North star deserter
Κάπου στην αυτοβιογραφία του ο Vic Chesnutt γράφει: 'allen ginsberg calls vic an idiot'. Με έπιασε η περιέργεια να ψάξω γιατί καμαρώνει ο Vic που τον είπαν ηλίθιο και βρήκα την ιστοριούλα στη Knoxville Voice. Συναντήθηκαν με τον Allen Ginsberg το 1993 στο L.A. στην περιοδεία για την κυκλοφορία του 'Drunk'. Ο Ginsberg, που είχε διαβάσει ένα άρθρο σχετικό με τον Chesnutt στους 'L.A. Times', ρώτησε:
- Ώστε έσπασες τον αυχένα σου σε αυτοκινητιστικό ατύχημα λόγω μέθης;
- Σωστά.
- Και ο νέος σου δίσκος λέγεται 'Drunk', σωστά;
- Ναι.
- Και τον ηχογράφησες μεθυσμένος, σωστά;
- Ναι.
- Είσαι ηλίθιος.
Έχουν περάσει 20 χρόνια και 10 δίσκοι από το ξεκίνημα του Vic, αλλά με τη γνωστή ιστορία του ατυχήματος και της αναπηρικής πολυθρόνας ξεκίνησε κι αυτή η κριτική (οπότε μάλλον δεν γλιτώνετε και πως τον ανακάλυψε ο Michael Stipe στην Αθήνα της Γεωργίας).
Στο 'North Star Deserter' ηχογραφεί παρέα με τη μισή Constellation. Tη Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band σε απαρτία, και μέλη από Frankie Sparo, Hangedup, Godspeed You! Black Emperor, Esmerine, Quavers κ.λπ., καθώς και τον Guy Picciotto κιθαρίστα των Fugazi.
Αν και η ιδέα της σύμπραξης του παραδοσιακού μουσικά Chesnutt με τους "προχωρημένους" της Constellation ξενίζει κάποιους, στην ουσία το 'North Star Deserter' αποτελεί συνεπή συνέχεια της αλά Silver Mt. Zion folk στο 'Horses in the Sky'. Η φιλόδοξη συνεργασία είναι εντέλει και ταιριαστή. Πιο πετυχημένη νομίζω από αυτές με τους Van Dyke Parks και Bill Frisell ('Ghetto Bells', 2005) και τους Lambchop ('The Salesman and Bernadette', 1998). Υπάρχουν τραγούδια ακουστικά στο γνώριμο στιλ του Vic, κάποια με φανερή την επίδραση του ήχου της Constellation, με χαρακτηριστικότερο αλλά όχι και καλύτερο το 'Splendid', κι ο δυναμίτης 'Debriefing' με τον Picciotto στην κιθάρα.
Στις προσωπικές και οδυνηρές ιστορίες του ο Chesnutt προβοκάρει και συγκινεί, ως συνήθως. Πνευματώδης και κυνικός (το 'You are never alone' φτάνει στα όρια της παρωδίας), διασκεδαστικός μέσα στη μελαγχολία του, μετατρέπει τις ήττες του σε ποίηση, χωρίς να επιτρέπει να τον λυπηθείς ούτε στιγμή.
Ούτε οι κουλτουριάρηδες της Constellation πρέπει να πετάξουν τη σκούφια τους, ούτε οι διαμαρτυρόμενοι του "παρατράβηξε η ιστορία με το post-rock" έχουν πολλά να φοβηθούνε. Παρά τις αποκλίσεις λόγω της συμβολής Silver Mt. Zion και λοιπών, η προσωπικότητα και η καθηλωτική φωνή του Chesnutt κυριαρχούν. Και όσοι όπως ο Ξαγάς πιστεύουν "ότι οι παλιές αγάπες, είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση, πρέπει να παραμένουν ...παλιές", ίσως αξίζει να βάλουν λίγο νερό στον άκρατο οίνο τους για την περίσταση.
