που η NME τον αποκαλούσε "mad Richard";
- Καλά εδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολύ άδικο. Ήταν τρελός, αλλά με την έννοια της ευφυίας που ξεχειλίζει από έναν ξεχωριστό καλλιτέχνη. Αυτό φάνηκε σε όλη του την έκταση στον πρώτο τους δίσκο.
- Αν μείνουμε μόνο στα singles, αναγκαστικά από αυτόν το δίσκο θα μπουν μονάχα τα "Blue" και "Slide Away"...
- Κρίμα... αλλά να σου πω κάτι; Καλύτερα. Το "A Storm In Heaven" είναι ένα best από μόνο του. Ποτέ άλλοτε δεν επιχειρήθηκε ένα τόσο βαθύ και φορτισμένο crossover ψυχεδέλειας και του shoegazer ήχου. Το "Slide Away" ήταν ένα τέλειο indie single, το ίδιο και το "Blue". Ας μπουν στο best, και όποιοι γουστάρουν θα πάρουν όλο το album ούτως ή άλλως. Άλλωστε, κανένας δε θα αγοράσει το best για αυτά τα κομμάτια...
- Σε αυτό έχεις δίκιο. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερη ιδέα να κάνουμε μια deluxe edition του "Urban Hymns" και να ξεμπερδεύουμε.
- Όχι - καλύτερα με το best: να βάλουμε και τα τρία singles από το δεύτερο album, το "On Your Own" το θυμάται αρκετός κόσμος, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι το "History" ήταν το καλύτερο τραγούδι που έβγαλαν ποτέ. Kαι το "This Is Music" δεν είχε πάει άσχημα από πωλήσεις, αν και ήταν τελείως αντιεμπορικό.
- Ωραία, κι έχουμε ακόμα τέσσερα singles από το "Urban Hymns"... 12 κομμάτια, συν δύο τα καινούρια, μια χαρά μου ακούγεται.
- Καλά.
- Τι έπαθες;!
- Τίποτα. Απλά με χαλάει λίγο το "Urban Hymns". Πούλησε σαν τρελό, είχε μέσα κομμάτια - δυναμίτες, αλλά κατά μια έννοια ήταν πολύ λίγο για να είναι Verve. Το ξέρω ότι ήταν κάτι σαν υπερπαραγωγή ή σαν "blockbuster", αλλά στα αυτιά μου πάντα έμοιαζε σαν την προσπάθειά τους να γίνουν μεγαλύτεροι από τους Oasis. Για μένα δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο, τουλάχιστον όχι από τους Verve. Και στο κάτω κάτω, οι Embrace δικοί μας ήταν, δε χρειαζόμασταν κι ένα ακόμα group σε αυτό το στυλ.
- Δεν καταλαβαίνω τι σε έπιασε ξαφνικά!
- Κοίτα, βάζοντας τα δώδεκα singles σε ένα cd, δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να φτιάξουμε μια άνιση συλλογή. Δείχνει δύο εντελώς διαφορετικές φάσεις ενός group που ξεκίνησε όντας στον κόσμο του και συνέχισε προσπαθώντας φιλόδοξα να μπει στον κόσμο των άλλων. Ό,τι έβγαλαν σε εκείνη την πρώτη φάση είναι άφθαρτο: είχαν εκρηκτική ορμή αλλά και μια ανεξήγητη ποιητικότητα. Ένα τραχύ προσωπείο που από κάτω έκρυβε ανεξάντλητα αποθέματα ευαισθησίας. Το να ακούς πρώιμους Verve είναι εμπειρία. Το να ακούς τους μεταγενέστερους Verve είναι κάτι σα μια retrospective επίσκεψη στα nineties. Σίγουρα ευχάριστη, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με ό,τι είχε προηγηθεί.
- Γιατί τότε δεν το βλέπεις σαν έναν τρόπο για να μάθουν οι οπαδοί του "Urban Hymns" και όσα προυπήρξαν; Άλλωστε σε αυτούς απευθύνεται το best, και όχι και τόσο στους παλιότερους.
- Επειδή φαντάζομαι ότι και οι μεν θα ξενερώσουν και οι δε. Οι πρώτοι διότι θα θεωρήσουν χάσιμο χρόνου να δουν πώς οι Verve διαμορφώθηκαν για να γίνουν τελικά η μπάντα που θα γέμιζε τα μεγάλα στάδια. Οι δεύτεροι διότι θα σκεφτούν για άλλη μια φορά όλο αυτό το χαμένο δυναμικό και τη σπατάλη ταλέντου στις επιταγές της britpop μόδας. Πάντως, ας τη βγάλουμε τη συλλογή, δεν έχω πρόβλημα. Άλλωστε εγώ έχω φτιάξει σπίτι το δικό μου best - όλο το πρώτο album μαζί με το "A Man Called Sun", τα τρία πρώτα singles και τα b-sides τους. Και μπορώ να σου πω ότι, όχι επειδή τα βγάλαμε εμείς, αλλά είναι η αγαπημένη μου συλλογή ever.
