Ok cowboy
Πρωτοτυπώ φέτος και γράφω το review για τον καλύτερο (personal fav you know) δίσκο της χρονιάς αρκετό καιρό μετά την ανακήρυξη αυτού και ακόμη περισσότερο μετά την κυκλοφορία του. Συνεχίζοντας μάλιστα να μένω με την απορία γιατί σύσσωμος ο ελληνικός μουσικός τύπος ασχολήθηκε ελάχιστα (έως καθόλου) τόσο με το "ΟΚ Cowboy" album, όσο και με τον Vitalic σαν καλλιτέχνη, αλλά και persona. Αμφότερες οι περιπτώσεις παρουσιάζουν ειδικό ενδιαφέρον...
Καθώς όμως είναι πολύ αργά για περίεργες ιστορίες τις αφήνουμε στην άκρη και ασχολούμαστε αποκλειστικά με τη μουσική. Επισήμανση μόνο για την εμμονή του Vitalic για διατήρηση της ανωνυμίας του δια της συνεχούς αλλαγής ψευδωνύμων (Dima, Hustler Pornstar), μέχρι τουλάχιστον την κυκλοφορία του εν λόγω ολοκληρωμένου άλμπουμ, οπότε και τάσσονταν με την επίσημη γραμμή του γαλλικού dance wave, που θέλει από τις πρώτες ημέρες των Daft Punk, ανώνυμους και ενίοτε αόρατους τύπους να πυροβολούν τις πίστες με αιμοβόρα dance anthems, που στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν την ιδανική ένωση των Cerronne με τον Richie Hawtin και στην ακόμη καλύτερη υποσχέσεις για τον χορευτικό ήχο του απώτερου μέλλοντος. Σήμερα πάντως τα περισσότερα ύποπτα πραγματάκια για το ποιόν και το παρελθόν του Pascal Arbez είναι λίγο πολύ γνωστά. Check the web... που λένε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.
Ορθά-κοφτά, το "OK Cowboy" είναι δέκα φορές καλύτερο, σπουδαιότερο και τοξικότερο από το "Homework" άλμπουμ των Daft Punk. Όσοι, δε, έχουν συνειδητοποιήσει την τεράστια επίδραση του παραπάνω άλμπουμ στον χορευτικό ήχο της τελευταίας δεκαετίας, ήδη κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται. Μετά την κυκλοφορία του "Homework", οτιδήποτε χαρακτηρίζονταν πριν ως acid ακούγονταν πλέον παρωχημένο και ηχητικά σχεδόν απαρχαιωμένο. Στην post "OK Cowboy" εποχή... πολλοί είναι αυτοί που πρέπει είτε να συμμορφωθούν με τις εντολές του κ. Vitalic, είτε να συνταξιοδοτηθούν... αν δεν θέλουν να συνεχίζουν να γίνονται ρεζίλι. Και πρώτοι από όλους οι Daft Punk βεβαίως, οι οποίοι στα mid 90s με τους ήχους τους κατάφεραν να πείσουν τον νεαρό τρομπονίστα Pascal Arbez να παρατήσει τα πνευστά και να πιάσει τα σύνθια, στα mid-00s όμως τα πήγαν λίγο χειρότερα από χάλια!
Μία fun-orientated ηλεκτρονική πόλκα λοιπόν είναι που κηρύσσει την έναρξη του πιο έξυπνου χορευτικού δίσκου για το 2005. Εκτός από το "Poney pt.2" που πρέπει να θεωρείται ήδη κλασσικό dance track (ένας σούπερ συνδυασμός του τυπικού Moroder-ικού beat..., με κουρασμένα ρομποτικά φωνητικά και γηπεδικά ξεσπάσματα από τα σκονισμένα πλήκτρα), το "My Friend Dario" υπογραμμίζει τις δυνατότητες του Vitalic ως straight pop συνθέτη με παράδοξη εφαρμογή των ιδεών του και το "No Fun" ισοπεδώνει με τη μία οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει οι Ladytron, θυμίζοντας το κάποτε σοκαριστικό electro-rock υβρίδιο των Underwrold. Το άλμπουμ τελειώνει με ένα απαλό στρατιωτικό εμβατήριο... που θυμίζει παλαιότερα ηρωικά φινάλε σε πολύωρα σετ του Danny Tenaglia. Συγκινησιακές καταστάσεις... δηλαδή για τους γνωρίζοντες!
Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα ο Vitalic έκανε ένα πέρασμα από ολόκληρη την ιστορία του χορευτικού - ηλεκτρονικού ήχου και χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς προχώρησε αυτόν αρκετά βήματα παραπέρα καλώντας τους πάντες να τον ακολουθήσουν. Αν μπορούν βεβαίως...
Και το σημαντικότερο; Απέδειξε σε κάθε κακόπιστο ότι η αναπαραγωγή των φθηνών ήχων και της αμαρτωλής αισθητικής της δεκαετίας του 80... όχι μόνο δεν έχει εξαντληθεί ακόμη, αλλά έχει πολύ δρόμο μέχρι να καταστεί στείρα, όταν βρίσκεται στα χέρια αυτών που κατέχουν το πραγματικό Know How.
Αν αρχίζω να φαντάζομαι τον επόμενο δίσκο της Madonna σε σύνθεση, παραγωγή και sound engineering by Vitalic... θα είμαι υπερβολικά απαιτητικός;
