Ecleftic - 2 sides II a book
Λοιπόν σου έχω ένα στοίχημα: Μερικά cd, από τα αγαπημένα σου, αραδιασμένα σ' ένα τραπέζι. Χώρισέ τα με κριτήριο αν είναι προϊόν νεύρωσης ή διάνοιας του δημιουργού τους! Έχεις ένα ολόκληρο δεκαπεντάλεπτο στην διάθεσή σου.
Μάλλον δύσκολα τα πράγματα, ε; Ας δοκιμάσουμε μια άλλη προσέγγιση. Τι μπορεί να προκαλεί νεύρωση σε κάποιον; Η κρεατοελιά στην φαλάκρα του; Το μέγεθος του μορίου του; Το έλλειμμα ετοιμολογίας του; Η ανισόρροπη κατάσταση του εγώ του; Η κουτσουλιά του περιστεριού στο Armani του; Το ότι ο ανταγωνιστής του πουλάει περισσότερα κομμάτια απ' αυτόν; Πολλές και κυρίως ανεξερεύνητες οι πηγές και οι αιτίες των νευρώσεων. Πάμε μια βόλτα και από την διάνοια. Αιτία της; Γενετική και επίκτητη. Χαρακτηριστικά της; Το ότι αυτός που την διαθέτει, σουλατσάρει σε ένα στρώμα πάνω από τα μουδιασμένα μυαλά της ανθρωπόμορφης μάζας. Συλλαμβάνει και επεξεργάζεται τα σήματα που αφήνουν τους άλλους σαστισμένους. Μετά απ' αυτά μπορείς να συνεχίσεις την ταξινόμησή σου. Δικαίως βέβαια θα μου πεις, καλά ρε φίλε, γιατί αυτό το κόλλημα;
Έλα ντε, γιατί; Ίσως να φταίει το "THE ECLEFTIC" του WYCLEF JEAN. Δεν βγάζεις νόημα. Φαίνεται ότι τον κυνηγά το φάντασμα των FUGEES. Ότι του έχει γίνει νεύρωση αυτή η ιστορία. Από την άλλη, ρίχνοντας μια προσεκτική αφτιά στο άλμπουμ, αντιλαμβάνεσαι ότι ο δημιουργός του είναι αρκετά μπροστά από τις επιταγές της αγοράς και κάνει αυτό που τον εκφράζει, με τέτοιο τρόπο που θα μάτωνε κάθε ευαίσθητη ψυχούλα. Απόδειξη των παραπάνω και κορυφαίο του άλμπουμ είναι το 'Diallo', μία ακόμη καταγγελία για το φόνο του άοπλου και αθώου Amadou Diallo, από την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Φωνητικά στη συγκεκριμένη σύνθεση κάνει ο Youssou N'Dour δίνοντας μια δραματική μεγαλοπρέπεια, αν και θα έπρεπε να είχε περισσότερο χώρο για να αναπτύξει τις ικανότητές του. Και αφού πιάσαμε τις συνεργασίες, να συνεχίσουμε: Στα καλά καθούμενα ξεπετιέται ο ψαρομάλλης της country ο Kenny Rogers, στη στροφή και η Mary J. Blige, λίγο πιο κάτω οι νεκραναστημένοι Earth Wind and Fire, η W. Huston και βέβαια αρκετοί άλλοι, ίσως όχι τόσο γνωστοί.
Στιχουργικά ο JEAN, μιλάει για πολλά και διάφορα: Για τον φόνο του Diallo -βλέπε παραπάνω-, για τις κοπέλες που τα πετάνε στα κ(ω)ολάδικα, αλλά ισχυρίζεται ότι αυτό δεν τις κάνει αυτόματα πουτάνες, για την υπόθεση των FUGEES, για την αβάσταχτη κυριαρχία των υλικών αγαθών, για τα ναρκωτικά και αρκετά άλλα παρόμοια, που μπορείς να τα ακούσεις και από Ευαγγελιστή ιεροκύρηκα, ο οποίος όμως δεν θα σε πείσει. Συνθετικά τα πράγματα κινούνται στο hip - hop, αλλά αφ' ενός υπάρχουν περιελίξεις κατά την διάρκεια τις ίδιας της σύνθεσης, αφ' ετέρου, ο JEAN παίρνει λίγο από rock, από funk από breakbeat και από latin groove, τα βάζει στο μπλέντερ και τα σερβίρει άλλοτε σε σφηνάκι και άλλοτε σε κανονική μερίδα. Χαριτωμένη η κιθαριστική του επίδειξη στο 'Something about Mary' και η αναφορά του στους δασκάλους του είδους, ενώ η εκδοχή στο 'Wish you were here', αν και ηχεί ειλικρινής και έχει τις προεκτάσεις της, εν τούτοις μοιάζει αμήχανη.
Στα αρνητικά του άλμπουμ το εμπρο- και οπισθόφυλλο, ο καουμποϋ και ο άγγελος.
