Την αντανάκλαση από την λάμψη των συμπολιτών τους δέχτηκαν οι Wolf Parade, καθώς είχαν την τύχη να βρίσκονται πολύ κοντά στο επίκεντρο των έντονων αλλά και πολύ εστιασμένων προβολέων που έλουσαν τους Arcade Fire. Έδωσαν έτσι τροφή σε όσους "ανακάλυψαν" ξαφνικά την καναδική σκηνή, έπρεπε όμως να δικαιώσουν και τον -μεγάλο- θόρυβο που έγινε σε αναμονή της πρώτης αυτής ολοκληρωμένης δουλειάς τους, θέση δύσκολη στην οποία τους έφερε η δημόσια προτίμηση των προαναφερόμενων αλλά και τα δύο ενδιαφέροντα ΕΡ που είχαν προηγηθεί.
Καθοριστικό ήταν οπωσδήποτε και το ενδιαφέρον που έδειξε κάποιος κος Isaac Brock παίρνοντας τον ήχο τους στα έμπειρα χέρια του και, μπορούμε να φανταστούμε πως αισθάνθηκαν οι τέσσερεις νεαροί μοντρεαλίτες στην κηδεμονία ενός από τα ινδάλματά τους, ακόμη περισσότερο αν συνεργαζόταν στην παραγωγή και ο David Byrne, το έτερο πρότυπό τους δηλαδή όπως φανερώνει χωρίς αναστολές το 'Apologies'.
Εξαιρετικές οι συστάσεις λοιπόν και καθόλου ευκαταφρόνητες οι επιρροές, που κάνουν τραγούδια όπως την επική υποδοχή του 'You Are A Runner' ή τα ενεργητικά 'Dear Sons', 'I'll Believe In Anything' ν' ακούγονται σαν την ευδιάθετη συνεύρεση του ακατέργαστου ήχου των Modest Mouse παρελθόντων εποχών με την νευρική pop των Talking Heads. Στρεβλή pop, χωρίς βέβαια την ιδιοσυγκρασία των παραπάνω, ζωντανή κι ευκίνητη όμως καθώς η απουσία στερεής ρυθμικής βάσης (το μπάσο λείπει ενώ τα drums είναι μονοδιάστατα) δίνει την δυνατότητα στους δύο παράφορους frontmen να κατευθύνουν ανάλογα με τις διαθέσεις τους το συχνά αξεδιάλυτο αλλά εύθραυστο lo-fi σύμπλεγμα αποσπασματικών riffs, πιάνου και synth-ετικών θορύβων και να παρασέρνουν με τις σκελετικές, απογυμνωμένες από εύκολο συναισθηματισμό μελωδίες τους.
Σχεδόν ανταλλάξιμοι στο μικρόφωνο οι Spencer Krug και Dan Boeckner ισομοιράζουν την παρουσία τους εδώ, με τον πρώτο να προτιμά όπως φαίνεται τα πιο αιχμηρά κι ανήσυχα μονοπάτια όπως τα προαναφερόμενα ή το επίσης ενδιαφέρον 'Grounds For Divorce'. Στον δεύτερο όμως ανήκουν οι κορυφαίες μάλλον στιγμές που καταφέρνουν να συγχωνεύσουν με ομοιογένεια όλα τα παραπάνω, όπως η ορμητική και έξυπνη pop του 'It's A Curse', το πιο uptempo 'Shine A Light' που γνέφει στους Arcade Fire και φυσικά η νευρική αλλά moody, σχεδόν ακουστική και άμεσα εθιστική μπαλάντα του 'Modern World'.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλα ('We Built Another World') που μοιάζουν να έμειναν έξω απ' το 'Lonesome Crowded West', συνολικά όμως οι Wolf Parade προσφέρουν ενεργητικό fun και η εναλλακτική pop πρότασή τους είναι ενδιαφέρουσα όσο κι ευπρόσδεκτη στο σημερινό μονότονο τοπίο. Σε αντίθεση βέβαια με τους διάσημους συμπολίτες, ο δικός τους ορίζοντας παραμένει στενός και μονοχρωματικός ώστε από τα μισά περίπου του 'Apologies' να δημιουργείται η αίσθηση της ομοιομορφίας. Κι έτσι όμως, οι Wolf Parade ουδόλως απογοητεύουν στην πρώτη τους αυτή εμφάνιση και, πρόκειται μάλλον για την σπάνια περίπτωση όπου πίσω από τον καπνό των συνασπισμένων δυνάμεων του hype υπήρχε τελικά και φωτιά, παρότι βέβαια δικαιώθηκαν πάλι όσοι διάλεξαν ένα μέγεθος μικρότερο για το καλάθι τους.