Wooden Shjips
Ακούγοντας το ομότιτλο ντεμπούτο των εκ Δυτικής Ακτής προερχόμενων (βλ. San Francisco) Wooden Shjips, σε καμία περίπτωση δεν απορείς για τον τόπο καταγωγής τους. Είναι τέτοια η αύρα και η μουσική ιστορία της περιοχής που καταλαβαίνεις γιατί οι εν λόγω κύριοι διάλεξαν το σχεδόν ομώνυμο κομμάτι (βλ. Wooden Ships) του οποίου την πατρότητα μοιράζονται οι David Crosby, Stephen Stills και ο Paul Kantner των Jefferson Airplane για να ονοματίσουν τόσο την ίδια την μπάντα όσο και το άλμπουμ. Επειδή όμως σχεδόν πάντα κάποιον λάκκο έχει η φάβα, κότσαραν έτσι αυθαίρετα και ένα j για να έχουμε όλοι εμείς να ασχολούμαστε. Σε τι είδους διαχωρισμούς βοηθά η προσθήκη ενός απλού j λοιπόν, και ποια είναι τα στοιχεία που παρόλο το πέρασμα αρκετών δεκαετιών παραμένουν ανέγγιχτα;
Ας αρχίσουμε από τις ομοιότητες με το ένδοξο παρελθόν. Ως γνήσια και καλοδιαβασμένα τέκνα μιας εκ των σπουδαιότερων ψυχεδελικών σκηνών οι καλιφορνέζοι δημιουργούν ένα άριστα δομημένο μαστουριάρικο και ρέον κλίμα, βασισμένο στα κιθαριστικά τερτίπια που βυθίζονται σε drones και reverbs, με τα πλήκτρα να χρωματίζουν και να γεμίζουν τον ήχο. Με το πνεύμα τόσο των προαναφερθέντων όσο και των Doors στα αυτοσχεδιαστικά τους να αιωρείται, αρχίζουν το παραμύθι και ομολογουμένως ξέρουν να το διηγούνται αρκούντως καλά. Κολληματικοί, υπνωτικοί ρυθμοί που πάνε και μια βόλτα μέχρι Νέα Υόρκη μεριά να συναντήσουν τους Velvets, δίνουν και παίρνουν. Μπερδεουάουα δηλαδή, μιας και οι χίπηδες ανοίγουν κουβέντα με τα πρεζοφρικιά και ένας θεός ξέρει αν συνεννοούνται...
Από την άλλη όμως, μιας και όλα τα σιξτόβια ξέφρενα παλικάρια θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μπαμπάδες τους, που είτε βρήκαν το δρόμο προς το αμερικάνικο όνειρο, είτε κάπου τον έχασαν στο ταξίδι νούμερο ...δεν ξέρω κι εγώ πόσο, ας μην ξεχνάμε ότι έχουν παρεμβληθεί και κάμποσες ακόμα δεκαετίες, με αποτέλεσμα αυτό, εν έτει 2007, να είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Έτσι είναι αναπόφευκτο να τους ακούσεις και να μην πάει το μυαλό σου σε κραουτο-περιπέτειες, ειδικά στο εναρκτήριο We Ask You To Ride που η μετρονομία είναι ευαγγέλιο. Και κάποιοι κύριοι ονόματι Alan Vega και Martin Rev όμως, τα προβληματίσανε τα παιδιά, μιας και ο τραγουδιστής τους τις μασάει τις λέξεις, υιοθετώντας το δεν τρέχει τίποτα-παρανοϊκό στιλ του πρώτου, αν και αρκετές ταχύτητες πιο κάτω, οφείλω να ομολογήσω.
Το τελικό και πιο χαρακτηριστικό χτύπημα έρχεται βέβαια από ένα άλλο δίδυμο, διαστημανθρώπων αυτήν τη φορά, που όπως αποδεικνύεται επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη. Είναι πραγματικά απ' τ' άγραφα να μην πάει το μυαλό σου στους Spacemen 3. Αδύνατον. Ειδικά αν αφεθείς ολοκληρωτικά στο κομμάτι που κατεβάζει την αυλαία (Shine Like Suns), θα δεις τους Jason Pierce και Sonic Boom να σου κλείνουν το μάτι...
Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με ένα καλής ποιότητας χαρμάνι και μουσικό χωνευτήριον που δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας αλλά δεν πρόκειται και σε καμία περίπτωση να αφήσει παραπονεμένους όσους αρέσκονται να αφήνουν το μυαλό τους να κολλάει και να κολλάει και να κολλάει... και να κολλάει!
