Tidings
Στο μνημειώδες βιβλίο (Βίβλο, καλύτερα) Our Band Could Be Your Life: Scenes From The American Underground 1981-1991 του Michael Azzerad αναφέρεται ορθά κοφτά ότι αυτοί που έχουν δισκοθήκη, θα έπρεπε να απαγορεύεται να φτιάχνουν συγκροτήματα. Απλά βαριέμαι να ψάξω ποιος το είπε και εξαιτίας ποιας μπάντας... Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το παραπάνω ρηθέν, δεν μπορεί να αρνηθεί μια κάποια δόση αλήθειας σε αυτό. Η "σε βάθος" γνώση αρκετές φορές είναι εχθρός της αυθεντικής έμπνευσης. Αρκετές άλλες πάλι, αποτελεί αιτία δημιουργίας εξαιρετικής μουσικής. Και στις δύο "αρκετές φορές" μπορείτε να εντάξετε ένα συγκρότημα όπως τους Yo La Tengo για παράδειγμα και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.
Στις αρχές του Οκτώβρη έχει προγραμματιστεί η κυκλοφορία του κατ' ουσίαν πρώτου κανονικού LP των Wolf People, που θα έχει τον τίτλο Steeple. Kαι στην περίπτωση τους όμως, αυτή εδώ η κυκλοφορία, που συγκεντρώνει πρώιμα singles και σκόρπιες ηχογραφήσεις της τετραετίας 2005-2009, έχω την αίσθηση ότι δίνει με πιο αυθεντικό τρόπο το στίγμα τους, έστω και αν δεν είχε συμπληρωθεί κατά τα χρόνια αυτά το σημερινό τους , συμβατικά ροκ line up, και τα πράγματα κινούνταν κυρίως γύρω από τον εμπνευστή και αρχηγό Jack Sharp. Περίπου όπως με τον Ariel Pink, που μόλις έξελίχθηκε σε "κανονικό" συγκρότημα άρχισε να ξεθωριάζει η εικόνα του. Ελπίζω ότι αυτή των Wolf People θα παραμείνει "καθαρή".
Κατά τον ίδιο τρόπο που ο Ariel Pink παίζει στα δάχτυλα late 70s - early 80s τρασαδούρα και ντισκοποπ αορίλα, ο Sharp είναι άριστος γνώστης της ψυχεδέλειας των 60s, παίζει στα δάχτυλα το βρετανικό blues και το πρωτόγονο αυτού folk και με ανακατεύει αυτά (και άλλα πολλά) κατά τρόπο που καθιστά απολύτως δυσχερές το να ξεχωρίσει κανείς τί είναι αυθεντική ηχογράφηση και τί όχι, τί αποτελεί δική του έμπνευση και τί δανεικό και αγύριστο. Μικρή σημασία έχουν όμως τελικά όλα αυτά. Το Tidings ακούγεται τελικά σαν μία ιδανική εισαγωγή στην εν ευρεία έννοια folk ψυχεδέλεια των περασμένων δεκαετιών σε νεότερα, αλλά και συνειδητά απέχοντα παλαιότερα, ακροατήρια.
Οι Wolf People είναι η πρώτη βρετανική μπάντα που εντάσσεται στο δυναμικό της Jagjaguwar και φροντίζουν να βροντοφωνάξουν την καταγωγή τους. Δεν θα στοιχημάτιζα τόσο εύκολα ότι οι πρώιμοι Genesis και οι Jethro Tull θα είναι το επόμενο must revival της indie σκηνής, σίγουρα όμως το μάλλον αρνητικό τους profile θα κερδίσει πόντους σε ένα τμήμα αυτής (στους Fairpont Convention κάτι θα "ακούμπαγα" πάντως). Μπλουζίστικες κλίμακες που καταλήγουν σε αναποδογυρισμένα tapes και ποιμενικά φλάουτα που ξεπηδάνε από πειραγμένες λούπες, αποτελούν πρώτης τάξεως "δούρειο ίππο" για να εισαχθεί η γενιά των 00s, που αναγνώρισε το post punk ως το δικό της classic rock, στην loud & clear αισθητική των Cream και ακόμη πιο πίσω στις απαρχές του βρετανικού blues. O Alexis περιμένει στη γωνία κ.λ.π. δηλαδή...
Σε όλη αυτή την καταιγίδα αναφορών και σταθερών, είναι -το ξαναλέω...- προφανές ότι ελάχιστα μπορεί να διακρίνει κανείς το που τελειώνει η ευφυία και που ξεκινάει η απάτη των Wolf Parade και ειδικότερα του Jack Sharp. Προσοχή όμως. Αυτό συμβαίνει διότι μας συστήνονται ως rock 'n' roll μπάντα. Αν μιλούσαμε για τον DJ Shadow ή κάποιον όμοιο του, που θα κατέληγε στο ίδιο αποτέλεσμα με ατόφια και πληρωμένα δανεικά, όλα θα ήταν μια χαρά. Για το rock καλώς ή κακώς υπάρχει ακόμη η άποψη ότι σώνει και καλά είναι αυθεντική μουσική, που απαιτεί περισσότερο ιδρώτα και πόνο απ' ότι μυαλό. Κάποιοι λιγότερο ή περισσότερο ψύχραιμοι υποστηρίζουν ότι αυτό σταμάτησε να συμβαίνει ήδη στην πρώτη δεκαετία της ζωής του.
Προσωπικά δεν θα κρύψω ότι με άγγιξε και με ταρακούνησε το επικό κιθαριστικό άνοιγμα του δίσκου στο άχαρα τιτλοφορημένο Season Pt. 1 και ό,τι ακολούθησε μέχρι το τέλος το απόλαυσα εν είδη απόλυτα μεταμοντέρνου παλαιολιθικού ροκ ακούσματος, ίσως γιατί δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος σε αυτά τα ακούσματα. Κάποιοι ψυχελεδοπατέρες και μπλουζοκράτορες ίσως να αρχίσουν το κήρυγμα της διαμαρτυρίας. Τι να κάνεις όμως... Κι εμείς γκρινιάζουμε για τους κάθε Editors και Interpol, καθώς τους αποθεώνουμε παράλληλα!
Και όσο για τα όσα "ανεξάρτητα" υποστηρίζουν οι τύποι της Dischord, της SST και της Touch & Go στις σελίδες της Βίβλου... δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να τα δέχομαι και αυτά. Δεν θα αργήσει να έρθει η μέρα που οι μουσικοί στις ροκ μπάντες θα έχουν μεγαλύτερες δισκοθήκες και βαθύτερη γνώση της ροκ ιστορίας, από όσους υποτίθεται καλούνται να τους κρίνουν. Και τότε κριτές και κρινόμενοι, θα τα παρατήσουμε όλα και θα αφοσιωθούμε στην space age bachelor pad music, που ποτέ δεν ντράπηκε για αυτό που δεν είναι!
