Bows and arrows
Είναι πολύ περίεργο πράγμα να βάζεις ένα δισκάκι στη cdιέρα σου και το μισό να σου αρέσει πάρα πολύ και να λες "ωπα, εδώ είμαστε" και στο άλλο μισό να βαριέσαι σα να βλέπεις τους ΑΜΑΝ να λένε τα ίδια αστεία για νιοστή φορά.
Το πρώτο "μισό" που αναφέρομαι περιλαμβάνει τα "The Rat", "Little House of Savages", "New Year's Eve"(το οποίο όντως άκουσα παραμονή Πρωτοχρονιάς), "My Old Man" και "138th Street", τα οποία είναι ομολογουμένως καταπληκτικά. Και χάρηκα γιατί θυμάμαι ότι και το "Everyone Who Pretended To Like Me Is Gone" (το προηγούμενό τους) μου είχε αρέσει παραπάνω από αρκετά, και κράτησαν την καλή πλευρά τους. Δυναμικοί και ποιητικοί, με ωραίο στιλ και αληθινούς στίχους, με κολλητικά κομμάτια που σε κατακτούν σιγά-σιγά αλλά μια και καλή. Και τη Nicole Kidman φαν απ' ό,τι διάβασα.
Αλλά μας έδειξαν και μια δεύτερη όψη στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, κατά τη γνώμη μου, κατά πολύ χειρότερη. Βαρετή. Εκεί που οι λέξεις είχαν νόημα, εδώ απλά είναι λέξεις για να λέγονται. Εκεί που η φωνή του ξανθούλη τραγουδιστή τους που ξεχνάω το όνομά του έπαιζε καλή μπάλα στα σύνορα του σπαρακτικού, του ειρωνικού και του αισιόδοξου, τώρα πια ακούγεται ξεπερασμένη και αφημένη στο ναρκισσισμό της πόζας και του φτιασιδιού σ'αυτό το δεύτερο μισό του "Bows + Arrows". Η σύνθεση είναι ανύπαρκτη (καμουφλαρισμένη σε βαρύγδουπα αργόσυρτη) και σ' αυτά τα τραγούδια είναι που λες "άντε να τελειώσει μπας και το επόμενο είναι σαν το "The Rat"".
Μπορεί βέβαια, όλα αυτά που αδυνατώ να καταλάβω να σημαίνουν κάτι για το μικρόκοσμο των ίδιων των Walkmen ή και των fan τους (μαζί και της Νικόλ), μια και είναι από τα λίγα γκρουπ της συνομωταξίας τους που έχουν τέτοιους. Δεν ξέρω. Με μπέρδεψαν. Και με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο λόγω του ότι συμπάθησα απίστευτα το ντεμπούτο τους αλλά και τις προηγούμενες δουλειές των μελών τους ως Jonathon Fire Eater και Recoys.
Θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει στους Walkmen, το ότι "θυμίζουν". Έντονα μάλιστα. Αλλά αυτό είναι ηλιθιότητα. Όχι μόνο για τους Walkmen. Γενικότερα, θεωρώ λάθος αυτή τη λογική. Τι σημαίνει "θυμίζουν"; Ποιον "θυμίζουν"; Ποιος δε "θυμίζει" κάποιον άλλον; Ακούγοντας ένα άλμπουμ το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι το ποιον θυμίζει. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως σε ένα δίσκο είναι να μου αρέσει, όχι να μη μου θυμίζει κάτι άλλο. Η μουσική θα προχωρήσει, είτε βγαίνουν δίσκοι που "θυμίζουν", είτε όχι. Το θέμα είναι να βγαίνουν καλοί δίσκοι. (οκ, οι τελυταίες παρατηρήσεις δεν είχαν σχέση με τους Walkmen, αλλά, συγχωρέστε με, γράφω αυτό το κείμενο κρυφοκοιτάζοντας την απογευματινή έκδοση του Στέφανου Χίου με αφιέρωμα στα βιντεοκλιπ του Χατζηγιάννη που θυμίζουν αυτά του Ρόμπι Γουίλιαμς).
Το θέμα είναι ότι με μπέρδεψε αρκετά αυτό το δισκάκι και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ανήκει στη σαβούρα που μας πασσάρουν. Τώρα το πώς και αν θα καταγραφεί στη ροκ ιστορία των 00s (υπάρχει άραγε τέτοια;) είναι άλλο καπέλο (μ...ί συγκεκριμένα, πού καταλήξαμε να βάζουμε τελίτσες μη σας προσβάλλουμε).
