Endless night

Κάθε τόσο ακούμε κι ένα κήρυγμα κατά της προσκόλλησης στο παρελθόν και της καθαγίασης των περασμένων εποχών όπως για παράδειγμα αυτής των 60s. Διαβάζω πχ στο τελευταίο Ποπ & Ροκ, τον Neil Hannon των Divine Comedy να δηλώνει : "Η δεκαετία του '60 δεν είναι αυτό που διαφημίζεται. Ειδικά η Βρετανία έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύει πως υπήρξε μουσική και πολιτιστική επανάσταση τότε", και το πρώτο πράγμα που κάνω μετά είναι να πάω να αγοράσω το Regeneration, ενθουσιασμένος από το γεγονος ότι υπάρχουν τόσο αξιόλογοι καλλιτέχνες που βοηθούν να ξεκολλήσουμε από τον δεινοσαυρισμό.
Λίγες ημέρες μετά, το cd player παίζει ένα δίσκο των Σουηδών Weeping Willows που από το πρώτο τραγούδι του που ονομάζεται "While I'm Still Strong" σε καθηλώνει ακαριαία. Ένας δίσκος φτιαγμένος, δομημένος, γαλουχημένος, παρμένος από τα 60s και προσαρμοσμένος στο σήμερα. Τι τα κάνεις τώρα τα 60s ; Τα αναθεματίζεις ή τα αποδέχεσαι και μπαίνεις κι εσύ προσκυνητής στην ουρά των "πιστών";

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο νομίζω. Αν υπάρχουν κι άλλοι Weeping Willows που βασίζονται σ'αυτήν την εποχή για να φτιάξουν κάτι που θα παραδώσουν στο σήμερα, αναμφισβήτητα είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι περισσότεροι λειτουργούν και βλέπουν το πράγμα ως καθαρή μπίζνα. Υπάρχει μια τάση του κόσμου να υπερθεματίζει πάνω σε μια ανύπαρκτη συνθήκη : όσο παλαιότερο τόσο αγνότερο. Κι αφού και η μουσική του τάδε καλλιτέχνη στηρίζεται στα παλιά, θα έχει μέσα της το αγνό, το υγιές κομμάτι της δημιουργίας. Ανοησίες για αφελείς.
Το "Endless night" δεν στηρίζεται μόνο στο καταπληκτικό πρώτο κομμάτι του. Περιέχει κι άλλα διαμάντια με τον τραγουδιστή των Weeping Willows να έχει σαφώς μέσα του τον τροβαδούρο. Τα "Τrue To You", "Stay With Me", The Truth In Your Eyes", είναι μερικά από αυτά, σε ένα άλμπουμ που συνολικά έχει λίγες στιγμές που δεν σε συνεπαίρνουν.
Το πνεύμα των 60s πέθανε, ζήτω το πνεύμα των 60s!