Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο - ενίοτε ακατόρθωτο - ένας που δεν έχει περιορισμούς στην δημιουργία, ένας που παράγει συνεχώς, αδιακρίτως και ακατάπαυστα, έχοντας συντονίσει τους βιορυθμούς του μόνιμα με αυτούς της γέννας, να περιμένουμε να έχει οικονομία στις εκδόσεις του. Η έπαρση δεν χαλιναγωγείται εύκολα. Όπως όλες οι ορμές.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από την CAPP και το όνομα Viridian Grin είναι σίγουρα ένας από τους πολυγραφότατους σε αυτήν την χώρα. Και αυτό το project - το οποίο διατηρεί από τα 80's ακόμα - μια από τις πάμπολλες εκφράσεις της σκοτεινότητάς του. Επίσης αχαλίνωτης, άκρατης, αστείρευτης. Βέβαια, σε κάποιον παράλληλο κόσμο, είτε μιλάμε για Glaufx, είτε για Viridian Grin, είτε για οτιδήποτε άλλο από τον μικρόκοσμο της CAPP, μιλάμε για έναν νου, μια κοινή δημιουργική σκέψη, που επιβιώνει τρέφοντας ταυτόχρονα πολλά στόματα. Εκεί πιθανότατα να συγκλίνουν όσα σήμερα φαίνονται μη εναρμονισμένα.
Το 'I Had A Dream, Which Was Not All A Dream' (τίτλος εύκολα για κάτι αγγελικό, όσο και για σατανικό), είναι μια δουλειά με ηχογραφήσεις γύρω από την διετία 2000-2001 και είναι ένα έργο που δείχνει με τρόπο ακράδαντο πως αυτό που κουνάει τα νήματα στην περίπτωση μας είναι πρωτίστως ο κυκλοθυμισμός του καλλιτέχνη. Αυτός είναι που εκφραζόμενος μέσα από το βαρύ σκοτεινό κλίμα των συνθέσεων προσεγγίζει τον θάνατο με την παρθένα αντίληψη ενός πρόωρα αναπτυγμένου μεγάλου παιδιού. Αθώα αλλά και επικίνδυνα. Ακόμα και ο ιδρώτας πίσω από αυτήν την αγωνία είναι τοξικός, δηλητηριώδης. Και δείχνει ότι ξέρει πολύ καλά τα κλειδιά της σκοτεινής πλευράς, συντηρώντας με αυτήν την γνώση τελικά έναν μαγνητισμό - κάποτε όμως αρνητικό, ακόμα και απωθητικό. Μήπως ο Lord Byron, στίχους του οποίου βρίσκουμε κάπου εδώ μέσα, δεν διακατέχονταν από τις ίδιες αυθυποβολές στο αλλόκοσμο;
Μάλλον ένας μικρός παραλληλισμός με μερικές κυκλοφορίες της Cold Meat Industry και μερικών ακόμα σύμφωνων προς αυτήν να δίνει σε όσους δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, την δυνατότητα να το συνδέσουν με κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη που να δύναται να προβάλλει τις σκιές, το ζόφος, το άγνωστο, τα βάθη της αβύσσου και όλα τα υπόλοιπα θανατερά που γεννιούνται στα σχεδόν εβδομήντα λεπτά αυτού του CD σε κάτι που δεν θα είναι απλώς μια σπαζοκεφαλιά. Έστω με ελάχιστες πιθανότητες να κατανοηθεί πλήρως και επιτυχώς. Όπως εγώ δεν μπορώ να μαζέψω την αμηχανία μου.