Punish, Honey

Το Order Of Noise του 2012 ήταν αναμφίβολα ένας εξαιρετικός κλειστοφοβικός techno δίσκος, χωρίς πάντως να ξεχωρίζει χαρακτηριστικά από τον ανταγωνισμό του είδους, καθότι όσο και να μην ανθεί η techno, η κλειστοφοβία μια χαρά τα πάει στους σύγχρονους ηλεκτρονικούς καιρούς. Πιθανότατα αυτό να το αντιλήφθηκε και ο ίδιος ο δημιουργός του, δηλαδή ο (τότε) εικοσικάτι νεαρός από το Bristol, ονόματι Sebastian Gainsborough, και για αυτό να αποφάσισε να βουτήξει σε βαθύτερα νερά.

Πιθανότατα πάλι να άκουσε και αυτός αρκετούς όψιμους Swans στο μεσοδιάστημα, οι οποίοι ας μη κρυβόμαστε, έχουν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στο δίπολο ογκώδης και φυσικός ήχος που μεταδίδει σωματική καταπόνηση (μέχρι και ο Lawrence English, για τον οποίο τα λέγαμε πρόσφατα, ομολογεί ότι τον έχουν επηρεάσει τα πρόσφατα live των Swans, στον τρόπο που αντιμετωπίζει την κατά βάση bedroom μουσική του δημιουργία).

Συνεπώς και ενώ στην άμεσα διαχειριζόμενη επιφάνεια του, το δύσκολο δεύτερο, Punish, Honey, δεν είναι ένα techno άλμπουμ (παρότι αν παραθέσεις τα επιμέρους χαρακτηριστικά της techno, μάλλον θα τα συναντήσεις και εδώ ως σύνολο), η παρουσία full μπάντας είναι αυτή που προτάσσεται ως διακριτό στοιχείο σε σχέση με ένα σχετικά πρόσφατο παρελθόν, που και εννοιολογικά όμως δεν είναι μακρινό. Τα φυσικά όργανα, η παραγωγή που έχει στοιχεία και όχι υποψίες παραγωγής, και η παρέα που δυνητικά πηγαίνει για μπύρες μετά το πέρας των ηχογραφήσεων, έχουν καταντήσει ζητούμενο, εκεί που ήταν μέχρι και βάσανο και καθώς ο κύκλος της διανόησης κόβει διαρκώς βόλτες γύρω από το σώμα της 'σοβαρής μουσικής' με άγριες διαθέσεις, τύποι σαν τον Sebastian εδώ πέρα, ζουν αβασάνιστα και αβάδιστα στο χώρο τους τα 15' λεπτά ροκενρολ συντροφικότητας, που είχε κοντέψει να τους στερήσει το πνεύμα των καιρών. Χρέος τους λοιπόν είναι να παραδώσουν έναν τουλάχιστον καλό δίσκο, αφού το να αλλάξουν το ρου της ιστορίας, έχει απορριφθεί από πολύ νωρίς ακόμη και ως σκέψη.

Το Punish, Honey το λοιπόν είναι ένας υποδειγματικά καλός δίσκος, ειδικά για τα ακροατήρια εκείνα (που δεν είναι και λίγα, και δεν είναι και κακό αυτό), που ξεκίνησαν την όποια περιπλάνηση τους στα πέριξ της 'αγχωτικής' μουσικής μέσα από τις πρόσφατες παραδόσεις των Εκπαιδευτηρίων Gira και Σία. Με κεντρικό άξονα την αναπαραγωγή ήχων του καθημερινού περιβάλλοντος, στο μουσικό εκείνο περιβάλλον το οποίο συνήθως καλείται να αντικαταστήσει το μονότονο ή και δυσάρεστο καθημερινό. Αυτό το παράδοξο δεν είναι καινούργιο, αλλά το συναντάμε συχνά- πυκνά και στις αντιδράσεις μας απέναντι στον βιομηχανικό ήχο, όταν υποχωρούν οι αντοχές μας απέναντι του. Σε αυτή τη βάση, οι Vessel πράττουν σωστά τοποθετώντας μελωδικές γραμμές (και μάλιστα όχι και τόσο αφανείς) σε σημεία καίρια για την αναπαραγωγή του ενδιαφέροντος μας. Ίσως, δε, μάλιστα να μπορούμε να μιλήσουμε και για φράσεις ολόκληρες και εύπεπτες, παρά την απουσία φρασεολογίας.

Το εφτάλεπτο Anima είναι αναμφισβήτητα το αποκορύφωμα όλων των παραπάνω συνδυασμένων ικανοτήτων. Τυχαίοι, όσο και καλά ρυθμισμένοι ήχοι, ρυθμική βάση που υποβάλλει τους καρδιακούς παλμούς του ακροατή, ειδικά σε συνθήκες έντασης, και ως ολοκλήρωμα κάτι που σου αφήνει την αυθεντική επίγευση ενός απαραίτητου τραγουδιού. Αν είχε μαζέψει όλη την (παλιό;) παρέα μόνο και μόνο για να γράψει αυτό το κομμάτι και να το κυκλοφορήσει σε ένα 7'' και πάλι θα είχε πράξει άριστα ο τύπος.

Επειδή όμως, για το καλό όλων μας, εφαρμόζω πλέον επαναστατικές μεθόδους ακρόασης, προτού αποφασίσω να γράψω, άφησα τον δίσκο να ξαποστάσει για καμιά βδομάδα, και το κείμενο ημιτελές για κάποιες ημέρες, ώσπου επανήλθα και στα δύο, άλλαξα μερικές λέξεις και νοήματα, αλλά και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σαν σύνολο οι συνθέσεις του Punish, Honey στριφογυρίζουν επικίνδυνα γύρω από τα σημεία αναφοράς τους και εν τέλει ο φορμαλισμός παίρνει μία μάλλον άχαρη νίκη εις βάρος της πηγαίας έμπνευσης για κάτι που τυχόν ξάφνιασε ακόμη και αυτόν που το κατασκεύασε. Μετά από λίγες μόνο ακροάσεις o δίσκος ακούγεται επικίνδυνα οικείος, προσφέρει φθίνουσες συγκινήσεις, και αποκαλύπτει ότι επί της ουσίας αναλήφθηκαν ελάχιστα ρίσκα, μέσα σε ένα φαινομενικά 'ανοιχτό' περιβάλλον δημιουργίας, που θα έπρεπε να τα ευνοεί.

Παρά ταύτα, η ποιότητα δεν φαίνεται να μειώνεται σε δραματικό βαθμό, αλλά επειδή είναι μάλλον απίθανο σε δέκα χρόνια από τώρα, να γράψουμε και επετειακή αναφορά σε αυτή την κυκλοφορία, ας κρατήσουμε από τώρα την επιφύλαξη μας καλού- κακού, για να έχουμε τη συνείδηση μας ήσυχη.