Ceremony of innocence
Τελικώς, πάντα θα βρίσκονται αφορμές για εφήμερους δανεισμούς από τον παραμυθένιο κόσμο των παιδιών και της φαντασίας τους. Και όπως έκανε κάποτε ο Lewis Carroll γράφοντας την ‘Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων’, μπορεί να τον μεταμορφώνουμε, ακόμη και καταχρηστικά ενίοτε, αλλά αυτό που σε κάθε περίπτωση δεχόμαστε a priori είναι πάντα το ευγενικό πνεύμα των ξωτικών, το οποίο ουδέποτε νοιώσαμε ως βίαιο ή απειλητικό.
Οι Will-O-The Wisp από το σχηματισμό τους στην Αθήνα του 1997 και μέχρι σήμερα, όπως διαπιστώνουμε με το τρίτο τους full-length album που έχουμε εδώ, δεν αναζητούν το διαφορετικό, αλλά απλώς διεκπεραιώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το παραμυθένιο δεδομένο. Κάθε νεώτερη εμπειρία τους χαρτογραφείται και βυθίζεται τόσο πιστά στη φαντασμαγορική του καλειδοσκοπική αύρα που γίνεται μια ταυτισμένη, ομοιοπαθητική είσοδος προς αυτό. Ακολουθώντας πάντοτε τις αισθητικές φόρμες του progressive και ψυχεδελικού rock, το συγκρότημα ταξιδεύει σε μια άλλη, μαγευτική εποχή.
Κυκλοφορημένο στη δική τους εταιρεία και με ένα αξιοθαύμαστο συνολικό design από τη Melanie Merges-Dimitriou, η οποία παρεμπιπτόντως έχει επιμεληθεί και το πολύ καλό αισθητικά site της μπάντας, το ‘Ceremony Of Innocence’ ξεδιπλώνει τα κρυφά του μυστικά από το artwork ακόμη, μια καλαίσθητη κασετίνα σε μέγεθος single των επτά ιντσών που μέσα της βρίσκεται σε θήκη το digipack cd.
Αυτό το νέο album των Will-O-The Wisp μάλλον δεν είναι ανώτερο από το προηγούμενό τους. Παραμένει εντούτοις μια σοβαρή και ώριμη μουσική πρόταση και αναδεικνύει ξεκάθαρα το πολύ καλό συνθετικό και εκτελεστικό επίπεδο που έχει φτάσει το συγκρότημα σήμερα, του οποίου αν θέλουμε να του δώσουμε ένα στίγμα στη σύγχρονη εγχώρια σκηνή, αυτό θα είναι σε ένα πεδίο που δεν έχει άλλον αντιπρόσωπο - ανάμεσα στους Purple Overdose και Into The Abyss, δηλαδή. Και αυτό εκλάβετέ το ως το πιο σημαίνον από τα προσόντα του.
Το ‘Shadows of daylight’, με συμφραζόμενα μπάσο και όργανο στην εισαγωγή που δεν σε αφήνουν σε ησυχία, είναι σίγουρα από τα σπουδαιότερά τους τραγούδια στο παρόν, μαζί με το ‘The rabbit under teardrop’s shade (of Alice)’, αμφότερα με πολύ εκφραστική ερμηνεία. Οι αξίες τους όμως δεν εξαντλούνται τόσο εύκολα σε μόλις δύο συνθέσεις. Και ένα τέτοιο group στη μεστή φάση του χρειάζεται αυτό το ιδιαίτερο χρώμα, το κάτι, που δίνουν στα τραγούδια του οι ολούθε μικρές και ανοιχτές ιδέες. Όπως η έναρξη με καθαρό και μόνο το πιάνο, με σαφή διαστήματα και ελαφρότητα στον ήχο, του ‘A William Blake’s song’, ένα τραγούδι με άμεσες αναφορές και επιρροές από την παλιά βρετανική folk (δεν είναι η πρώτη φορά εξάλλου που ο προφητικός λόγος του William Blake εκφράζεται με τέτοιες φόρμες). Όπως πάλι η αλλαγή μετά τα δύο πρώτα λεπτά στο ‘The reaper’s paper boat’, με το βάδισμα μπάσου και τύμπανων και το όργανο σε πρώτο ρόλο. Όπως η μπαρόκ ατμόσφαιρα στις πρώτες στροφές του ‘Hew a dream in the twilight’ και το εξαιρετικό κιθαριστικό σόλο, το αναμφίβολο coda προς το φινάλε του. Όπως το instrumental ‘Fairies waltz’ που κλείνει το album. Όπως τέλος το χρώμα που προσδίδουν οι μεταλλικοί τόνοι του φλάουτου στα περισσότερα των οκτώ tracks.
Νομίζω πως το είπαμε ήδη στο ξεκίνημα, αλλά θα το επαναλάβουμε και κλείνοντας. Οι Will-O-The Wisp είναι μια ουσιαστική αφορμή για μια περιπλάνηση σε έναν παραμυθένιο, αθώο κόσμο. Και οι εικόνες που σου ανοίγουν με τους στίχους και τη μουσική τους έχουν δύναμη και συχνά γίνονται άδολα μεθυστικές και συναρπαστικές. Θεωρώ ότι είναι ευτύχημα που η αυτοδιαχείριση αποκτά σήμερα τέτοιους πρεσβευτές. Συνολικά για όλες τις (ψυχεδελικές) προθέσεις, εξωμουσικές και μη, συν μισός βαθμός στο...
