THE HANDY WAH! WHOLE : Songs from the repertwah!

(...για λίγες εβδομάδες συμμέτοχος στο συναρπαστικότερο μετα-beatles Λιβερπουλιανό line-up -McCulloch-Cope-Wylie, A.K.A. The crucial three, που θα ζει αιώνια μέσα στα βιογραφικά, εντελώς «χατηρικά» αφού δεν πρόσφερε ούτε νότα στο παγκάρι της μουσικής, τρίτος στα τεφτέρια της ιστορίας, ίσως γιατί δεν έστησε ποτέ ένα γκρουπ της προκοπής, ίσως γιατί δεν είχε τη φωτογένεια του Mac και το εκτόπισμα του Droolian... Όμως...)

Δυόμισυ ώρες μουσικής σε ένα διπλό best, για δυο δεκαετίες καριέρας όπου η υπογραφή άλλαζε σχεδόν σε κάθε δίσκο: Wah! Heat, Wah!, Shambeko! Say Wah!, J.F.Wah!, The Mighty Wah!, Pete Wylie, Pete Wylie and the Oedipus Wrecks, Pete and Wah! The Mongrel... Δύσκολα το διασχίζεις μονομιάς, μονοδιάς. Και γιατί όχι το «Nah! Poo the art of bluff" με δωράκι τα πρώτα singles που φάγαμε τα mail-order κάποτε για ν'αποκτήσουμε (να ξεκρεμάσουμε και το σκουριασμένο δεκάρι χωρίς τύψεις;) κι εδώ έχουμε μόνο το μισό πρώτο lpστούργημα και μερικά singles μ'ελλείψεις; Και γιατί να duranάνε-duranάνε τ'αυτιά μου σχεδόν όλα τα tracks του δεύτερου cd; Πρέπει να πληρώσω έτσι τη μεγάλη αγάπη μου για κομμάτια που κυλούν πια στο αίμα μου, όπως τα 'Hey Disco Joe', 'Seven minutes to midnight' 'Somesay' 'The death of Wah'; Αχ, άρχισε πάλι να τραγουδάει ο φαν μέσα μου... κι αυτό είναι αντιδεοντολογικό. Πρέπει να πάρω το σοβαρό μου ύφος, το αντικειμενικό μου πληκτρολόγιο και να σας δώσω να καταλάβετε τι μουσική περιέχει αυτό το ερυθρόλευκο κουτάκι... Όμως όχι. Πρέπει να καταλήξω πρώτα κάπου. Πρέπει να βρω την απάντηση στο δίλημμα 'ξεπουλήθηκε ο Pete ή απλά ενηλικιώθηκε' δίλημμα που μ'έχει απασχολήσει για τόσους αγαπημένους. Και πάντα θυμάμαι το αμίμητο 'είναι μια δύσκολη στιγμή όταν αποφασίζεις να ξεπουληθείς, αλλά πιο δύσκολη είναι όταν ξεπουληθείς και... κανείς δεν αγοράζει'. Με το 'Story of the blues pt 1', κομμάτι διαφορετικό απ' τα πρώιμά του, σκαρφάλωσε, διαβάζω στο μπουκλετάκι, - όπου, μια και προέκυψε, να πω πως περιέχει σχολιασμό και ιστορικά στοιχεία για κάθε κομμάτι που περιέχεται εδώ, από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, συν άρθρο-συνέντευξη-θεοποίηση του Wylie από τον Chris Roberts -, στο νούμερο 3 του γηραιού chart. Και έκτοτε ακολούθησε ένα πιο στρογγυλεμένο-ποπ-χωρίς οξύτητες-motown στυλ και ούτε ξέρω πως πήγαν οι εισπράξεις from there to eternity. Ενώ πριν; Αααα... Να πω tribal ρυθμοί, κοφτερές κιθάρες, φωνή απερίγραπτη, μπάσο που κάνει αίσθηση με το χορό του, και μια ατμόσφαιρα 'έχουμε πόλεμο μωρό μου'... Έτσι ακριβώς είναι, μα και πάλι όλα αυτά δε λένε τίποτα. Οι χαρακτηρισμοί είναι σαν τα ωροσκόπια - ταιριάζουν σε πολλούς και μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις κατά το δοκούν. Είναι τα κενά στις νότες κι αυτό που ξεχειλίζει απ' το δίσκο και σε λερώνει. Και κανένα απορρυπαντικό δε βγάζει τους λεκέδες Wah! και Wah! Heat. Είναι η ανασφάλεια και η αγωνία που σαν ιός περνάει στα τραγούδια χωρίς την άδειά σου. Κι όταν αρχίζουν τα μπράβο θεέ Πητ, είσαι τρομερός, αρχίζεις να χαλαρώνεις. Και γυρνάς τον κόσμο -που πάντα ήθελες- και συνθέτεις στο δωμάτιο του Χαγιάτ και του Χίλτον, μόλις έφυγε η κοπέλα που ούτε θυμάσαι πως σου είπε πως τη λένε.

Δεν είναι τρομερό το γεγονός πως αγοράζοντας μαζικά τους δίσκους των αγαπημένων μας, τους χαρίζουμε ένα lifestyle που δεν έχει πολλές παρτίδες με την έμπνευση; Τι να εκφράσεις στα τραγούδια σου όταν βγαίνεις με την Anne Nicole ή την Δούνια; Παιδικές αναμνήσεις από τα δύσκολα χρόνια; Τι πρόσφερε ο λυσσασμένος κάποτε John Lydon, τα 20 τελευταία χρόνια; Τι σχέση έχει ο Cave του Sporting με όλους τους Cave του Ρόδον;

Ή μήπως δεν αντέχουν τα μπράτσα τους, να βαρέσουν με τόση μανία την κιθάρα και δε φταίει η... καημενούλα η Anne Nicole;

Τι λέτε κι εσείς; Γιατί χάνεται η μαγεία μετά από λίγο;

Δέκα στην πρώτη ώρα, πέντε στην υπόλοιπη μιάμισυ, μισά δε βάζουμε, άρα...