Consider the birds

Γνωρίζετε, ασφαλώς, εκείνη τη θεωρία που λέει ότι όλες οι φοβίες που έχουμε ως ενήλικες οφείλονται στις εμπειρίες των παιδικών μας χρόνων. Την σκέφτηκα πολύ αφήνοντας ξανά τον εαυτό μου στα αποστολικά οράματα, τους ξορκισμούς, τους εφιάλτες της apocalyptic country του David Eugene Edwards. Ο άνθρωπος σε λίγο θα μοιάζει με εκείνους τους σκελετωμένους τύπους που μπαίνουν ξαφνικά σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού και κρατώντας μια σαρακοφαγωμένη Βίβλο αρχίζουν να μιλούν για τον Θεό, την αμαρτία, τη Δεύτερη Παρουσία που κοντεύει, τη Νέα Ιερουσαλήμ του William Blake, για το Κακό που δεν μένει πια κρυμμένο. Και μετά, έτσι ξαφνικά όπως ήρθαν, εξαφανίζονται στην ανέμελη κοσμοπλημμύρα. Συνειρμικά, μου έρχεται στο μυαλό και εκείνη η ιστορία του Edgar Allan Poe, "Ο Άνθρωπος Του Πλήθους" τη λένε, και ο γοτθισμός των εγκλημάτων, παθών και ενοχών. Στο άσχετο, εντούτοις, γιατί ουσιαστική σχέση με το παρόν δεν έχει. Ή έχει;

Έστω και αν μέχρι σήμερα ο αδιαμφισβήτητος front-man των 16 Horsepower τις έχει τις συνθετικές του καμπές, το 'Folklore' είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, ποτέ του δεν θα αμφισβητηθεί ως στιχουργός. Οι λέξεις που ντύνουν τα τραγούδια του αναβλύζουν μια ανυπέρβλητη δύναμη, η οποία φτάνει ακόμη και στη σοφία. Από το 2001, οπότε και ξεκίνησε, τους Wovenhand, το προσωπικό του project, περιμέναμε το 'Consider The Birds'. Τι έκανε; Κράτησε για εδώ ό,τι καλύτερο έχει γράψει τελευταίως; Ποσώς μας νοιάζει. Το θέμα είναι πως στα δέκα tracks του παρόντος cd ο David Eugene Edwards είναι σε λυτρωτική φόρμα. Δαιμονική, χρυσαφένια και αποστομωτική.

Κομμάτια όπως τα 'Oil On Panel', 'The Speaking Hands', 'Sparrow Falls', 'Into The Piano', 'Bleary Eyed Duty', 'Tin Finger', ανήκουν στα καλύτερά του από την εποχή των δύο πρώτων albums των 16 Horsepower. Συνολικά, θα έλεγα, πως το 'Consider The Birds' προσεγγίζει πάρα πολύ τον ήχο της κανονικής του μπάντας, περισσότερο από όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες του ως Wovenhand. Όταν το 2002 ακούσαμε το ντεμπούτο του με αυτό το solo project νομίσαμε πως ήθελε λιγάκι να αποστασιοποιηθεί και το θεωρήσαμε λογικό. Τώρα επιστρέφει αβίαστα σε αυτό που ξέρει καλύτερα. Ωστόσο, κατά το μεγαλύτερό του μέρος ο δίσκος εκτελείται από τον ίδιο και μόνο. Συνεργάτες του είναι ενίοτε οι Ordy Garrison (drums), Daniel McMahon (πιάνο) και Shane Trost (μπάσο), σταθεροί με αυτούς της live μπάντας του, αλλά η υπόθεση παραμένει πάντοτε αυστηρά προσωπική.

Ως ερμηνευτής πάλι, ο Edwards γίνεται εμψυχωτής, εξομολογητής, λυγμικός τροβαδούρος, θεατρίνος, τρεμουλιαστός μετανοητής, ικέτης. Μου αρέσει όχι μόνον που αλλάζει τόσο εύκολα ρόλους, αλλά που καταφέρνει να παίρνει και μας μαζί του. Φευγαλέος, μια μορφή που βγαίνει και ξαναμπαίνει στις σκιές. Μέχρι την επόμενη φορά, την επόμενη επίκληση. Από τους ελάχιστους που έχουν το χάρισμα να σε καθηλώνουν. Να σε ανατριχιάζουν με ό,τι λένε και με ό,τι υπονοούν.

Όσοι έχουν άλλα πιστεύω για το τι μπορεί να χαρακτηρισθεί ως "gothic" στη μουσική του 2004, ας ακούσουν το 'Consider The Birds' και τη σκόνη του. Ένας ατημέλητος, μαυροφορεμένος εξορκιστής χτυπάει την πόρτα και σαν του ανοίξουν, χωρίς χαιρετούρες και άλλα τέτοια, αρχίζει να διηγείται τις συναντήσεις της ζωής του και την εξιλέωση που ακόμη δεν ήρθε. Με ένα πιάνο ή μια κιθάρα. Το άγγιγμα μαζί του απαγορεύεται, όπως με όλα τα φαντάσματα. Τουλάχιστον ...