Paper covers stone
Οι (ο) Willard Grant Conspiracy ανήκουν σε πολλές κατηγορίες και υποκατηγορίες συγκροτημάτων: Πρώτον, στην ομάδα συγκροτημάτων με ονοματεπώνυμο. Αυτό δεν αντιστοιχεί σε μέλος της μπάντας, αλλά στο δρόμο στον οποίο ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο, όπως μόνο το Mic και ο Θάνος Σταυριανάκης έχουν αποκαλύψει. Δεν υπάρχει Willard Grant κυρίες και κύριοι. Υπάρχει όμως ο Ρόμπερτ Φίσερ που έχει απομείνει μόνο βασικό και αμετακίνητο μέλος της μπάντας. Δεύτερον, ανήκουν στην υποκατηγορία συγκροτημάτων με τη λέξη Conspiracy στον τίτλο τους, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η σχέση που έχουν με τους άλλους της σέχτας, Σουηδούς International Noise κ.λπ, κ.λπ.
Μια ακόμη υποκατηγορία στην οποία ανήκουν και αποτελούν ένα από τα τελευταία μέλη της, είναι "συγκροτήματα χαμηλού προφίλ που δεν ανακάλυψαν όσοι ντύνουν το σάουντρακ της '10ης εντολής' και του 'Κόκκινου κύκλου'". Μη γελιέστε όμως, δεν πρόκειται για πιο χαρούμενους 16 Horsepower. Οι WGC έρχονται σε λίγες μέρες στην Ελλάδα και έρχονται με καινούργιο δίσκο, ο οποίος τους βάζει στην υποομάδα "δίσκοι με τίτλο παιδικού παιχνιδιού", αλλά και σε εκείνη των συγκροτημάτων που κυκλοφορούν ακόμη δουλειές τους (και) σε βινύλιο. "Paper covers stone" λέγεται το καινούργιο χειροτέχνημα (γιατί περί αυτού πρόκειται) της παραδοσιακής μουσικής βιοτεχνίας που διευθύνει ο Ρόμπερτ Φίσερ και κατά καιρούς συνεργάζονται μαζί της διάφοροι μουσικοί. Αυτό το στοιχείο, τους κατατάσσει αυτόματα σε άλλη μια κατηγορία: "Συγκροτήματα στα οποία συμμετέχει ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος ο Στιβ Γουίν". Αυτό φυσικά, κάθε άλλο παρά κακό είναι.
Το Paper Covers Stone είναι μείγμα κυρίως παλιών και δύο νέων τραγουδιών της μπάντας. Εδώ υπάρχει μια εκτέλεση του Soft hand, λιγότερο Dream Syndicate από αυτή του Regard the End, αλλά εξίσου εξαιρετική, υπάρχει και μια του No such thing as clean καλύτερη από αυτή στο Flying Low. Υπάρχει επίσης μια αναθεωρημένη και κάπως μινιμαρισμένη έκδοση του Ghost of the girl in the well. Υπάρχει επίσης διασκευή στο The ocean doesn't want me του Τομ Γουέιτς, ενώ τα δύο καινούργια τραγούδια είναι, κατά σειρά αρεσκείας, το Scars και το Preparing to fall. Επίσης, σε κάθε άλλη περίπτωση, το Paper covers stone θα ήταν το λάθος άλμπουμ για πρώτη γνωριμία με συγκρότημα, γιατί το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν "καλοί παραδοσιακοί αμερικάνοι folksters". Παρότι ο Φίσερ είναι φανατικός ακροατής της κάντρι, οι δίσκοι των WGC είναι πολυδιάστατοι.
Σε ποια κατηγορία δεν ανήκουν οι WGC; Σε εκείνη των "μονογονεϊκών" συγκροτημάτων που δεκαπέντε χρόνια μετά τη δημιουργία τους μοιάζουν υπερβολικά στον αρχηγό τους και μόνο αυτόν και φτιάχνουν δίσκους που στην καλύτερη περίπτωση, είναι αξιοπρεπείς. Οι WGC είναι μεν μια αυστηρά αμερικάνικη μπάντα, με αμερικάνικο ήχο και αμερικάνικο αξάν, αλλά οι δουλειές της, όπως και το Paper covers stone, είναι στολιδάκια που το ροκ εντ ρολ καλά θα κάνει να τα βάζει στη βιτρίνα του. Και επιτέλους, ποιο συγκρότημα ξεκινάει να φτιάξει greatest hits δίσκο και αλλάζει όλα του τα τραγούδια ξαναπαίζοντάς τα;
