Dos
Για την περίπτωση που δε γνωρίζετε καν τους Wooden Shjips, ας ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται περί νεοψυχεδελικής μπάντας από το Σαν Φρανσίσκο. Ζήτημα γούστου λοιπόν, και καταγωγής ενδεχομένως (βλ. τις αλά Death Valley '69 εμμονές των καλιφορνέζων ρόκερ), πάντως κύρια μέριμνά τους είναι ν' αφήνουν μια περίεργη επίγευση στον ακροατή. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως το είχαν καταφέρει στο παρελθόν, φοβάμαι όμως ότι σήμερα περισσότερο ενδιαφέρον έχουν τα διάφορα περίεργα που συμβαίνουν με το καινούριο τους άλμπουμ. Το hype που έχει προκαλέσει κατ' αρχάς. Η σύγκριση με τους Doors, έπειτα. Η συνταγή, εν συνεχεία, την οποία ακολούθησαν --έχεις την εντύπωση πως ακούς διασκευασμένο τον προηγούμενο, ομώνυμό τους δίσκο. Τέλος, το γεγονός ότι το Dos μοιάζει να παίρνει μπρος μόλις στο 4ο κομμάτι, 18 λεπτά δηλαδή πριν από το τέλος.
Πιο αναλυτικά, πλην αντιστρόφως: δεν έχουμε να κάνουμε δυστυχώς με το μεγάλο άλμπουμ που θα περίμενε κανείς βάσει της μέχρι τώρα πορείας των Wooden Shjips. Οι στυλιστικές τους ιδιαιτερότητες είναι παρούσες, ο δημιουργικός μινιμαλισμός, το κράουτ ροκ γκρουβάρισμα, η υπερπλήρωση του ηχητικού φάσματος με απολαυστικές παραμορφώσεις, οι φασματικές εμφανίσεις ήχων και φωνών και οι εξίσου απρόσμενες εξαφανίσεις τους. Αλλά, με την εξαίρεση του εναρκτήριου Motorbike, χρειάζεται να φτάσεις μέχρι τα μισά του δρόμου για να νιώσεις ότι κάτι έχει να πει η συγκεκριμένη δουλειά από πλευράς συνθέσεων.
Βεβαίως, έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν κι ένα είδος αρκετά δύστροπο: να παίζεις τρεις ή και λιγότερες νότες επί δεκάλεπτο δίχως να καταλήγεις βαρετός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γιατί αν δεν έγινε αντιληπτό μέχρι εδώ, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι προσεγγίζουν την ψυχεδέλεια από μια μάλλον ποστ πανκ θέση. Δεν υπάρχουν σόλο, ούτε κάποια άλλη επίδειξη τεχνικής λαμβάνει χώρα, η δε ρυδμ σέξιον παίζει τα απολύτως απαραίτητα και με μια σταθερότητα, σχεδόν ακαμψία, που δε συναντούμε στους άσιντ προγόνους τους. Όμως ενώ παλιότερα σκαρφίζονταν αρκετά ευρήματα ώστε να κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο, τώρα θα έλεγες ότι ξέμειναν από ιδέες. Αν δεν τους είχαν προλάβει οι Isis, σίγουρα θα είχαν κυκλοφορήσει το άμπιεντ άλμπουμ της χρονιάς: μπορεί ν' ακούσεις το Dos δέκα φορές στη σειρά και να μην κεντρίσει την προσοχή σου για πάνω από δέκα δευτερόλεπτα. Άλλες φορές πάλι μπορεί να σου φανεί "ΦΦφσσσκέτο χάάσσσιμο, δικέ μου". Μα η μανιέρα παραμένει μανιέρα, όπως κι αν τη δεις ή την ακούσεις. Πραγματικά, η μόνη σημαντική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι η παραγωγή, η οποία είναι σαφώς πιο λαμπερή, σχεδόν λουστραρισμένη, αλλά ταυτόχρονα μεταδίδει μία πρωτόγνωρη λάιβ αίσθηση.
Τώρα, σ' ό,τι αφορά τις συγκρίσεις με τους Doors, τους Jefferson Airplane, τους Hawkwind ή τους Electric Prunes, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς-πού-πότε ή γιατί σχετίζονται όλοι αυτοί με το πεοκείμενο. Εεε, σόρρυ, "με το προκείμενο" ήθελα να γράψω. Φτού! Άντε να το σώσεις τώρα. Λοιπόν, σοβαρότης, ευπρέπεια... Πάμε: Αν όχι για τίποτ' άλλο, διότι οι Wooden Shjips στο Dos, όσο κι αν τελικά δεν είναι προς όφελός τους, ηχούν αποκλειστικά σαν Wooden Shjips. Έτσι, ούτε καν η σύγκριση με Stooges ή Suicide ευσταθεί (© Pitchfork), παρότι αυτά τα δύο γκρουπ συνδεόμενα μέσω κομματιών σαν το Penetration οπωσδήποτε βρίσκονται κοντύτερα στους τέσσερις καλιφορνέζους. Αν ακολουθήσουμε μια τέτοια λογική, τότε μοιάζουν και με τον Muddy Waters. Αντιθέτως, από κάτι ιδιοφυΐες τύπου Wire που κόπηκαν να τους ανακηρύξουν "προφήτες της νεοψυχεδελικής σκηνής" και τα παρόμοια, δεν είδαμε σχεδόν καμία αναφορά στους Loop, Mein, Physics ή Silo.
Τέλος πάντων, θα μου πείτε ότι κι η δική μου αναφορά παρέλκει και θα έχετε δίκιο. Αν επιμένω είναι γιατί έχω την εντύπωση πως κάτι τέτοιοι βιαστικοί διθύραμβοι, στηριγμένοι σ' ένα άλμπουμ και δύο EP, φταίνε για την πρόωρη αφλογιστία των Wooden Shjips, περισσότερο απ' ό,τι οι ίδιοι. Ευελπιστώ ότι τουλάχιστον λάιβ τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Κι αν όλα πάνε καλά (κάλλιστα...), θα το μάθουμε σε μερικές μέρες.
