A Romance With Violence

Αν δεν έχεις ξανασυναντηθεί με τους Wayfarer και κοιτάξεις το εξώφυλλο του νέου τους άλμπουμ, ίσως σκεφτείς ότι βλέπεις εκείνο το τρένο που «θα σφυρίξει τρεις φορές», όπως το ήθελε η ελληνική μετάφραση, ανατιτλοφορώντας το οριακό γουέστερν High Noon του Fred Zinnemann για τις ανάγκες των εγχώριων κινηματογράφων της δεκαετίας του 1950. Και δεν θα έχεις εντελώς άδικο.

Η Άγρια Δύση έχει οργανική σχέση με τα όσα προσπαθεί εσχάτως να εκφράσει η τετράδα από το Κολοράντο, γράφοντας τραγούδια για την ατέλειωτη διελκυστίνδα νόμου και παρανομίας με φόντο τους αχανείς ορίζοντες των κεντροδυτικών Η.Π.Α. ή για το πώς η τεχνολογία –με τη μορφή του τρένου, εν προκειμένω– έσπασε τα παραδοσιακά όρια εκείνου του κόσμου, «επεκτείνοντας τις φλέβες της Ομοσπονδίας». Αν και η στιχουργική τους δεν είναι πάντα όσο κεντραρισμένη μπορούσε να είναι, σκιαγραφεί με σχετική επιτυχία τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της βίας άμεσα συνδεδεμένες με τον μύθο των πιστολέρο.

Αλλά ο ντόρος γύρω από τους Wayfarer δεν αφορά στους στίχους. Αντιθέτως, η μεγάλη ίντριγκα βρίσκεται στη μουσική, καθώς εκκινούν από το ατμοσφαιρικό black metal που (προφανέστατα, δείτε και το ντεμπούτο τους Children Of The Iron Age) έμαθαν από τους Wolves In The Throne Room, για να καταλήξουν στο americana/gothic country σκοτάδι το οποίο έχει σχετιστεί με ονόματα σαν τους 16 Horsepower, τους Woven Hand ή τους Willard Grant Conspiracy. Η προσπάθεια είναι σχετικά καινούρια και για τους ίδιους, καθώς δεν εντοπίζεται στην αρχή της καριέρας τους (μια δεκαετία πριν), αλλά στο μάλλον άνισο World's Blood του 2018. Εδώ όμως αποκτά σάρκα και οστά, με καταιγιστικό μάλιστα τρόπο.

Πριν τρέξουμε πάντως να επινοήσουμε ακόμα μία ετικέτα δίχως ιδιαίτερο βεληνεκές ή νόημα (τύπου «western black metal»), είναι χρήσιμο να τονίσουμε το A Romance With Violence ως δίσκο που επιδιώκει μεν να στεριώσει σε νέα εδάφη, έχοντας όμως τις γερές «πλάτες» μιας ήδη δοκιμασμένης αισθητικής. Πάει δηλαδή αρκετός καιρός πια που αυτιά τα οποία βαρέθηκαν το alternative rock κι άρχισαν να ψάχνουν για βαρύτερες συγκινήσεις συνάντησαν ομοιοπαθούντες από το metal εμφορούμενους από μια αντίθετη μα αντίστοιχη ανάγκη για ελαφρύτερες ενορχηστρώσεις και πιο εσωτερικοσυναισθηματική έκφραση. Σε αυτό το «μεταξύ» δεν έχει βέβαια δοκιμαστεί ο συγκεκριμένος συνδυασμός που προτείνουν εδώ οι Wayfarer, εντούτοις το γενικότερο πλαίσιο υπάρχει ήδη και είναι μάλιστα και κραταιό. Από μια τέτοια λοιπόν άποψη, δείχνουν να εμφορούνται από το ίδιο π.χ. πνεύμα που ενημερώνει τις περιπέτειες των Zeal & Ardor, έστω κι αν ηχητικά προκύπτουν ως συγγενείς περιπτώσεων σαν τους Devil With No Name.

Αυτή η «ανθρωπογεωγραφία» δεν γίνεται ασφαλώς για να μειώσει το καινοφανές της πρότασης ή για να θαμπώσει την ωμή θλίψη και βία που αποπνέουν οι καλύτερες στιγμές του δίσκου. Ίσως όμως να αναδεικνύει πτυχές άμεσα σχετιζόμενες με την κριτική αποτίμηση, που τείνουν να παραγκωνιστούν στο βιαστικό χειροκρότημα. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι Wayfarer αποτυπώνονται καλύτεροι όταν εμμένουν στη black metal συνιστώσα ("The Crimson Rider", "The Iron Horse"), παρά όταν ξεφεύγουν προς τα πιο alternative/americana τοπία του "Vaudeville", κιθαροφλυαρώντας δίχως τα riffs που θα στήριζαν τα 10 λεπτά της διάρκειας. Ή παρατηρώντας ότι η όλη κεντρική ιδέα της Άγριας Δύσης μένει εν τέλει κομματάκι μετέωρη: αφενός ο αγέρωχος θρύλος της δεν πολυταιριάζει με τα καντάρια μελαγχολίας της μουσικής, αφετέρου η όλη αναδρομή δείχνει ενημερωμένη από μια κλισέ σινεματική απεικόνιση γεμάτη σκόνη, φτηνό ουίσκι και βλοσυρά ταυροκοιτάγματα κάτω από μισογερμένα στέτσον. Θα είναι ίσως καλύτερα, για όλους, αν οι Wayfarer μετατοπίσουν τη στιχουργική τους προς τις σκοτεινές folk ιστορίες της παράδοσης των Η.Π.Α.

Χώρια πάντως τις ενστάσεις, παραμένει γεγονός ότι το γκρουπ από το Κολοράντο περπατά μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, η οποία δεν στερείται συγκινήσεων (η συνολική αύρα του A Romance With Violence εντυπωσιάζει) που δυνητικά αφορούν ένα διευρυμένο φάσμα ακροατών στις παρυφές της εναλλακτικής, underground κουλτούρας που διατηρεί ως κυρίως έκφραση τις κιθάρες. Για την ώρα, όμως, η ολοκλήρωση αυτής της πρότασης εκκρεμεί· οπότε η όποια αξιολόγηση οφείλει να αφήσει περιθώρια για να συμβεί κάτι τέτοιο με ακόμα πιο ραφιναρισμένο τρόπο, αντιστεκόμενη στους υπερβολικούς ενθουσιασμούς της εποχής μας και στην ανάγκη του κάθε χαΐστα «να νιώσει».