Russian doll

Αλίμονο, αν ένας από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες των eighties (πόσες φορές το έχουμε πει, άραγε;), ο Robin Guthrie, δεν θα ήξερε το πώς γράφεται ένα αμιγώς pop album.
Κράτησα κάποιες σημειώσεις από μια συνέντευξή του, με την ευκαιρία του περσινού προσωπικού του δίσκου 'Imperial', στον Nick Hyman (στο www.undertheradarmag.com), οι οποίες είναι και ό,τι καλύτερο για να προλογίσουν τη δεύτερη δουλειά των Violet Indiana, σχεδόν τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους 'Roulette'.

Η επιθυμία της Siobhan de Mare ήταν να βγει σε άλλη εταιρεία και όχι στη Bella Union, στην οποία ανακατεύεται ποικιλοτρόπως ο ίδιος ο Robin Guthrie. Πιστεύει άραγε ότι η μουσική τους περνάει σε δεύτερη μοίρα και σπουδαιότητα, όντες σε μια a priori ασφαλή θέση; Όσο και αν έψαξαν εντούτοις, τα γεγονότα σήμερα άλλα δείχνουν. Θα πούμε παρακάτω το γιατί.

Η στρατηγική, επίσης, του Robin Guthrie ως παραγωγού, ιδιαιτέρως στο δικό του υλικό, να ενισχύει ομόκεντρα την επαναληψιμότητα της ακρόασης - να βάζεις το δίσκο την έκτη φορά και να ακούς κάτι που δεν είχες ακούσει τις προηγούμενες. Ωραία λειτούργησε αυτό στο 'Imperial', καθώς και στα περισσότερα albums των Cocteau Twins, στο 'Russian Doll' όμως έχει περιοριστεί στο μικρότερο δυνατό βαθμό, όσες φορές και αν το ακούσει κάποιος.

Και αυτό διότι η Siobhan de Mare είναι οι Violet Indiana πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Με τρόπο όμοιο με αυτόν που δεν μπορούσαν να νοηθούν κάποτε οι Cocteau Twins χωρίς την Elizabeth Fraser. Το 'χει το πεπρωμένο του Robin Guthrie να μένει στο πέπλο μιας γυναικείας φιγούρας με εκθαμβωτική φωτογένεια. Με μέταλλο και χρώμα σαφώς περισσότερο γήινο και προσγειωμένο από αυτό της αιθέριας, εξωτικής Fraser, η de Mare αποτελεί τον αντίποδα του παρελθόντος του Robin Guthrie, ο αντίθετος πόλος στο ονειρικό και όχι απλώς μια τραγουδίστρια που γράφει και τους στίχους.

Αν το 'Russian Doll' περιείχε ακόμη μερικά τραγούδια όπως τα 'Innocent' (εξαιρετικό track), '(My Babe Was A) Cheat', ίσως και το 'Touch Me' και έναν διαφορετικό προπομπό-single από το όμορφο, αλλά λίγο πεζό 'Beyond The Furr', θα κέρδιζε αρκετούς πόντους. Όλα τα παραπάνω τραγούδια οδεύουν σε ένα μοντέρνο indie-pop ήχο χωρίς περιπλοκές, ο οποίος σε αρκετές στροφές θυμίζει τους Cranes εποχής 'Population Four', αχνά, όπως αχνά θυμίζει την pop πλευρά των Portishead το 'Quelque Jour', εκτός του ρεφρέν.
Δυστυχώς όμως είναι λίγα σε αριθμό για να κορυφώσουν ένα album σαν αυτό, το οποίο παρόλο τον απόλυτα γήινο τρόπο που προσεγγίζει και εκφράζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, πιστεύω πως ναι, τελικά μόνο από τη Bella Union θα μπορούσε να βγει.

Ο Robin Guthrie των Violet Indiana είναι ο ίδιος σπουδαίος κιθαρίστας. Σε στιγμές πιάνει σφιχτά εκείνο τον ατμοσφαιρικό μίτο της φαντασίας του παρελθόντος του (ενδεικτικό το φινάλε, με το αργό 'Close The World'). Ωστόσο το 'Russian Doll' αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, που άλλοτε γέρνει περισσότερο προς το πρώτο κι άλλοτε προς το δεύτερο συστατικό της. Ποιος είπε ότι είναι τόσο απλό το να γράφεις μεγάλα τραγούδια;

Μη χάσετε την ευκαιρία να ακούσετε πρωτίστως το 'Innocent', αλλά η απόκτηση του cd συνολικά είναι μάλλον πλεονασμός, έστω και αν πιάνει ως μέσο όρο περίπου κάτι κοντά στο...