D

Εικόνα πρώτη: τα μετέπειτα μέλη των White Denim βλέπουνε στην τηλεόραση αφιέρωμα στο Woodstock και τους συνεπαίρνουν οι φαβορίτες και οι τριφωνίες των Crosby, Stills and Nash.

Εικόνα δεύτερη: ο Τάουμπ αντιστέκεται καλά σε πείσμα των προγνωστικών (κοντός και άσπρος απέναντι σε ψηλό και μαύρο), σε μπασκετικό μονό στα 21 απέναντι στον Φόρμαν, στο δημοφιλές House MD υπό τους ήχους του Grounds of divorce. Επιτυχία; Μπορεί. Ουσία; Εξαρτάται από μια μεριά το ακούει κανείς.

Το σίγουρο είναι ότι φέτος, η τεξανή τετράδα έβγαλε τον πιο διασκεδαστικό της δίσκο. Αν συνυπολογιστεί ότι δυο στα τέσσερα μέχρι τώρα άλμπουμ τους τα έχουν βγάλει με αυτοέκδοση, αλλά και ότι το D διαρκεί κάτω από 40 λεπτά, διάρκεια σχεδόν βινυλίου, τότε οι ρετρό παραβολές είναι αναπόφευκτες.

Φτάνει όμως να κάνεις δίσκο τις παιδικές σου παραστάσεις με τον μπαμπά σου να σε κοιμίζει με Crosby, Stills, Nash and Young, για να κερδίσεις την ουσία που λέγαμε; Σίγουρα όχι.

Όπως και να'χει όμως, οι White Denim το ελέγχουν. Η μουσική τους είναι πιο περίπλοκη από μετεφηβικό ξεκαύλωμα στιγμιαίου ταλέντου ή από απλή αντιγραφή ειδώλων. Έχει όμως φαρδιά πλατιά την υπογραφή μιας περασμένης χρονολογίας, προφανώς από επιλογή της μπάντας. Παράγουν έναν ήχο που θα μπορούσε άνετα να εξεγείρει νοσταλγικούς συναισθηματικούς διακόπτες σε πολλούς ακροατές, αλλά και την ακατάσχετη μανία σε άλλους, να τους διαολοστείλουν, γιατί δεν είναι αρκετά ρηξικέλευθοι.

Πάντως, το παλεύουν αρκετά και στους στίχους. Λίγο απογειωμένοι, αρκετά αλληγορικοί, κάμποσο αυτοσαρκαστικοί και ενίοτε, ψιλοκατεστραμμένοι και βγαλμένοι από τα προσωπικά τους ημερολόγια. Στο πέρασμα των χρόνων πάντως, τα καθαρά φωνητικά και τα παιχνιδιάρικα κιθαριστικά δεν πρόδωσαν ποτέ κανέναν.

Γενικώς, οι White Denim δεν την αξίζουν την ευκολία. Ούτε τώρα που είναι καλοί, ίσως και στο peak τους, ούτε αν συνεχίσουν στο ίδιο τριπάκι που μάλλον, θα ξεθωριάσει σε κάποιον κοντινό επόμενο δίσκο.

Τώρα όμως, που είναι και της μόδας η εφεδρεία, αν πιστεύετε ότι οι Black Keys περνάνε σιγά σιγά από την κατηγορία "συγκρότημα που βγάζει νέο δίσκο και κατουριέμαι από τη χαρά και την αγωνία μου" στην κατηγορία "συγκρότημα που σέβομαι και θέλω να τους δω ζωντανούς κάποτε, αλλά δεν στήνομαι και στην ουρά για το cd τους", τότε η τεξανή τετράς μπορεί και να είναι αυτό που αναζητάτε για ένα μουσικό φλερτάκι με σοβαρότερες προοπτικές.