Night on fire
Αν φάω κοτόπουλο θα βγάλω σπυριά;
Εξαρτάται... Αν για παράδειγμα φας από τα Kentucky Fried Chicken υπάρχει μεγάλη περίπτωση να πάθεις αλλεργικό σοκ γιατί τα κοτόπουλά τους έχουν δάχτυλα από νεογέννητα καγκουρώ και κεφάλια χήνας. Άμα τώρα θες να δοκιμάσεις με το ζόρι κάτι από το Kentucky έχω ετοιμάσει κάτι special για σένα, VHS or Beta λέγονται, βγαίνουν σε κασέτα ή cd και να δεις τι μου θυμίζουν.. τι μου θυμίζουν...
Οι VHS or Beta έβγαλαν το ντεμπούτο "Le Funk" το 2002, έναν δίσκο φόρο τιμής όπως λένε οι ίδιοι στην disco/funk γαλλική σκηνή του '90. Στη δεύτερη δουλειά τους πάνε λίγο πιο πίσω και υποκλίνονται στους new wave/electro pop απόηχους κυρίως των 80ς. Δίχως electroclash ειρωνίες αυτή τη φορά... έχουμε απομίμηση της φωνής του Robert Smith, της μουσικής των Duran Duran, του ρυθμού των Daft Punk και του στυλ των Echo and The Bunnymen... κύριε Flowers στην γκιλοτίνα!
Ναι, το "Night On Fire" είναι το αδιαμφισβήτητο single, κομμένο και ραμμένο για ραδιοφωνικό χιτάκι (μέχρι και παλαμάκια μας ωθεί να χτυπήσουμε στον αέρα) ενώ τα "Alive" και "You Got Me" είναι συμπαθητικά κομμάτια, ωστόσο τα instrumentals "Forever", "Nightwaves" και "Dynamize" μοιάζουν να έχουν κυριολεκτικά ξεφύγει από τον πρώτο δίσκο των Daft Punk συν το τελευταίο... ατελείωτο "Irreversible" επιχειρεί ανεπιτυχώς να αποτελέσει τον επικό επίλογο. H επανάληψη δε του ίδιου disco beat καθ'όλη τη διάρκεια του δίσκου καταντά εκνευριστική και δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά γύρω από την ύπαρξη του ντράμερ (όχι, δεν είναι drum machine!).
Οι VHS or Beta δεν είναι σε καμιά περίπτωση το εξαιρετικό συγκρότημα και αν είναι κάτι που τους αναγνωρίζουμε είναι η αυθάδεια για τις τόσο εμφανείς επιρροές. Έτυχε να τους δω πρόσφατα -στα πλαίσια μιας club night όπου ο κόσμος ανεβοκατέβαινε διαρκώς προτιμώντας μάλλον τους ήχους των Le Tigre και Coral που ακούγονταν στον πάνω όροφο- και ομολογώ πως live είναι σαφώς καλύτεροι... ο ήχος τους ακούγεται πιο μεστός και γεμάτος, συν ο τραγουδιστής Craig Pfunder είναι το μεγάλο ατού, όχι μόνο επειδή έχω προσωπικό κόλλημα με τους ασιάτες (τέλος πάντων ασιατόφατσες) αλλά έχει δυνατή παρουσία πάνω στη σκηνή. Ο δίσκος ενδεχομένως να ήταν καλύτερος με περισσότερα φωνητικά ή μια πιο προσεγμένη παραγωγή, αλλά όπως και να'χει ίσως τελικά το σχήμα πρέπει να αναγεννηθεί ως μια tribute band για να γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία. Και πάλι όμως θα πρέπει να προσέξει τη δόση του ζελέ και του μαύρου eyeliner.
