Alabaster
Το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται για εντατικές ακροάσεις και άλλες σοβαρές ασχολίες. Οι κυριότερες αιτίες είναι η ζέστη και η ανάμνηση των σχολικών χρόνων με τις τρίμηνες διακοπές τους. Υπό αυτές τις συνθήκες ακούω για νιοστή φορά το διαμαντάκι 'Alabaster' και σκέφτομαι ότι καλούμαι να το επεξεργαστώ σε λάθος εποχή.
Το 1997 είχα συμπεριλάβει στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς το 'Country Gazette', το πρώτο CD των Γιαπωνέζων World Standard που έπεφτε στα χέρια μου. Από τότε ξανάκουσα απ' αυτούς μόλις πέρσι, την πολύ καλή συνεργασία τους με τους (τον) Wechsel Garland στο 'The Isle'. Τα βιογραφικά στοιχεία τους δεν αφθονούν. Ακόμη δεν έχω καταλάβει, π.χ. κατά πόσον ο Sohichiro Suzuki (κιθάρες, μπάσο, πιάνο, όργανο, μπάντζο, μαντολίνο, γιουκαλίλι, καλίμπα, κύμβαλα, ηλεκτρονικά) καπελώνει τον Tetsuya Yamamoto και τους υπόλοιπους εφτά συμμετέχοντες που συμπληρώνουν καμιά δεκάρια όργανα ακόμη (τσέλο, βιολί, ιρλανδική άρπα, βαρύτονο, τρομπέτα, κόρνο κ.λπ.). Στο αυστηρώς instrumental 'Alabaster' το όργανο που κυριαρχεί, όπως συμβαίνει σε όλα τα άλμπουμ των World Standard που έχω ακούσει, είναι η ακουστική κιθάρα. Εξαίρεση αποτελεί το 'Sunny Street' που οδηγείται από το τσέλο και το 'Ekwa Mwato', η πιο ξεχωριστή σύνθεση που θυμίζει κλασικό μινιμαλισμό και συνοδεύεται από κρουστά, άρπα και πιάνο. Πέρα όμως από τα όργανα και την τοποθέτησή τους στην εξέλιξη κάθε κομματιού, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία στη μουσική των World Standard είναι η ατμόσφαιρα, το ύφος και το κλίμα που δημιουργούν. Οι συνθέσεις είναι αργές, αναπτύσσονται σταδιακά. Δεν υπάρχουν κορυφές και ξεσπάσματα. Ολόκληρο το άλμπουμ είναι πολύ χαμηλών τόνων. Λες και ακολουθεί τους εσωτερικούς ρυθμούς της εποχής, της βαριας ραθυμίας που προκαλεί η ήλιος του καταμεσήμερου.
Προσπαθώ να δικαιολογήσω την προτίμησή μου στη μουσική των World Standard στα μέσα του καλοκαιρού, με τις μηχανές μισοσβησμένες και την ακτίνα κολλημένη στο 'Ekwa Mwato'. Και να τα έλεγα να μου ζήταγαν, δεν θα τα κατάφερνα.
