Wet Leg
Πάνε ή δεν πάνε παραπέρα, στον "δύσκολο" δεύτερο ή τρίτο δίσκο, κι αν ακόμη μείνουν "one hit wonders', μήπως να κρατήσουμε την καβαφική διδαχή από το "Πρώτο Σκαλί"; Εδώ που έφθασαν λίγο δεν είναι... Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Κάποτε δε λεγόταν καν hype. Κι όταν το είπαν έτσι, κάποιοι Δημόσιοι Κίνδυνοι πρόλαβαν να μας προειδοποιήσουν να μην το πιστεύουμε.
Ωχ! Τώρα τι γίνεται με τις Αυτολυπημένες; Ναι, καλά διαβάσατε, μιας και το Wet Leg στη σλανγκ αυτό ακριβώς σημαίνει. Χμ…
Πάμε πάλι: στην αρχή, αν έπαιζες folk, ακόμα κι αν έμενες στο εξωτικό για τα βρετανικά δεδομένα Isle of Wight, ανήκες σε μια άτυπη ευρύτερη κοινότητα χιλιάδων τραγουδοποιών που δεν είχε σχεδόν καμία πιθανότητα να ακουστεί παραπέρα. Στη συνέχεια, αν το ντέμο σου έφτανε χέρι-χέρι από την πίσω πόρτα σε δισκογραφική εταιρεία, με πολλή καλή διάθεση κάτι μπορούσε να γίνει. Αργότερα, μπορούσες να βγάλεις στο υπνοδωμάτιό σου φορώντας σοσόνια ένα ψηφιακό single και να κυνηγήσεις την τύχη σου, ανάλογα με τα κέφια των φίλων της παρέας σου στο you tube. Σήμερα, το Tik Tok και το Τσίου μπορούν να κάνουν θαύματα. Brave new world!
Ένα από αυτά τα θαύματα μοιάζει να είναι και των Wet Leg, που γνώριζαν πολύ καλά τους νέους κανόνες του ίδιου παιχνιδιού. Η Rhian Teasdale και η Hester Chambers τα δύο περίπου χρόνια που είχαν στο κουρμπέτι, έβαλαν τα πράγματα κάτω και είδαν ότι για να προκόψουν έπρεπε να το πάρουν αλλιώς. Απευθύνθηκαν, λοιπόν, σε Gen Z ηλικίες και μίλησαν κυρίως (μόνο) για το σεξ, τους πρώην συντρόφους και το τι θα ήθελαν να κάνουν στις καταπιεστικές (ελπίζω μέλλουσες πεθερές) μαμάδες. Εντάξει, δεν το έκαναν ανέμπνευστα, αλλά με χιούμορ, ειρωνεία, κάμποσα υπονοούμενα και συχνά αρκετά αθυρόστομο τρόπο. Θα μου πείτε, πιάνει ακόμα αυτό; Να απαντήσω; Αφήστε καλύτερα. Με άλλα λόγια, η φλέβα που χτύπησαν, χτύπησε με τη σειρά της το κουδούνι, αυτές άνοιξαν την πόρτα και «Ααα, μαμά, ήρθαν οι άνθρωποι της Domino να υπογράψουμε συμβόλαιο!» Τότε ακούστηκε από την κουζίνα η καχύποπτη φωνή της μαμάς, που όπως είναι φυσικό όλα τα ξέρει, να ρωτάει: «Οι ποιοι; Αυτοί των Arctic Monkeys και των Franz Ferdinand;». Οπότε λιποθυμάς κι εσύ άνετα, για δύο μάλιστα λόγους. Και πριν καν τα κορίτσια πιστέψουν τι συμβαίνει, άρχισαν να περιοδεύουν sold out στην Αμερική, έχοντας μεν μονάχα με λίγα singles στο ενεργητικό τους, αλλά ύφος Βρετανικής Εισβολής - revisited.
Για μια στιγμή, όμως. Είπε κανείς ότι δε γράφουν καλή μουσική; Ναι, όντως το είπαν κάποιοι ελάχιστοι. Εγώ πάντως όχι. Το «δόλωμα» του viral hit "Chaise Longue" ήταν κάτι που δεν τραβούσε στο αγκίστρι μόνο σπάρους, αλλά έβγαζε μέχρι και κυνηγούς (με λέπια, όχι με καμουφλαρισμένες στολές). Οι ήδη αυτόκλητοι φιλόσοφοι του ήχου τους στοχάζονταν με το υπαρξιακό ερώτημα: «Τι θέση έχει το new wave (πώς το είπατε; post-punk; Πώς;) στον καθαρά και ξάστερα indie-pop ήχο τους;» (έχει και παραέχει). Κάνετε την καρδιά σας πέτρα και απλά αποδεχτείτε ότι το τραγούδι είναι εθιστικά όμορφο και ότι δεν είναι το μόνο. Τώρα, αν, από κάθε μα κάθε άποψη, σας φέρνει στο νου το “Lawnchairs” των Our Daughter’s Wedding, να ξέρετε πως βρίσκεστε σε καλό δρόμο.
Αυτό που μας είπαν παραπάνω πως δεν πρέπει να πιστεύουμε, ήρθε και στρογγυλοκάθισε με το επόμενο single, το "Wet Dream". Με τέτοιο μπάσο (μπράβο κυρίως στον Ellis Durand, αλλά και στους Henry Holmes και Joshua Omead Mobaraki) οι φιλόσοφοι πήραν ύφος εκατό καρδιναλίων που είχαν εξαρχής μιλήσει για new wave, την ώρα που ο οικοδεσπότης του Later... with Jools Holland έσπευδε να γίνει μπροστάρης. Σιγά το δύσκολο, με το διορατικό Ιωάννη Φλούδα εκτός συναγωνισμού εδώ και δεκαοκτώ χρόνια.
Νομίζω ότι ήδη όχι μόνο υπονόησα αλλά και είπα ότι το μέχρι τότε δείγμα γραφής ήταν εξαιρετικό. Η έκπληξη όμως ήρθε και στη συνέχεια με τα "Too Late Now", "Angelica" και "Ur Mum", που ήταν επίσης εμβαπτισμένα στα 80s (συγχαρητήρια στους γονείς τους!) και πανέμορφα στην indie-pop απλότητά τους, με μοναδική ίσως εξαίρεση να αποτελεί το απλά συμπαθητικό “Oh No”. Η δουλειά του Dan Carey (Franz Ferdinand, Hot Chip, Toy, Squid, The Kills) στην παραγωγή απογείωσε μια πτυχή της σημερινής pop βάζοντας στοιχεία των 80s, που μάλλον είναι αδύνατο να γνώριζαν τα κορίτσια, αφήνοντας μόνη νότα νοσταλγίας στο indie folk παρελθόν το “Piece of Shit”, που πέρασε όμως μέσα από την οπτική των Yo La Tengo, για να μην επαληθεύσει τον τίτλο του. Γενικά, τα τραγούδια που βγήκαν πριν την κυκλοφορία του δίσκου αποδείχτηκαν αρκετά καλύτερα από όσα γνωρίσαμε μέσα από αυτόν. Αλλά, μην το παρακάνουμε: α) πόσα (πολύ) καλά τραγούδια μπορεί να έχει ένα δίσκος; και β) ιδιαίτερα σήμερα, πώς να μη συμπαθήσεις μια όμορφη κοπέλα που γράφει καλή μουσική και δε ντρέπεται για τα σπυράκια που έχει στο πρόσωπό της; Respect.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κλείσω με κάτι ανάλογο του «Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν οι Wet Leg είναι one hit wonders». Ναι, καλά…