A ghost is born
Είναι από εκείνες τις βραδιές που όλοι οι φίλοι σου έχουν βγει και η καλύτερη επιλογή σου είναι να κάτσεις μόνος στο σπίτι. Είσαι λίγο κουρασμένος και δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις κάποιο βιβλίο, αλλά δε θέλεις και να πας για ύπνο από νωρίς. Ανοίγεις την τηλεόραση.
Στην κρατική έχει πολιτική συζήτηση με καλεσμένους Παναγιωτόπουλο, Πάγκαλο και Κανέλλη. Κάθεσαι λίγο και χαζεύεις για να δεις πόσα λεπτά θα αντέξει η τελευταία πριν ανάψει τσιγάρο και αρχίσει να φυσάει επιδεικτικά τον καπνό στις μούρες των δίπλα της. Στο Mega και στον Antenna έχει σήριαλ, βλέπεις λίγες σκηνές και αισθάνεσαι τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να παθαίνουν ατροφία (αλλά λες, πάλι καλά που δεν έπεσα πάνω στο "Πριβέ"). Στον Alpha έχει Candid Camera. Ανατριχιάζεις από τις κρυάδες και αναρωτιέσαι γιατί εν έτει 2004 ο Μαστοράκης έχει ακόμα δικαίωμα να εισάγει "χιούμορ" από την Αμερική. Στον Star παίζει ταινία με ξύλο και αυτοκίνητα να κυνηγιούνται. Σε ένα άλλο ξεχασμένο κανάλι, εξελίσσεται ένα τηλεπαιχνίδι όπου πρέπει να βρεις ποια διαφορά έχουν μεταξύ τους δύο φωτογραφίες, για να κερδίσεις 10.000 ευρώ. Απορείς αν είναι στημένο ή αν όλοι αυτοί που τηλεφωνούν πάσχουν πράγματι από δρυμεία στραβομάρα και λένε ό,τι τους κατέβει. Αλλάζεις ξανά τα κανάλια. Περνάει καμιά ώρα έτσι. Για την ακρίβεια, 1 ώρα και 7 λεπτά, όσο, δηλαδή, διαρκεί το album των Wilco.
Αν και πιστεύω ότι το υπονοούμενο ήταν σαφές, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι το νέο album των Wilco είναι στάσιμο, βαρετό και ανούσιο. Υποθέτω ότι το συγκρότημα ήθελε να ηχογραφήσει κάτι εσωτερικό, χωρίς χιτάκια, κλπ κλπ, αλλά γεγονός είναι πως το "A Ghost Is Born" είναι ένα καλοσυσκευασμένο σχεδόν-τίποτα. Οι Wilco δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως είχαν τις καλύτερες προθέσεις, και είναι προς τιμή τους που δεν αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο γεμάτο με radio-friendly κομμάτια, αλλά από την άλλη, το να θάβουν τις όποιες καλές ιδέες τους μέσα σε ένα τέτοιο ομιχλώδες σκηνικό σαν κι αυτό του νέου τους δίσκου είναι μια τακτική που δύσκολα αξιώνει εύσημα. Και σίγουρα οι καλές ιδέες δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν, μόνο που η κιθαριστική έξαρση του "Spiders (Kidsmoke)" διαρκεί το διπλάσιο χρόνο από όσο θα έπρεπε, ενώ το πρώτο πραγματικά γερό τραγούδι είναι αυτό με το νούμερο 7, κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι όντως καλό ή αν σου φαίνεται καλό επειδή κατάφερες να μείνεις ξύπνιος στο μισάωρο που προηγήθηκε. Kατά τα άλλα, το "Company In My Back" είναι ίσως η καλύτερη σύνθεση του album - ένα κομμάτια στα χνάρια του κορυφαίου "How To Fight Loneliness", ενώ στις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές συγκαταλέγεται και ο επίλογος "The Late Greats", αν και είναι μάλλον λίγο για να αποζημιώσει για την άκρατη ηχητική φλυαρία του δεκαπεντάλεπτου "Less Than You Think" (το οποίο ενδεχομένως στο μεγαλύτερο μέρος του να παίζει το ρόλο "κενού" πριν από bonus track, αλλά και πάλι, εδώ το sequence δεν έχει καμιά λογική).
Και είναι κάπως ειρωνικό πως το προηγούμενο album τους είχε απορριφθεί ως "μη εμπορικό" από την Reprise. Το "A Ghost Is Born" κάνει τον προηγούμενο δίσκο των Wilco να ακούγεται τόσο πιασάρικος όσο οι πρώτοι δίσκοι της Kylie. Και μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τους ανθρώπους της Reprise να αναστενάζουν με ανακούφιση ακούγοντας το νέο album, λέγοντας κάτι σαν "ευτυχώς τους διώξαμε εγκαίρως!".
Κι αν η γνώμη της Reprise είναι γραμμένη στα μέρη του σώματος των μελών του group όπου δεν πιάνει μελάνι, δε συμβαίνει το ίδιο και για τη γνώμη των οπαδών τους. Το "A Ghost Is Born" είναι προορισμένο να τους διχάσει: δεν αποκλείεται κάποιοι από τους φανατικότερους να εντοπίσουν κάποια ευεργετική ουσία σε μερικές από τις συνθέσεις αυτού του δίσκου, οι περισσότεροι όμως θα σταθούν μάλλον αμήχανοι μπροστά στο νέο υλικό. Και για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα της τηλεόρασης, είναι σα να βλέπεις ένα σοβαρό ντοκιμαντέρ στη ΝΕΤ και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι σε ενδιαφέρει και σου αρέσει, ενώ παράλληλα τα σαγόνια σου κοντεύουν να ξεκολλήσουν από τα χασμουρητά.
