"Fun had rarely seemed so necessary" ομολογεί ο Chris Eckman καθώς με τους υπόλοιπους Walkabouts (συμπληρωμένους με την επιστροφή και του Michael Wells στο μπάσο) αναζητούσαν διέξοδο για τον θυμό και την σύγχυσή τους κατά την αμερικανική προεκλογική περίοδο. "Οι ήσυχες, ποιητικές μελωδίες ήταν ανεπαρκείς" συνεχίζει, περιγράφοντας τις διαθέσεις πίσω απ' αυτή την ν-οστή περίπου προσφορά των Walkabouts, την πιο σκληρή και σκοτεινή ίσως δουλειά μετά τους -συλλογικούς ή προσωπικούς- "περιπάτους" της τελευταίας δεκαετίας.
Η υποδοχή με δύο τραγούδια ηχογραφημένα ζωντανά στο studio την επέτειο της 11/9 φαίνεται να συνοψίζει τα παραπάνω: ήχος ωμός στο 'Fuck Your Fear', ρυθμός αργός κι επίμονος όπως η οργή του Eckman που σιγοκαίει, απάντηση στην τρομολαγνεία των συμπατριωτών που εδώ μοιάζει περισσότερο με ξέσπασμα, ένταση που συνεχίζεται με το καθαρόαιμο rocker 'Coming Up For Air', διέξοδο απ' τον ασφυκτικό εγκλωβισμό που αισθάνεται ο Eckman στην πατρίδα του.
Η σκοτεινή αλλά έντονη ατμόσφαιρα και ο τραχύς ηλεκτρισμός συνθέτουν λοιπόν την εικόνα σε τραγούδια όπως τα παραπάνω ή το επίσης αξιόλογο 'Kalashnikov' που δείχνουν τους Walkabouts να θυμούνται τις πρώτες -και καλύτερες- εποχές τους, κοσμημένες φυσικά με το ιδιαίτερο american gothic χρώμα που προσθέτει η Carla Torgerson σε τραγούδια που αιχμαλωτίζουν ('Devil In The Details', 'Have You Ever Seen The Morning?'), πριν βέβαια την στοιχειωμένη ελεγεία του 'Northsea Train'. Το τελευταίο, μαζί με το υποβλητικό ομότιτλο είναι μάλλον και τα κορυφαία εδώ, καθώς φαίνεται ότι fun και ξέσπασμα είναι συνώνυμα για τον Eckman και την παρέα του, που υπογραμμίζουν με μελαγχολικά χρώματα αλλά και θόρυβο την αποφασιστικότητά τους στο εννιάλεπτο κλείσιμο: "we are the last ones standin', and the last ones have the last laugh".
Ο χρόνος φανερώνει βέβαια τα σημάδια του στις -λίγες- στιγμές όπου στερεύουν η ορμή κι η έμπνευση, συνολικά όμως οι αδυναμίες επισκιάζονται από την καλοδεχούμενη συγκέντρωση και αμεσότητα του Acetylene αλλά και την μεγάλη χρονική απόσταση από δουλειές όπως το "New West Motel", διάστημα όπου οι Walkabouts προσπάθησαν να επαληθεύσουν το όνομά τους χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό συντηρώντας ταυτόχρονα τις προσδοκίες μας, καθώς θα προτιμούσαμε μάλλον τον Eckman να διασκεδάζει συχνότερα.