X marks destination
Ε, ναι ρε φίλε! Απ' το Manchester είναι τα παιδιά, στους New Order θα μοιάζουν! Τι περίμενες δηλαδή;
Έχουν φαγωθεί οι ανά τον κόσμο κολλημένοι electro-assholes να εκθέσουν τη μετριότητα του γκρουπ, τη σκατένια φωνή του singer, την έλλειψη ευρηματικότητας, τις ξεπερασμένες συνταγές και τις "δανεισμένες" μουσικές κλίμακες, τα αντιραδιοφωνικά μεγάλα tracks. Μάλλον αν το κυκλοφορούσαν οι Presets και οι Justice θα επρόκειτο για δισκάρα, αρκεί να ήταν φορτωμένο με κάθε λογής μπλιμπλίκια! Έτσι, μετριότατες, ξεχειλισμένες από σνομπισμό και ειρωνεία κριτικές, διαβάζω στην πλειοψηφία των "έγκυρων" διεθνών μουσικών sites, ενώ μηδαμινή είναι η αναφορά από τον εγχώριο τύπο, παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κοινό εκτίμησε αρκετά το νεοεμφανιζόμενο συγκρότημα, χαρίζοντάς του αρκετές πωλήσεις. Τους αντιπαρέρχομαι και το μόνο που έχω να κάνω, είναι να παρουσιάσω ένα από τα sensations της περυσινής χρονιάς.
Στην πόλη λοιπόν, των 24 Hour Party People, ενώνουν το 2006 τις δυνάμεις τους οι Danny Saville (keyboards) και Bruce Carter (κιθάρα/φωνητικά) και μαζί με τον Nathan Sudders (μπάσο) και τη Little Fi (ντραμς) σχηματίζουν τους Whip. Τα πρώτα τους singles "Trash" και "Divebomb" κάνουν την εμφάνισή τους σε συλλογές της περίφημης γαλλικής "Kitsune" (Fischerspooner, Bloc Party, Black Strobe) και το 2007 εμφανίζονται support στο πλάι των Simian Mobile Disco. Τελικά, το 2008 κυκλοφορούν το πρώτο τους full album "X Marks Destination", σε παραγωγή του Jim Abbiss (Arctic Monkeys, Editors, Ladytron), μέσα από την Southern Fried Records, τη δισκογραφική του Norman Cook, πασίγνωστου ανά την υφήλιο ως Fatboy Slim.
"I wanna be traaaash" επαναλαμβάνει ο Carter στο καταιγιστικό εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Sleazy φωνητικά, δυνατά τύμπανα και alternative ριφάκια χτίζουν σταδιακά, τον πιο upbeat, dance-rock ύμνο της περασμένης χρονιάς. New Order-ίζων το "Frustration", όπως ακριβώς και το "Sirens", φανερώνουν τις new wave αγάπες των παιδιών. Το techno-dance "Fire" ανεβάζει στροφές ενώ το ιδιοφυές "Divebomb" συναγωνίζεται επί ίσοις όροις τις καλύτερες στιγμές των Daft Punk. Κομματάρα! Το δυναμικό funky μπάσο του robot-rock "Blackout" είναι όλα τα λεφτά και σε ίδιο groovy βρωμο-disco ρυθμό συνεχίζει το "Muzzle#1". Στο εφευρετικό, πιασάρικο "Sister Siam" κάνουν επίδειξη παίζοντας με τα Nintendo τους και το άλμπουμ κλείνει με το "Dubsex" το οποίο μαζί με το "Save My Soul" αποτελούν τις γλυκανάλατες στιγμές του άλμπουμ.
Manchester. Η πόλη η οποία είναι πλέον γνωστή περισσότερο απ' τον Κριστιάνο Ρονάλντο παρά από τους Hollies, τους Buzzcocks, τους Joy Division, τους Smiths, τους Charlatans και τα υπόλοιπα αστέρια της πάλε ποτέ ένδοξης μουσικής της σκηνής. Σ' αυτή τη σκηνή, που περίπου εδώ και μια 15ετία παρακμάζει, οι Whip, αντιστάρς εκ φύσεως, χωρίς ιδιαίτερα μουσικά προσόντα, χωρίς φανφάρες και διαφήμιση, κάνουν ένα δυναμικό ντεμπούτο φέρνοντας στο προσκήνιο ένα μουσικό είδος που κι αυτό δείχνει ξεθωριασμένο τελευταία. Τι άλλο θα έπρεπε να περιμένουμε δηλαδή; Μπράβο τους!
