Γιατί μ' αρέσουν οι Wilco: Γιατί στο άλμπουμ με την καμήλα ξεκινάνε με ένα "ύπουλο" και νυσταγμένο ριφάκι στην κιθάρα και φωνητικά διασταυρωμένου Elvis Costello με τις λιγότερο μαστουρωμένες στιγμές των Velvet. Γιατί κάποτε συνεργάστηκαν με τον Billy Bragg αλλά δεν τον παντρεύτηκαν κιόλας. Γιατί, παρά τη μελωδία και το χαμηλό προφίλ, δεν ξέχασαν ποτέ ότι τα πετάλια που έχουν μπροστά τους δεν είναι γκάζι-αμπραγιάζ αλλά παραμορφώσεις και εφέ για τις κιθάρες. Γιατί οι συνθέσεις τους είναι και κροσόβερ όπως το ομώνυμο του ομωνύμου φετινού δίσκου, είναι και εστέτ, όπως το Bull Black Nova, είναι και λυρικοαγαπησιάρικες (You and I), χωρίς όμως να σκοτώνουν διαβητικό από την πρώτη μπουκιά. Γιατί έχουν και τραγουδάρα (I'll fight), πιασάρικη και εμπορική και έξυπνη και μελωδική και χαριτωμένη. Γιατί επίσης δεν διακυβεύουν το στυλάκι τους και παίζουν τη μουσική που δεν σου ξυπνάει την ανάγκη να μάθεις αν όλα πάνε καλά στην προσωπική τους ζωή, τι λογής φάτσες έχουν, τι ώρα ξυπνάνε κ.λπ. Γιατί βγάζουν το σωστό φετινό κοστελικό δίσκο, αφού ο κανονικός Έλβις δεν τα κατάφερε στην ετήσια παραγωγή όπως και οι ελιές στους Γαργαλιάνους (είναι λίγο σουφρωμένες). Γιατί ικανοποιούν τον μικροαστό που μένει σε ρετιρέ στο κεφάλι μου και του χτυπάω το πάτωμα (το ταβάνι όπως κοιτάω εγώ) με το σκουπόξυλο, όταν γίνεται πολύ συντηρητικός. Γιατί άμα αρρωστήσω χτύπα ξύλο, θα ακούω Wilco the album για να αισθάνομαι καλύτερα, μπας και γλυτώσω από τα πολλά παυσίπονα.
Γιατί βαριέμαι τους Wilco: Γιατί μετά από ένα μήνα ακροάσεων περίπου, ακούω ολόκληρο μόνο το I'll fight. Γιατί ψιλοβαρέθηκα με τα ψιλοδιακριτικά, ψιλοπολιτισμένα, ψιλοκουλτουριάρικα και στην πραγματικότητα περιμένω κάτι που θα βρωμάει από χιλιόμετρα, που θα καταστρέφει αυτιά και να κάνει ενέσεις καφεΐνης στο ροκ εντ ρολ. Γιατί άμα αρρωστήσω χτύπα ξύλο, θα ακούω Wilco the album για να αισθάνομαι καλύτερα, μπας και γλυτώσω από τα πολλά παυσίπονα.
Τα καλά στο τέλος είναι περισσότερα από τα κακά. Άρα σε τελική ανάλυση, οι Wilco μ' αρέσουν.