Back to land

Ο πρώτος ομώνυμος δίσκος των Wooden Shjips ακόμα σφυρίζει στ' αυτιά μου. Ήταν ένας δίσκος που επάξια έβαζε την νέα τότε μπάντα στην ιστορία της ψυχεδελικής μουσικής, για διάφορους λόγους. Αρκούσε μισή ώρα με πέντε κομμάτια για να ξεδιπλωθεί ένα μικρό όνειρο, εκεί στο SF, όπως τα ταξίδια που γράφονταν σε αυτή την ακτή σαράντα χρόνια πριν το τότε 2007. Η δυσπιστία ή ακόμα και η κακοπιστία αυτών που λένε ότι ξέρουν, υποχωρούσε από τους πιστούς του είδους. Φαντάζομαι ότι πολλά νεαρά παιδιά τότε ίσως και να εισχωρούσαν στον ήχο αυτό για πρώτη φορά, με αυτήν την μπάντα. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο τους single Dance California, να πουλιέται στο e-bay πάνω από 50$ (OK το παραδέχομαι, το πήρα). Όμως από τον δεύτερο τους δίσκο Dos δεν ακολούθησα.

Επιτρέψτε μου μία μικρή παρένθεση παρακαλώ. Η νέο-ψυχεδέλεια (μιλάμε για την reverb/distortion/delay και όχι την τόσο fuzz ωθούμενη - garage) άρχισε στην έναρξη της δεκαετίας του 80, ας πούμε με τον Robyn Hitchcock και τον Julian Cope και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας ακατάληπτα, περνώντας ή δημιουργώντας ποικίλα αξιοσημείωτα μονοπάτια και δεκαετία την δεκαετία δείχνει να μην φθίνει, με πάντα μια νέα μπάντα να παίρνει τη σκυτάλη. Αν βάλεις μέσα και αυτομολήσεις τύπου shoegaze ή ιδιαιτερότητες τύπου Animal Collective, η βεντάλια ανοίγει και δροσίζει περισσότερο. Μιλάμε βέβαια για μουσικές που όχι μόνο ερωτοτροπούσαν με τα 60s, αλλά κατάφερναν να φλερτάρουν με το νέο και να ορίζουν πολλές φορές το μοντέρνο της εποχής τους. Κλείνει η παρένθεση.

Ο προσωπικός ήχος των Wooden Shjips, νομίζω ότι είναι αναμφισβήτητος, μέσα πάντα στις παραπομπές του. Το χαρμάνι τους πλήκτρων, φωνής, rhythm section, κιθάρας και ο τρόπος που σχετίζονται είναι ποικιλία επεξεργασμένη σε δικό τους χωράφι. Είναι εύκολο να ακούς 60s πλήκτρα και να θυμάσαι τον Manzarek, πεταχτές, νωχελικές φράσεις για τραγούδι και να πηγαίνεις στον Vega, ένα beat, επαναλαμβανόμενο drum με τρία μπάσο και να λες kraut. Δεν νομίζω ότι ένα συγκρότημα λέει μου αρέσουν οι Velvet ή οι Jefferson ή οι Spacemen, μελετάει τους δίσκους και μπαίνει studio να παίξει και αν το κάνει, συνήθως δεν βγαίνει κάτι άξιο συζήτησης.

Παίζει κάπου ένα κομμάτι τους, που και να μην το ξέρεις λες, Wooden Shjips είναι αυτό και κάπως έτσι αρχίζουν κάποια θεματάκια. Θεματάκια που μπορούν να γίνουν προβλήματα και να φέρουν στεναχώριες. Βγάζοντας έξω οπαδισμούς και εμμονές από πλευράς ακροατή, λέω ότι θέλει μεγάλη μαεστρία να έχεις ήχο δικό σου και να μπορείς να είσαι απρόβλεπτος, συγκινησιακός και πάντα ανοιχτός στο περιβάλλον. Μετά το πρώτο άλμπουμ, ακόμα και να βλέπεις μπροστά σου ότι η μπάντα σολάρει καλύτερα, σφιχτοδένεται, ανοίγεται σε ωραίες ιδέες πάνω στις λεπτομέρειες, δεν παύει να μένει η αίσθηση του ανικανοποίητου. Υπάρχει κάτι δίσκο με το δίσκο που δεν ξεφεύγει την παλέτα που άρχισαν να δουλεύουν και δεν αφήνει την ευχαρίστηση μιας νέας ορμής προς κάτι απρόσμενο, προς κάτι ακόμα. Είτε ακούσει κάποιος πρώτη φορά το Dos, χωρίς να έχει ακούσει ξανά την μπάντα, ή το Back To Land, θα βρει λόγους να κερδηθεί από αυτήν. Αν έχεις ακούσει όμως με την σειρά που βγήκαν και τα τέσσερα, περιμένεις σαν κανίβαλος που δεν αντέχει άλλο την πείνα του.

Με αυτά τα συναισθήματα και σκέψεις τελειώνω τον δίσκο και ξάφνου υποκλίνομαι στο μεγαλείο των ανθρώπων που κάποτε στα έργα τους συνέλαβαν την έννοια του από μηχανής Θεού. Το Everybody Knows, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, διαλύει ή διυλίζει όλα τα προηγούμενα. Μία με απλότητα (ωραία η χρήση της ακουστικής κιθάρας), αφοπλιστική, μελωδική σύνθεση βγαλμένη από τον πυρήνα των early 90s κομματιών, γραμμένο με ψυχή και μελάνι με τα οποία έχουν γραφεί άσματα, που έχουν αφήσει στάμπα στην κιθαριστική pop. Ας χαλαρώσω τώρα λίγο. Δεν είναι και η πρώτη φορά που κάποιος δίσκος είναι για να μπαίνει στην δισκοθήκη μόνο και μόνο για ένα κομμάτι (αναμονή μέχρι τις 11 του τρέχοντος). Ούτε είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να περιμένω τον επόμενο δίσκο μιας μπάντας, όχι από περιέργεια αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον. Ο δίσκος, έστω και οριακά κρατάει ζεστή μία νότα ελπίδας.