Fain

Σε πρόσφατη συνέντευξη τους οι Sparks ομολογούν ότι στην πρώτη φάση της καριέρας τους (οπότε και είχαν πλαισιωθεί από Άγγλους μουσικούς και μετοικήσει και στην Αγγλία για ορισμένο διάστημα) είχαν πιστέψει και οι ίδιοι ότι είναι όντως μία ροκ μπάντα καθαρόαιμων Άγγλων, παρότι η καταγωγή των αδερφών Mael δεν είναι απλά από τις Η.Π.Α., αλλά από την πόλη που αντιπροσωπεύει όσο καμία άλλη το κενό του αμερικάνικου ονείρου και την τάση παρακμής αυτού ακόμη και όταν πραγματοποιείται (L.A.). Garage αναβιωτές σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από τη Θεσσαλονίκη, μέχρι πόλεις της Ιαπωνίας που δεν έχουμε ακούσει ποτέ, τυπικά και μόνο διατηρούν κάποια σχέση με τον τόπο καταγωγής τους, αφού επιμένουν να ντύνονται και να συμπεριφέρονται ως μία ιδιόμορφα παγκοσμιοποιημένη μειονότητα. Συνεπώς, μπορούμε να θεωρήσουμε ως απόλυτα φυσιολογικό γεγονός το ότι οι πρωτευουσιάνοι- Λονδρέζοι Wolf People, εύλογα πήραν την απόφαση να τα "μαζέψουν" για αρκετό καιρό για κάποια βρετανική επαρχία, προκειμένου μέσα από την επαφή τους με λιβάδια, αγροκτήματα και πιθανόν κτηνοτροφικές εργασίες, να προσδώσουν στο νέο τους άλμπουμ, την αυθεντική βουκολική αίσθηση, που μόνο η Βρετανική επαρχία μπορεί να τους προσφέρει, καθώς είναι αμφίβολο το αν γνωρίζουν την Ρούμελη.

Το Fain είναι μια σχεδόν πειστική επιβεβαίωση του ισχυρισμού ότι (δήθεν) δεν θα άξιζε ποτέ να ασχοληθούμε με οτιδήποτε έχει επικρατήσει να αποκαλείται ως folk (ειδικά στην Αγγλία) αν δεν είχε περάσει από πάνω του ο οδοστρωτήρας που ονομάζεται rock. Από τις πρώτες -εντυπωσιακές ομολογουμένως- νότες του Empty Vessels, αυτό που θα ξεχωρίσει κάποιος είναι η στυλάτα ρετρό παραγωγή επάνω σε συμπαγείς, ογκώδεις και πρωταγωνίστριες κιθάρες. Ο Jack White θα έπρεπε να ντρέπεται, που ενώ ξοδεύει τόσο vintage χρήμα, τα πάντα του βγαίνουν άλλο τόσο πλαστικά και κυρίως σαν από δεύτερο και τρίτο χέρι. Οι τύποι εδώ με χειρουργική ακρίβεια καταλήγουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα, που πλέον δεν αφήνει για την πρωτοτυπία του (η οποία ως γνωστόν στο rock δεν έχει να κάνει με το ποιος είχε πρώτος την ιδέα), καμία από τις αμφιβολίες που είχαμε εκφράσει είτε στο Tidings LP, που συγκέντρωσε τα πρώτα τους single στις αρχές του 2010, είτε στο μάλλον μετριοπαθές Steeple αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά. Και το πιθανότερο είναι ότι ξοδεύουν πολύ λιγότερα.

Με την επιστροφή των "αυθεντικών" Black Sabbath να κολλάει αισθητικά στην τελευταία beta έκδοση του Photoshop που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει η εταιρεία που τους προμοτάρει, οι Wolf People αποτελούν την ιδανική επιλογή για τον άνθρωπο που θέλει το rock του να μην έχει περάσει τα δεινά του punk ή απλώς για αυτόν που μπούχτισε το punk και τα συν αυτώ και έψαχνε αφορμή να πάει και προς τα κάπου αλλού, όπως αρκετοί γύρω και εντός μας τελευταία.

Παρόλα αυτά έχουμε 2013 και μερικά πράγματα έχουν περάσει στο υποσυνείδητο, ακόμη και αυτών που συνειδητά αρνούνται επαφή με την εποχή. Συνεπώς, το φορτωμένο distortion σε τραγούδια όπως το Hesperus είναι κατά τι πιο οικείο στα αυτιά μας από ό,τι αντίστοιχο μπορούμε να βρούμε στην χρυσή τετραλογία των Black Sabbath, ενώ ακόμη και η αισθητική του λόγγου και του κάμπου, φιλτράρεται με μία προσεγμένη δόση βιολογικής καλλιέργειας, που δύσκολα τη συναντάς ακόμη και στις καλύτερες ηχογραφήσεις των Fairport Convention. Κοινώς οι Wolf People δεν είναι τόσο εκτός εποχής και τόσο παλιομοδίτες, όσο θέλουν να δείχνουν και ενδεχόμενα να ακούγονται, αλλά μπορούν και εστιάζουν ακόμη και στον ακροατή του σήμερα, που δεν καθοδηγείται από κύτταρα νοσταλγίας.

Επιπλέον, τα σημεία εκείνα της μουσικής τους που με μια πρώτη ακρόαση ακούγονται αορίστως τεχνικά και δημιουργούν την εντύπωση ότι υπηρετούν μία καλά οργανωμένη πορεία προς τον prog γολγοθά, αφήνουν τελική εντύπωση που περισσότερο υπακούει στις ανάγκες ενός jazz τρόπου μουσικής σκέψης, ειδικά ως προς τους ρυθμούς τους, που είναι πράγματι απελευθερωμένοι και δεν ακολουθούν την πομπώδη ημι-μιλιταριστική χλαπάτσα που συνήθως συναντάμε σε μεγαλόπνοα prog rock "αριστουργήματα". Στα φωνητικά τους είναι σχεδόν αλάνθαστοι και παρότι δεν μπορώ να διακρίνω αν αυτή είναι η αυθεντική εκφορά του λόγου τους ή αν έκαναν εντατικά μαθήματα folk ορθοφωνίας με ιχνοστοιχεία παλαίωσης, εν τούτοις είναι από τα συστατικά του δίσκου που απόλαυσα περισσότερο.

Από άλλο δρόμο, αλλά στο απολύτως ίδιο εύστοχο και απολαυστικό αποτέλεσμα, με την παραμόρφωση προσωπικότητας των Hexvessel, η αποκέντρωση στη μουσική πραγματικότητα συνεχίζεται και στο τέλος θα ψάχνουμε τον 'αγχωμένο αστικό ήχο' που ανέθρεψε γενιές και γενιές ακροατών με το κιάλι...