Vivian Girls
Πραγματικά απορώ πως δεν τους έχει ξεθάψει ακόμη ο Πατώκος. Όπου και αν διάβασα για τις Vivian Girls αναφέρουν ότι είναι άξιες συνεχιστές των Black Tambourine και Tiger Trap. Δυστυχώς από αυτά τα δύο δυσεύρετα (στην Ελλάδα) συγκροτήματα, έχω ακούσει μονάχα ένα κομμάτι των Black Tambourine σε μια συλλογή ενός ξένου fanzine/περιοδικού, οπότε δεν μπορώ να έχω άποψη, να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω ή να κάνω οποιαδήποτε σύγκριση. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι Vivian Girls, δεν είναι ούτε αμιγώς indie pop, ούτε καθαρόαιμη noise pop, ούτε γκανιάν shoegaze. Είναι κάτι απ' όλα και συγχρόνως τίποτα μαζί. Εύχομαι μονάχα, να μη σας μπέρδεψα περισσότερο!
Από τα δέκα κομμάτια του δίσκου, τα έξι δεν ξεπερνούν τα δύο λεπτά και άλλα δύο ίσα που ξεπερνούν το δίλεπτο. "Θα δώσω 15 ευρώ για 22 λεπτά;" Είναι μερικοί ακροατές που σκέφτονται και έτσι, που μετράνε το μουσικό λεπτό με το ευρώ. Το θέμα είναι αν το κάθε λεπτό αξίζει αυτό που κάνει τη τσέπη σου να φουσκώνει (και ακόμα καλύτερα ενώ είναι παντελώς άδεια να τη φουσκώνει). Δυστυχώς έπαιξαν και έχασαν. Τους πληροφορώ πως το βινύλιο τους πλέον είναι sold out (κόπηκαν λιγότερες από 1000 κόπιες) και αυτή τη στιγμή κοστολογείται γύρω στα 70 ευρώ και δεν έχουν περάσει έξι μήνες από την κυκλοφορία του.
Κάποιες φορές μου έφερναν στο μυαλό τις κιθάρες του Psychocandy των Jesus And Mary Chain, εκείνες τις κιθάρες που είναι εξωπραγματικά μπουκωμένες από θόρυβο, αλλά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του ακροατή αποκρυπτογραφείται ξεκάθαρα η μελωδία αν έχει εισάγει το σωστό password στους ακροδέκτες του. Στο θέμα σύνθεσης μου φέρνουν στο μυαλό My Bloody Valentine, ένα από τα λίγα συγκροτήματα που η γραφική παράσταση του ήχου τους σε κάθε κομμάτι είναι μια παχιά ίσια γραμμή χωρίς ακροβασίες. Που απλώς σε κάνει να χάνεσαι στη δίνη του κομματιού και να σε κάνουν να ηρεμείς, να χαλαρώνεις και συγχρόνως να εξωτερικεύεις όλα τα ντροπαλά σου συναισθήματα που κορυφώνονται εκεί, στις μύτες των παπουτσιών σου, που πιάνεις τον εαυτό σου ξεχασμένο να τις παρατηρεί με αμηχανία καθώς το κεφάλι ανεβοκατεβαίνει σύμφωνα με το ρυθμό αλλά και την προαναφερθείσα γραφική παράσταση. Έτσι και η Vivian Girls, με πήγανε εκεί πίσω. Στη νιότη μου.
Χωρίς πολλά φτιασίδια, αρώματα και πλουμιστά στολίδια, οι Vivian Girls παραθέτουν ένα πανέμορφο ξεκίνημα στη δισκογραφία τους. Εκεί στις γειτονιές του Μπρούκλιν πρέπει να υπάρχει πολύς θόρυβος αλλά και πολύ ρομάντζο. Πολύ ενέργεια αλλά και πλημμύρα από συναίσθημα. Ακέφαλα πτώματα σωριασμένα στην άσφαλτο και ένα ερωτευμένο ζευγάρι κοιτώντας τα, να έχει χώσει το χέρι του ο ένας μέσα στο χέρι του άλλου. "Όλη την ώρα, σαν αστείο, μου φαίνονται τα άγρια μάτια σου, τα μάτια που δείχνουν ότι τρελαίνεσαι σιγά σιγά. Εκμυστηρεύσου σε όλο τον κόσμο, για το που τρέχει η σκέψη σου. Κατεστραμμένη; Όχι! Δεν θα με δεις ποτέ ξανά. Δεν το πιστεύω!"... Ακόμη και με τους τίτλους των κομματιών τους, χωρίς καν να τους αλλάξω σειρά, κατόρθωσα να γεννήσω μια εικόνα. Φανταστείτε τι μπορούν να γεννηθούν με τους στίχους και τους ήχους που κρύβονται κάτω από τους τίτλους των τραγουδιών των Vivian Girls.
ΥΓ : Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα πως δίσκοι σαν των Strokes ή των Vivian Girls (ή το μυθικό Reign In Blood των Slayer) που δεν ξεπερνάει τα 23 λεπτά μπορούν να χαρακτηρίζονται ως LP ενώ π.χ. το Slow Riots των Godspeed που είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια να χαρακτηρίζεται ως EP. Επειδή έχει κοπεί σε μικρότερες ίντσες σε βινύλιο; Και αν δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ σε βινύλιο; Επειδή έχει 2 κομμάτια (των 15 λεπτών το καθένα βέβαια); Περιμένω από τον εκδότη μας που έχει υπάρξει και δισκογραφικός αστέρας να μας διαφωτίσει. (Τα πέντε τρίποντα του Γιαννάκη σε ένα παιχνίδι θεωρούνταν single. Τα πέντε τρίποντα του Φασούλα σε ένα παιχνίδι θεωρούνταν boxset - εκδ]
