Almost human

(Ο πιο «ευρωπαίος» των Αμερικάνων γότθων ακούει απλά στο όνομα... Βολτέρος, και αν δεν ξεπήδαγε από τα βάθη του σκοτεινού Νεοϋορκέζικου inderground θα μπορούσε και να μας συστηθεί ως μια πρώτης τάξεως απάντηση στον επιφανειακό «λογοτεχνισμό» των υπερεκτιμημένων- πλέον- Jack)

H αγαπητή (στον Πάνο Πανότα, υποθέτω) Projekt records έχει στα χέρια της ένα μεγάλο διαμάντι και καλά θα κάνει αν δεν μπορεί να το εκμεταλλευτεί να το πασάρει πουθενά αλλού. Καλές και άγιες οι ανεξάρτητες, κόσμος και (ταλαντούχος) κοσμάκης όμως έχει χαθεί εξαιτίας του περιορισμένου των δυνατοτήτων τους.
Το 'Almost human' είναι ο πρώτος μεγάλος λυρικός δίσκος της χρονιάς (μόλις το Φλεβάρη πέρασε τον Ατλαντικό, αν και κυκλοφόρησε μες στο 2000). Η Βικτωριανή περίοδος του ευρωπαϊκού folk ήχου ακόμη να τελειώσει για τον (τους) Voltaire, που συνεχίζουν να βρίσκονται στην εποχή της αθωότητας, πριν αρχίσει το κυνήγι μαγισσών! Σε εποχές που ανά τρία τα pop group «τυχαίνει» να γράφουν τους ίδιους στίχους, ο Voltaire κάθεται και γεμίζει έτσι για πλάκα ολόκληρες ποιητικές συλλογές.
Παραδίδεται στις αγάπες που ξέρει ότι θα του κάνουν κακό (το «κακό» υπήρξε το concept του προηγούμενου δίσκου του), αισθάνεται τις «πληγές» και τα «τραύματα» ως το πιο συναρπαστικό στοιχείο μιας ερωτικής ιστορίας, απολογείται για τη... νεκροφιλία του, εμπλέκει τον ίδιο το Θεό στις «ύποπτες» δραστηριότητες της ψυχής του και στο τέλος δικαιολογείται υποστηρίζοντας πως «άλλοι» είναι αυτοί που κινούν τη σκέψη και τη θέληση του.
Ένας τεράστιος Παλιός Κόσμος εμπιστεύεται τις παραδόσεις του στον Voltaire και αυτός απλά τις κάνει τραγούδια. Τις ντύνει με τα παραδοσιακά χρώματα ενός γοητευτικά συντηρητικού ήχου, με βιολιά και τσέλα που είτε υποκλίνονται στους κλασσικούς, είτε χαιρετίζουν τον αυθορμητισμό της «τσιγγάνικης» ψυχής. Ένας Morrissey που δεν ασχολείται με την ευτέλεια της εξώτερης πραγματικότητας, ένας Stuart Staples που εξ αρχής γνώριζε ότι τα πράγματα είναι «αστεία» για αυτό και πίνει για να ανταπεξέλθει στο βραδινό όργιο και μόνο. Το ηλεκτρικό μπάσο λίγο πριν συναντήσει τις χαμηλές συχνότητες από τα τσέλα, έχει παραδοθεί στην κυριαρχία της «παραδοσιακής» μουσικής και μόνο το ανεξάντλητο σκοτεινό χιούμορ που «τρέχει» σε όλο το δίσκο, σώζει τους Voltaire από τα όρια της γραφικότητας!

Ο Voltaire είναι και ικανότατος δημιουργός comics (η φιγούρα του Hieronymous Bosch στο MTV-ID ήταν δημιούργημά του), για αυτό και το 'Almost Human' δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα καλό αλμπουμάκι της Marvel. Ζεις μονάχα στον κόσμο του όταν το διαβάζεις (ακούς), επιστρέφεις με τα ίδια συναισθήματα στον πραγματικό κόσμο μόλις τελειώσει. Σε ποιον άραγε δεν αρέσουν τα comics;