Perfect Dark + Strength
Δύο δίσκοι από την indie pop ονειροχώρα σε παράλληλη/συγκριτική ακρόαση. Του Γρηγόρη Λάσκαρη
Τι κοινό έχουν το ‘Perfect Dark’ των White Shape και το ‘Strength’ των Bad Heaven Ltd; Εκεί που συνήθως σχηματίζω άποψη σε δύο λεπτά, για αυτούς χρειάστηκε να τους ακούσω 3 φορές τον καθένα για να καταλήξω σε συμπέρασμα. 3 φορές χωρίς καν να ξέρω αν αυτό που ακούω αξίζει τον κόπο.
Και εξηγούμαι: και οι δύο οι δίσκοι δυσκολεύουν τον ακροατή επειδή εκπέμπουν μεικτά σήματα. Δεν ανήκουν στους καλλιτέχνες που ταιριάζουν τις επιρροές τους και παράγουν ένα ενιαίο χαρακτηριστικό ηχόχρωμα. Αντίθετα και οι White Shape και οι Bad Heaven Ltd αποτελούν μπάσταρδες καταστάσεις όπου τα στοιχεία της επιμιξίας παραμένουν ακόμα ανεξάρτητα μεταξύ τους και σε δυσκολεύουν. Κάτι σαν τη διζωνική λύση της Κύπρου. Δεν αναμείχθηκαν, δεν συγχωνεύτηκαν, ακούγονται πότε το ένα και πότε το άλλο αλλά συνήθως όχι μαζί. Αυτό είναι κακό, επειδή σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες δε μπόρεσαν να οικειοποιηθούν τις επιρροές τους.
Ένα άλλο σημείο που ενώνει τους δύο δίσκους είναι ότι το πρώτο από τα δύο συστατικά που έχουν ρίξει στην κατσαρόλα είναι το ίδιο, η κατάρα της σύγχρονης μουσικής: η dream-pop των Beach House που έχει επιμολύνει το 90% του σύγχρονου alternative. Πριν αρχίσω να βρίζω από την πρώτη κριτική μου, καλύτερα να δούμε τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους και πώς αυτά συγκρίνονται και τελικά τελικά, ποιός δίσκος είναι καλύτερος και γιατί.
1. Το έτερον ηχητικό συστατικό των White Shape είναι η νεοψυχεδέλεια και μάλιστα σε heavy έκδοση. Όχι ότι το ‘Perfect Dark’ είναι αμιγώς ψυχεδελικό. Ποπίζει, συνθποπίζει, σουγκεΐζει, όμως ο σκληρός ηχητικός/ερμηνευτικός πυρήνας του φέρει την μακρόσυρτη υπνωτική κιθαριστική σφραγίδα της ψυχεδέλειας. Όσον αφορά τους Bad Heaven Ltd, το δεύτερο συστατικό τους είναι το heavy indie με χαρακτηριστική τη στάμπα των αναβράζουσων κιθάρων (ακούστε το “Cross” και το “Bed” και θα καταλάβετε). Μιλάμε για βαρβάτο φαζ που ακολουθεί ή προηγείται ήρεμων νερών και μετατρέπει indie νιάου νιάου χαζοτράγουδα σε ευάκουστα τραγούδια με αποκορύφωμα το Θεϊκό “Almost" που με τα βιολιά του σε μεταφέρει στη χώρα των μεγάλων συγκινήσεων που κατοικούν οι Arcade Fire. Πρόσβαση σε αυτόν τον τόπο διεκδικούν και οι White Shape (κοίτα Νο 4)
2. Παρά τον κιθαριστικό βρασμό (ή μάλλον εξ αντιδιαστολής και εξ αιτίας του), κατά μέσον όρο οι Bad Heaven Ltd είναι πιο ήρεμοι. Φλερτάρουν με πιο cool καταστάσεις που κάπου θα μπορούσαν να θυμίσουν καθεστωτικές δυνάμεις, όπως τους Bon Iver (ακούστε πχ το “Stick Around”, το λαφαζανικό/αντιιδιοκτησιακό “100” και το “Forever”, τρία χαρακτηριστικά τρυφερά indie τα οποία αντικαθιστούν επάξια κάθε Lexotanil και Xanax στο σπίτι σας). Από την άλλη μεριά οι White Shape προσπαθούν πιο σκληρά να μας κρατήσουν ξύπνιους και μερικές φορές το καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία μέχρι που να αποφασίσουν να βάλουν (πχ με το zzzzzzz “Relativity”) τα φωνητικά της Kayla Hall να μας στείλουν στην κοιμισμένη νεραϊδοχώρα των 70s. Είναι απαραίτητα κακό αυτό; Όχι, ιδίως όταν συνοδεύεται από σφιχτές μπασογραμμές, σφριγηλές (κατά διαστήματα hard) κιθάρες και πολυεπίπεδες συνθέσεις. Αν είναι του γούστου σας τα πλούσια progressive ηχητικά τοπία, τότε οι White Shape είναι η μπάντα σας. Αν από την άλλη προτιμάτε αφαιρετικά και λιτά ηχοχρώματα θα ψάχνετε με τον φακό.
3. Επιρροές: αν εξαιρέσουμε τους ακατονόμαστους* οι White Shape προσπαθούν ώρες ώρες να μοιάσουν στους Breeders (ακούστε το ωραίο “Tumbleweed”) αλλά έχουν τόσο σφιχτά άντερα που τελικά η σύγκριση προκαλεί εκνευρισμό. Η σύγκριση που πραγματικά μπορεί να τους αποδώσει ταυτότητα είναι αυτή με τους Cocteau Twins (σγχώρα με Θεέ μου για τη βλασφήμια): θέλετε να ακούσετε την Elizabeth Frazer σε hard καταστάσεις με έντονα προβλήματα δυσκοιλιότητας, ε ακούστε White Shape. Τόσο μάταιη προσέγγιση που τρώνε συνέχεια χώμα με εξαίρεση το “Autumn Red” που προκαλεί ανατριχίλες. Όσον αφορά τους Bad Heaven Ltd τα είπαμε: όταν ζωγραφίζουν indie τοπία μου θυμίζουν κάτι από Justin Vernon, όταν αρχίζουν τα φαζαρίσματα βράζουν κατά τρόπο μοναδικό!
4. Ποιοι είναι καλύτεροι; Θα προτιμήσω το πηχτό συντηρητικό πλιγούρι των White Shape, όχι μόνο επειδή μικρός άκουγα King Crimson, αλλά επειδή ο δίσκος περιέχει το μεγαλειώδες 8λεπτο (ήμαρτον ρε, 2020 είμαστε) “Worm”. Με αυτό το τραγούδι ρίχνουν μια κωλιά στους Bad Heaven Ltd και τους γκρεμάν από τους πρόποδες του βουνού στην κορυφή του οποίου ζουν(-σαν) οι Arcade Fire.
5. Conclusion: 7 στα 10 επιεικώς και στους δύο και την επόμενη φορά να έρθετε με τους κηδεμόνες σας (άντε τώρα να εξηγώ στον μπαμπά Robert Fripp...).
- - -
* Beach House
