You + me

Ρε δε λες πάλι καλά που δεν έγιναν φίρμες... Μην ασχολείστε με αυτά τα εισαγωγικά. Απαντάω στον εαυτό μου με καθυστέρηση έξι ετών. Έμειναν που έμειναν στο "καλό, αλλά λίγο", άμα είχαν γίνει και φίρμες και κυνηγούσανε και το πνεύμα των καιρών, θα εξέλιπε το καλό και θα μέναμε με το λίγο.

Το ημερολόγιο γράφει 2008 καρφωτό στη μέση και τίποτε πλέον δε μας θυμίζει ότι οι Walkmen έρχονται από τα σπλάχνα των πάλαι ποτέ άσπλαχνων και ωμών rock 'n' rollers Jonathan Fire Eater. Μετά από μια πορεία που δεν μπόρεσε να τους απογειώσει, αλλά δεν αρνήθηκε να τους ανυψώσει, κατέληξαν ότι το να ακούγεσαι μονίμως σαν πληγωμένος και βραχνός τροβαδούρος, που προλογίζει τις κρύες νύχτες που θα έρθουν, ενώ όλοι γύρω του ασχολούνται με τα Χριστούγεννα, είναι η καλύτερη λύση, στο δρόμο της δόξας που σου έκλεψαν οι Interpol.

Πήγαν ακόμη πιο πίσω και βρήκαν τον Elvis Presley εκεί ακριβώς που τον παράτησε ο Nick Cave πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια. Το Red Moon που αργοσβήνει κάπου προς το τέλος του δίσκου (τι γράφω ρε γαμώτο σήμερα...) είναι κάτι παραπάνω από in the gutter και ασφαλώς κανείς δε σκύβει να το μαζέψει.

Και όλα αυτά σε έναν δίσκο που ξεκινάει με την ερώτηση περί του πού βρίσκεται η παραλία. Εν γένει το βαραίνουν πολύ το κλίμα οι Walkmen. Πορεύονται με έναν και μοναδικό παλιομοδίτικα βρώμικο και στην τελική του παραγωγή εντέχνως εκμοντερνισμένο ροκ ήχο και αρνούνται ολοκληρωτικά να τον αλλάξουν. Κακώς.

Αυτή τη φορά δεν έχουν ούτε ένα Rat στη γωνία, για να τρυπώσει σε καμιά indie συλλογή. Ακούγονται σαν να τους έχει πάρει μια εσωτερική δημιουργική κατηφόρα. Αν ήταν Ευρωπαίοι και άρα περισσότερο ερμητικά προσκολλημένοι σε στυλ, εποχές και συνήθειες (vintage ασφαλώς...) η κατηφόρα θα τους οδηγούσε στην ένδοξα γραφική μοίρα συγκροτημάτων όπως οι Flaming Stars και οι Gallon Drunk.

Από παλιά έχουν αποχωρήσει ακόμη και αυτοί που προσποιούνταν ότι βρήκαν στον ήχο των Walkmen το επόμενο μεγάλο βήμα (πίσω ολοταχώς) του rock 'n' roll. Το είδος αποφάσισε να κάνει στάση λίγο πιο πέρα από τις εμμονές τους και οι ίδιοι αναζητούν πλέον οπαδούς σε ερευνητές της ορθής ροκ αλήθειας, που ως γνωστό κυλιέται κάπου ανάμεσα στους δύο πρώτους "νησιώτικους" δίσκους του Tom Waits, στο In the ghetto του Elvis και στο ότι ακόμη και ο Shane MacGowan κατάφερε κάποτε να γίνει εξώφυλλο σε περιοδικό.

Το καλύτερο τραγούδι εδώ μέσα είναι το συρτό και οδυνηρό On The Water, που με τη συνταγή quiet-loud-louder-sudden death διηγείται την εμμονή της άρνησης για εγκατάλειψη και μοναξιά, από κάποιον που δεν μπορεί να κρύψει το πόσο μόνος είναι.

Και όπως έλεγα και πριν είτε πάνω στο νερό, είτε μέσα στη νέα χρονιά, το τραγούδι που αρέσει στους Walkmen είναι ένα και μοναδικό. Και αυτό κάπου καταντάει ενοχλητικό, ακόμη και αν πρόκειται για το δικό σου αγαπημένο τραγούδι. Που το δικό μου είναι όντως, το ομολογώ. Εν ολίγοις, το In The New Year, θα ήταν καλύτερα να ονομαστεί On The Water Pt. 2.

Ηχογράφησαν στο καινούργιο στούντιο του Philip Glass στη Νέα Υόρκη (με γεια, να το χαίρεται!) και το μόνο κέρδος που ακούμε είναι ότι είχαν στη διάθεσή τους πραγματικό organ για να στήσουν την απαραίτητη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Ο John Agnello που τον έκαναν μάγκα οι Dinosaur Jr και αυτός με τη σειρά του έκανε (ψευτο)μάγκες τους Hold Steady επιμελήθηκε την τελική επίστρωση βρωμιάς στον ήχο του και ο Hammilton Leithauser κάπνισε όσα πακέτα και ήπιε όσα μπουκάλια χρειάστηκε για να ακούγεται σαν να έρχεται από κάπου βαθιά προς τα εμάς.

Και μας φαντάζομαι όλους μαζί τώρα στη συναυλία των Walkmen τον Φλεβάρη στο Gagarin, να έχουμε πιει αρκούντως για προετοιμασία, να ενθουσιαζόμαστε δικαίως με το Rat, να υποψιαζόμαστε κάπου μετά το πρώτο ημίωρο ότι δεν θα αφήσουν σε χλωρό κλαρί το νέο δίσκο και να αποχωρούμε πριν από το συγκρότημα, αισθανόμενοι ότι πρόκειται για τη μοναδική ροκ μπάντα στην ιστορία της μουσικής που με τον τίτλο του πρώτου της άλμπουμ προέβλεψε με απόλυτο τρόπο το μέλλον της.

Α, ναι! Οι Flaming Stars είναι όσο Αμερικάνοι είναι οι Tuxedomoon, if you know what I mean!