Balm

Είναι μάλλον της μόδας τα τελευταία κάμποσα χρόνια το ανακάτεμα. Δεν είναι απλώς ένα fusion αυτό το ανακάτεμα για το οποίο μιλάω, είναι περισσότερο μια τεχνική, μια πρόταση τεχνικής όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, να συνυπάρξουν, ακόμα και τα πιο περίεργα ή και άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Και ενώ η έννοια της μόδας συνήθως δεν προμηνύει κάτι καλό, καμιά μόδα δεν μπορεί να είναι καταλύτης για την επιτυχία ή την αποτυχία της πράξης. Όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Μπορεί αυτή η διαδικασία του ανακατώματος να οδηγήσει σε καταστροφή μπορεί και σε αριστούργημα μπορεί και σε όλα τα ενδιάμεσα.

Εδώ πάντως στον δίσκο της Βίκυ Στείρη σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με καταστροφή. Αυτό που ακούμε είναι ακατάτακτο. Κάποιες φορές μοιάζει με ambient, άλλες με free improvisation, υπάρχουν περιοχές που θυμίζουν την “intelligent” electronica των 90s, δηλαδή του τύπου της Warp Records του Aphex Twin και δε συμμαζεύεται, άλλες φορές γίνεται ritual με εξωτικά στοιχεία, ή και noise.

Υπάρχει όμως ένα ας το πούμε βασικό όργανο, το οποίο είναι το τσέλο και το χειρίζεται η ίδια η συνθέτης, όπως και τα ηλεκτρονικά. Όμως ο ήχος του τσέλου δεν είναι καθοριστικός. με την έννοια δηλαδή ότι ακούμε έναν δίσκο για τσέλο και τα υπόλοιπα μπορεί να είναι και γαρνιτούρα. Με το τσέλο η Στείρη δημιουργεί μακρόσυρτoυς βόμβους. Μπορεί να είναι το κεντρικό όργανο αλλά δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Γιατί όλα τήκονται σε έναν ηχητικό πολτό. Ξεχωρίζουμε τι ακούμε βέβαια αλλά δεν μας απασχολεί και πολύ. Δεν μας απασχολεί σε βαθμό που δεν δίνουμε καν σημασία γιατί σημασία δίνουμε στο σύνολο. Λειτουργεί η μουσική ενιαία με ένα παράξενο τρόπο, σαν να μη σε αφήνει να διαχωρίσεις πράγματα και στοιχεία. Ακόμα κι όταν υπάρχουν περάσματα από μια κατάσταση σε μια άλλη νιώθεις ότι ακούς ένα ενιαίο ον να έρπει σε ένα χωροχρονικό κενό.

Πρόκειται τελικά, μέσω αυτού του ανακατέματος, για μια μεταφουτουριστική μουσική που αφήνει ένα μυστήριο να υποβόσκει, το μυστήριο μιας ενορατικής κατάστασης όπου νιώθεις σαν να βλέπεις περιστατικά μελλοντικά που δεν μπορείς όμως να αναγνωρίσεις γιατί δεν καταλαβαίνεις τι είναι, όπως δεν θα μπορούσε να καταλαβαίνει τι βλέπει ένας αυστραλοπίθηκος αν έβλεπε ένα αεροπλάνο ας πούμε.

Τέτοιες καταστάσεις στη σύγχρονη μουσική δεν μπορεί παρα να έχουν τουλάχιστον μεγάλο ενδιαφέρον.